Οι προσωπικές αξίες του Σωτήρη Λιούκρα στην αίθουσα Τέχνης «αγκάθι – Κartάλος» ( Φωτορεπορτάζ ).

Ο Σωτήρης Λιούκρας λατρεύει τον τόπο καταγωγής
του, τη Φλώρινα, και αυτό φαίνεται έντονα στη ζωγραφική του. Γεννήθηκε στην
ακριτική πόλη της Δυτ. Μακεδονίας, σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας με δάσκαλο
τον Γιάννη Μόραλη και σήμερα είναι αυτός που μεταδίδει την αγάπη του για τις
εικαστικές Τέχνες στους φοιτητές του. Τον αγαπούν πολύ και του το δείχνουν, πώς
να μη συμβαίνει άλλωστε, αφού ο Λιούκρας είναι όντως ένας αξιαγάπητος άνθρωπος.

Παντρεμένος με τη Ιστορικό Τέχνης Ζωή Γοδόση,
διδάσκει στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής
Μακεδονίας και ζωγραφίζει ασταμάτητα. Στον χώρο Τέχνης «αγκάθι – Κartάλος» αυτές τις ημέρες παρουσιάζει έργα από το 2010 μέχρι και σήμερα, καμβάδες
φορτωμένους με ακρυλικά και λάδια. Τα χρώματά του δεν είναι πολλά, αφού το
παιχνίδι των αποχρώσεων είναι αυτό που λειτουργεί δημιουργικά στη δουλειά του.
Βάση του πάντα το μαύρο, ψάχνει εναγωνίως το φως, «ξανοίγοντας» τα μοτίβα, δουλεύοντας
ξανά και ξανά πάνω στις ίδιες πατημασιές. Αυτό είναι κάτι που δεν τον κουράζει
καθόλου και του δίνει τη δυνατότητα να βγάλει αυτό που τον ευχαριστεί, το φως
μέσα απ’ τις κλειστές γρίλιες των παραθύρων.

Στον τόπο του, όπου ζει κι εργάζεται, ο καιρός
παραμένει άστατος και βαρύς σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου. Η φωτιά παίζει
κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ντόπιων κι αυτό ο Λιούκρας το βιώνει απ’ τα παιδικά
του χρόνια. Στη ζωγραφική του, αυτό γίνεται αντιληπτό ως θαμπές αντανακλάσεις
που διαχέονται και σβήνουν, κρατώντας όμως τις σπίθες αιωρούμενες. Όλα τα έργα
διατηρούν τον ενθουσιασμό του πρωτάρη, προβάλλοντας συγχρόνως την εμπειρία του
δασκάλου, που δε χρειάζεται να φλυαρήσει για ν’ αποτυπώσει τις εικόνες στον
καμβά.

Ο ίδιος τα βλέπει όλα δισδιάστατα, χωρίς όγκο,
παρά επίπεδα, και ξεκινά να τα «φτιάξει» με προοπτική, δίνοντάς τους βάθος,
δημιουργώντας χώρους όπως τους φαντάζεται. Ταξιδεύει εκεί που αγαπά, αφαιρεί
όσα του κρύβουν το ιδιωτικό και τα προβάλλει σε κοινή θέα, μετατρέποντας το
προσωπικό βίωμα σε υπόθεση για όλους. Όλο αυτό έχει να κάνει με το πόσο η
ανθρώπινη ύπαρξη εγκλωβίζεται ή ελευθερώνεται μέσα σε όσα η ίδια δημιούργησε. Η
προστασία γίνεται φυλακή και η συνύπαρξη ανθρώπου και χώρων αποκτά υποκειμενικά
κριτήρια, ενώ το ζητούμενο αποκτά φύση αμφιλεγόμενου. Μέσα στα έργα του οι
«προσωπικές αξίες» προσλαμβάνουν ένα νόημα διαφορετικό, όσο διαφορετικό είναι
και αυτό που ζει ο καθένας ξεχωριστά και το τοποθετεί στο σημείο εκκίνησης της
προσωπικής του αναζήτησης.

Κείμενο/Επιμέλεια/Φωτογραφίες: Ζώης Σπ. Κουτρούλης για το www.itsonlyarts.com