“Unravelling the figure”, έκθεση ζωγραφικής των Αχιλλέα Πιστώνη και Δημήτρη Αγγελόπουλου στην Αίθουσα τέχνης ena.
Oι
kaplanon galleries ( Αίθουσα τέχνης Ένα ) παρουσιάζουν από τις 17 Οκτωβρίου 2017 την έκθεση ζωγραφικής
των Αχιλλέα Πιστώνη και Δημήτρη Αγγελόπουλου με τίτλο “Unravelling the figure” που
επιμελείται ο Έκτωρ Παπαδάκης,
καθηγητής του Τμήματος Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου
Δυτικής Μακεδονίας…
kaplanon galleries ( Αίθουσα τέχνης Ένα ) παρουσιάζουν από τις 17 Οκτωβρίου 2017 την έκθεση ζωγραφικής
των Αχιλλέα Πιστώνη και Δημήτρη Αγγελόπουλου με τίτλο “Unravelling the figure” που
επιμελείται ο Έκτωρ Παπαδάκης,
καθηγητής του Τμήματος Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου
Δυτικής Μακεδονίας…
 |
| Αχιλλέας Πιστώνης ”Δίψα” , 170Χ140 εκ , Λάδι σε λινό |
Πρόκειται για μια φιλόδοξη απόπειρα διερεύνησης -μέσω της αντιπαράθεσης
των έργων δύο δημιουργών που συνδέονται μάλιστα μεταξύ τους με τη σχέση
δασκάλου και μαθητή – των ευρύτερων ερωτημάτων που κατά περιόδους έχουν
απασχολήσει τόσο τους θεωρητικούς της τέχνης όσο και τους ίδιους τους
δημιουργούς αναφορικά με την δυνατότητα της ανθρωποκεντρικής ζωγραφικής να
παραμένει επίκαιρη και ικανή να λειτουργεί με αποτελεσματικότητα ως φορέας
σύγχρονων προβληματισμών και ως αποτύπωμα της έκφρασης νέων αναζητήσεων.
των έργων δύο δημιουργών που συνδέονται μάλιστα μεταξύ τους με τη σχέση
δασκάλου και μαθητή – των ευρύτερων ερωτημάτων που κατά περιόδους έχουν
απασχολήσει τόσο τους θεωρητικούς της τέχνης όσο και τους ίδιους τους
δημιουργούς αναφορικά με την δυνατότητα της ανθρωποκεντρικής ζωγραφικής να
παραμένει επίκαιρη και ικανή να λειτουργεί με αποτελεσματικότητα ως φορέας
σύγχρονων προβληματισμών και ως αποτύπωμα της έκφρασης νέων αναζητήσεων.
Υπό
το πρίσμα λοιπόν αυτό, η έκθεση επιθυμεί να φέρει στο φως τον τρόπο με το οποίο
η μορφή μετατρέπεται στην ουσία στο σύμβολο-φορέα ενός ευρύτερου κοινωνικού και
καλλιτεχνικού προβληματισμού και καταλαμβάνοντας, κυριολεκτικά και μεταφορικά,
το επίκεντρο της εικαστικής σύνθεσης επιχειρεί να τεθεί στην αρχή της
εικαστικής αφήγησης των δύο καλλιτεχνών.
το πρίσμα λοιπόν αυτό, η έκθεση επιθυμεί να φέρει στο φως τον τρόπο με το οποίο
η μορφή μετατρέπεται στην ουσία στο σύμβολο-φορέα ενός ευρύτερου κοινωνικού και
καλλιτεχνικού προβληματισμού και καταλαμβάνοντας, κυριολεκτικά και μεταφορικά,
το επίκεντρο της εικαστικής σύνθεσης επιχειρεί να τεθεί στην αρχή της
εικαστικής αφήγησης των δύο καλλιτεχνών.
Στόχος,
επομένως, αυτής της έκθεσης είναι να ρίξει φως στην πολυεπίπεδη δυναμική
παρουσία της ανθρώπινης μορφής στη
σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία μέσα από το έργο δύο ζωγράφων που επιχειρούν,
μέσω της επανεξέτασης τόσο του ρόλου όσο και του συμβολισμού της, να τής
ενσταλάξουν εκ νέου ζωή.
επομένως, αυτής της έκθεσης είναι να ρίξει φως στην πολυεπίπεδη δυναμική
παρουσία της ανθρώπινης μορφής στη
σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία μέσα από το έργο δύο ζωγράφων που επιχειρούν,
μέσω της επανεξέτασης τόσο του ρόλου όσο και του συμβολισμού της, να τής
ενσταλάξουν εκ νέου ζωή.
 |
| Αχιλλέας Πιστώνης ”Ελένη” , 140Χ110 εκ , Λάδι σε λινό |
 |
| Αχιλλέας Πιστώνης ”Οιωνός” , 50Χ50 εκ , Λάδι σε λινό |
Την
έκθεση, που εγκαινιάζεται στις 17 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει έως τις 11
Νοεμβρίου, υποστηρίζει η INTERAMERICAN στο πλαίσιο της εταιρικής υπευθυνότητας
και του έμπρακτου ενδιαφέροντος για τις εικαστικές τέχνες.
έκθεση, που εγκαινιάζεται στις 17 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει έως τις 11
Νοεμβρίου, υποστηρίζει η INTERAMERICAN στο πλαίσιο της εταιρικής υπευθυνότητας
και του έμπρακτου ενδιαφέροντος για τις εικαστικές τέχνες.
 |
| Δημήτρης Αγγελόπουλος ”Still life” , 100Χ80 εκ , Λαδι σε καμβά |
 |
| Δημήτρης Αγγελόπουλος ”Αντανάκλαση” , 170Χ140 εκ , Λάδι σε καμβά |
 |
| Δημήτρης Αγγελόπουλος ”Αυτοπροσωπογραφία” , 95Χ65 εκ , Λάδι σε καμβά |
Διάρκεια
έκθεσης: 17 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου
έκθεσης: 17 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου
Εγκαίνια
έκθεσης :
έκθεσης :
Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017
Ώρα: 20:00 μμ
Ώρα: 20:00 μμ
Αίθουσα
τέχνης ena , Βαλαωρίτου 9γ , 10671 Αθήνα τηλ.: 210 33 88 501 www.kaplanongalleries.com
τέχνης ena , Βαλαωρίτου 9γ , 10671 Αθήνα τηλ.: 210 33 88 501 www.kaplanongalleries.com
Ώρες
λειτουργίας : Τρίτη , Πέμπτη, Παρασκευή : 11.00 πμ – 21.00μμ ,
λειτουργίας : Τρίτη , Πέμπτη, Παρασκευή : 11.00 πμ – 21.00μμ ,
Τετάρτη
: 11.00 πμ – 16.00 μμ , Σάββατο : 11.00 πμ – 15.00 μμ
: 11.00 πμ – 16.00 μμ , Σάββατο : 11.00 πμ – 15.00 μμ
Βίντεο
σποτ της έκθεσης : https://vimeo.com/236394534
σποτ της έκθεσης : https://vimeo.com/236394534
Dropbox
λίνκ με υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες έργων της έκθεσης : https://www.dropbox.com
λίνκ με υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες έργων της έκθεσης : https://www.dropbox.com
 |
| Δημήτρης Αγγελόπουλος ”Παραίσθηση” 190Χ160εκ , Λάδι σε καμβά |
 |
| Δημήτρης Αγγελόπουλος ”Πορτραίτα” ,200Χ160 εκ , Λάδι σε καμβά |
Είναι
αδύνατον να υπολογίσει κανείς πόσες φορές η ανθρωποκεντρική ζωγραφική έχει
ανακυρηχθεί «νεκρή» τις τελευταίες δεκαετίες. Είτε πρόκειται περί ευσεβών πόθων
είτε περί τραγικά αποτυχημένων εκτιμήσεων, η ζωγραφική που έχει στο κέντρο των
ενδιαφερόντων της τον άνθρωπο φαίνεται πως είναι καταδικασμένη να τον συνοδεύει
στην πολύπαθη πορεία του στο χρόνο, να του κρατά συντροφιά, να τον παρηγορεί,
να τον ενθαρρύνει αλλά και να τον επικρίνει, φέρνοντάς τον πολλές φορές
αντιμέτωπο με τον ίδιο τον εαυτό του, λειτουργώντας ως ένας καθρέφτης που δεν
συγχωρεί ατέλειες, αντανακλώντας την εικόνα του όπως ακριβώς είναι, αφτιασίδωτη
και συχνά τραγική. Σ’ αυτήν της της λειτουργία έγκειται ουσιαστικά η
διαχρονικότητά της, η ικανότητά της να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα και να
αποτελεί διαρκώς το αντικείμενο της ανθρώπινης αναζήτησης, λειτουργώντας
ιαματικά για τον πάσχοντα άνθρωπο. Συνεπώς, αποτελεί γεγονός μεγάλης σημασίας η
πραγματοποίηση εκθέσεων όπως αυτή των Αχιλλέα Πιστώνη και Δημήτρη Αγγελόπουλου
στην Αίθουσα Τέχνης ena contemporary υπό την επιμέλεια του καθηγητή του
τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής
Μακεδονίας καθώς με τον τρόπο αυτό το φιλότεχνο κοινό έχει την ευκαιρία να
απολαύσει από κοντά καλλιτέχνες μεγάλης αξίας σε συνασπισμούς δυνάμεων. Το
γεγονός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός
πως οι δυο συνεκθέτες συνδέονται πέρα από τη φιλία τους και με τη σχέση
δασκάλου –μαθητή. Συνεπώς, πρόκειται για μια πολυεπίπεδη συνάρτηση πολλών και
διαφορετικών δυανισμάτων φορτισμένη συναισθηματικά από τη δυναμική των πολλών
επάλληλων διαπροσωπικών σχέσεων που την απαρτίζουν.
αδύνατον να υπολογίσει κανείς πόσες φορές η ανθρωποκεντρική ζωγραφική έχει
ανακυρηχθεί «νεκρή» τις τελευταίες δεκαετίες. Είτε πρόκειται περί ευσεβών πόθων
είτε περί τραγικά αποτυχημένων εκτιμήσεων, η ζωγραφική που έχει στο κέντρο των
ενδιαφερόντων της τον άνθρωπο φαίνεται πως είναι καταδικασμένη να τον συνοδεύει
στην πολύπαθη πορεία του στο χρόνο, να του κρατά συντροφιά, να τον παρηγορεί,
να τον ενθαρρύνει αλλά και να τον επικρίνει, φέρνοντάς τον πολλές φορές
αντιμέτωπο με τον ίδιο τον εαυτό του, λειτουργώντας ως ένας καθρέφτης που δεν
συγχωρεί ατέλειες, αντανακλώντας την εικόνα του όπως ακριβώς είναι, αφτιασίδωτη
και συχνά τραγική. Σ’ αυτήν της της λειτουργία έγκειται ουσιαστικά η
διαχρονικότητά της, η ικανότητά της να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα και να
αποτελεί διαρκώς το αντικείμενο της ανθρώπινης αναζήτησης, λειτουργώντας
ιαματικά για τον πάσχοντα άνθρωπο. Συνεπώς, αποτελεί γεγονός μεγάλης σημασίας η
πραγματοποίηση εκθέσεων όπως αυτή των Αχιλλέα Πιστώνη και Δημήτρη Αγγελόπουλου
στην Αίθουσα Τέχνης ena contemporary υπό την επιμέλεια του καθηγητή του
τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής
Μακεδονίας καθώς με τον τρόπο αυτό το φιλότεχνο κοινό έχει την ευκαιρία να
απολαύσει από κοντά καλλιτέχνες μεγάλης αξίας σε συνασπισμούς δυνάμεων. Το
γεγονός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός
πως οι δυο συνεκθέτες συνδέονται πέρα από τη φιλία τους και με τη σχέση
δασκάλου –μαθητή. Συνεπώς, πρόκειται για μια πολυεπίπεδη συνάρτηση πολλών και
διαφορετικών δυανισμάτων φορτισμένη συναισθηματικά από τη δυναμική των πολλών
επάλληλων διαπροσωπικών σχέσεων που την απαρτίζουν.
Είναι
άμεσα εμφανές το δέσιμο μεταξύ των δυο καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν αποφασίσει
να αναγορεύσουν σε κεντρικό άξονα του έργου τους τον άνθρωπο και φιλοδοξούν
μέσα από αυτό να «διηγηθούν» εικαστικά, μέσα από τη δύναμη των πινέλων και των
χρωμάτων τους τις περιπέτειες και τα πάθη του. Καθένας τους συνδυάζει στο έργο
του το οικείο και το αναγνωρίσιμο με το επινοημένο. Από κοινού συνθέτουν μια
αίσθηση οπτικού πλουραλισμού και
ατελείωτων δυνατοτήτων που ενσαρκώνουν στην ουσία την δυνατότητα που
τους παρέχει η ανθρωποκεντρική ζωγραφική να πλάθει χαρακτήρες, να αφηγείται
ιστορίες, να διδάσκει, να αποτρέπει και να νουθετεί χρησιμοποιώντας μόνο τα
πινέλα και το χρώμα. Έτσι ο θεατής
προσκαλείται κυρίως μέσω διαίσθησης, από ένστικτο, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν όπου επιδίδεται σ’
ένα παιχνίδι αποκωδικοποίησης, ερμηνείας και εντέλει βιωματικής οικειοποίησης.
Πολλές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν κατονομάζονται καθόλου παρά μόνο
παραμένουν υπόνοιες αλλά αυτά είναι που δεσμεύουν πιο έντονα το ενδιαφέρον του
θεατή γιατί η κατάκτησή τους συνεπάγεται γι’ αυτόν μεγαλύτερη ικανοποίηση. Με
την έννοια τα έργα τους αποκτούν μια αναμφισβήτητα εννοιολογική
διάσταση καθώς οι εναλλακτικές αφηγήσεις που εμπεριέχουν υπερβαίνουν τα
στενά όρια του «πραγματικού» όπως το ορίζει η συμβατική και συχνά επικριτική
αντίληψη για την ανθρωποκεντρική ζωγραφική και μεταθέτουν το πεδίο δράσης σε
άχρονες, μη γραμμικές συνθέσεις που τοποθετούνται σε χώρους χωρίς γεωγραφικό
στίγμα, χωρίς φυσιογνωμική ταυτότητα των
μορφών, πέρα από τις επιδιώξεις του πορτρέτου, της μίμησης της φύσης ή της
φωτογραφικής απεικόνισης. Το μόνο που
έχει σημασία είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των προσώπων,
καλλιτέχνη-μοντέλου και μοντέλου- θεατή.
Επιστρέφοντας στα πεδία που όρισε η μετά – ιμπρεσσιονιστική ζωγραφική
και κατέλαβε αναπάντεχα η βίαιη και καθολική επικράτηση της αφαίρεσης, οι δυο
ζωγράφοι πλάθουν ανθρώπους με δυναμική εικαστική παρουσία και βλέμμα γεμάτο
ένταση, νιώθοντας άβολα στους ουδέτερους χώρους που έχουν τοποθετηθεί
παραπέμποντας στο συναίσθημα αγωνίας που βιώνουν οι θεατές ως άνθρωποι του
σήμερα λειτουργώντας καθημερινά σε χώρους ανοίκειους και εχθρικούς. Το πλάσιμο
γίνεται με το χρώμα, το οποίο πολλές φορές δεν διστάζει να γίνει τολμηρό,
υπερβαίνοντας κάθε υπόνοια φυσιοκρατικής διάθεσης, καταργώντας κάθε υπόνοια
προσκόλλησης σε «καλοδουλεμένα τελειώματα» όπως τα απαιτούσε η ακαδημαϊκή
ζωγραφική.
άμεσα εμφανές το δέσιμο μεταξύ των δυο καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν αποφασίσει
να αναγορεύσουν σε κεντρικό άξονα του έργου τους τον άνθρωπο και φιλοδοξούν
μέσα από αυτό να «διηγηθούν» εικαστικά, μέσα από τη δύναμη των πινέλων και των
χρωμάτων τους τις περιπέτειες και τα πάθη του. Καθένας τους συνδυάζει στο έργο
του το οικείο και το αναγνωρίσιμο με το επινοημένο. Από κοινού συνθέτουν μια
αίσθηση οπτικού πλουραλισμού και
ατελείωτων δυνατοτήτων που ενσαρκώνουν στην ουσία την δυνατότητα που
τους παρέχει η ανθρωποκεντρική ζωγραφική να πλάθει χαρακτήρες, να αφηγείται
ιστορίες, να διδάσκει, να αποτρέπει και να νουθετεί χρησιμοποιώντας μόνο τα
πινέλα και το χρώμα. Έτσι ο θεατής
προσκαλείται κυρίως μέσω διαίσθησης, από ένστικτο, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν όπου επιδίδεται σ’
ένα παιχνίδι αποκωδικοποίησης, ερμηνείας και εντέλει βιωματικής οικειοποίησης.
Πολλές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν κατονομάζονται καθόλου παρά μόνο
παραμένουν υπόνοιες αλλά αυτά είναι που δεσμεύουν πιο έντονα το ενδιαφέρον του
θεατή γιατί η κατάκτησή τους συνεπάγεται γι’ αυτόν μεγαλύτερη ικανοποίηση. Με
την έννοια τα έργα τους αποκτούν μια αναμφισβήτητα εννοιολογική
διάσταση καθώς οι εναλλακτικές αφηγήσεις που εμπεριέχουν υπερβαίνουν τα
στενά όρια του «πραγματικού» όπως το ορίζει η συμβατική και συχνά επικριτική
αντίληψη για την ανθρωποκεντρική ζωγραφική και μεταθέτουν το πεδίο δράσης σε
άχρονες, μη γραμμικές συνθέσεις που τοποθετούνται σε χώρους χωρίς γεωγραφικό
στίγμα, χωρίς φυσιογνωμική ταυτότητα των
μορφών, πέρα από τις επιδιώξεις του πορτρέτου, της μίμησης της φύσης ή της
φωτογραφικής απεικόνισης. Το μόνο που
έχει σημασία είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των προσώπων,
καλλιτέχνη-μοντέλου και μοντέλου- θεατή.
Επιστρέφοντας στα πεδία που όρισε η μετά – ιμπρεσσιονιστική ζωγραφική
και κατέλαβε αναπάντεχα η βίαιη και καθολική επικράτηση της αφαίρεσης, οι δυο
ζωγράφοι πλάθουν ανθρώπους με δυναμική εικαστική παρουσία και βλέμμα γεμάτο
ένταση, νιώθοντας άβολα στους ουδέτερους χώρους που έχουν τοποθετηθεί
παραπέμποντας στο συναίσθημα αγωνίας που βιώνουν οι θεατές ως άνθρωποι του
σήμερα λειτουργώντας καθημερινά σε χώρους ανοίκειους και εχθρικούς. Το πλάσιμο
γίνεται με το χρώμα, το οποίο πολλές φορές δεν διστάζει να γίνει τολμηρό,
υπερβαίνοντας κάθε υπόνοια φυσιοκρατικής διάθεσης, καταργώντας κάθε υπόνοια
προσκόλλησης σε «καλοδουλεμένα τελειώματα» όπως τα απαιτούσε η ακαδημαϊκή
ζωγραφική.
Εν
τέλει, μέσα από αρνήσεις και απορρίψεις, οι δυο ζωγράφοι φαίνεται πως κερδίζουν
το στοίχημα και κατορθώνουν να διατυπώσουν προσωπικά καλλιτεχνικά ιδιώματα,
ιδιώματα που παρά τη συνάφειά τους παραμένουν αναμφίβολα αυτόνομα και
ολοκληρωμένα. Το γεγονός πως πρόκειται επιπλέον για δυο δημιουργούς νέους σε
ηλικία αλλά ταυτοχρόνως ώριμους εικαστικά μόνον ελπίδες μπορεί να δημιουργήσει
για το μέλλον.
τέλει, μέσα από αρνήσεις και απορρίψεις, οι δυο ζωγράφοι φαίνεται πως κερδίζουν
το στοίχημα και κατορθώνουν να διατυπώσουν προσωπικά καλλιτεχνικά ιδιώματα,
ιδιώματα που παρά τη συνάφειά τους παραμένουν αναμφίβολα αυτόνομα και
ολοκληρωμένα. Το γεγονός πως πρόκειται επιπλέον για δυο δημιουργούς νέους σε
ηλικία αλλά ταυτοχρόνως ώριμους εικαστικά μόνον ελπίδες μπορεί να δημιουργήσει
για το μέλλον.
Νίκη Βλασσιώτου Παπαδάκη Διευθύντρια
kaplanon galleries.
kaplanon galleries.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Κεραμικής Μονοπάτια» στη γκαλερί Luminous Eye.
Ελένη Θεοφυλάκτου Relocation: Μικρές περιστροφικές μετακινήσεις κατόπιν αγωγής για την άγνοια
Η genesis gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Νίκου Κόνιαρη «Γιατί κλαις, μαμά;».
Αναφορά στον Hayao Miyazaki. Ατομική έκθεση της Ράνιας Χατζοπούλου στον Φωταγωγό.
«Η ΤΕΧΝΗ ως ΒΙΩΜΑ: Εξερευνώντας τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ πίσω από τα ΕΡΓΑ». Ομαδική έκθεση στη γκαλερί ArteVisio...
“Wandering in Athens” έκθεση φωτογραφίας του Πάνου Ζουλάκη στο «σχεδία home»
