Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Edward Jarvis στoν χώρο Τέχνης UNDERFLOW Record Store & Art Gallery.

Εγκαίνια :

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020, 20.00

Τυφλωμένος από την Εικόνα των Λέξεων.

Έκφραση είναι
ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον έπαινο των ποιητών για τις
εικόνες των καλλιτεχνών. Το αντίθετο ισχύει για τη ζωγραφική του Edward Jarvis. Στις εικόνες του, μέσα από φράσεις δανεισμένες από
ποιήματα, αυτοί που επαινούνται είναι οι ποιητές. Και παρόλο που το συγκεκριμένο
ποίημα και ο ποιητής βρίσκονται βαθιά μέσα στην καρδιά του, όταν το κείμενο
γίνεται το επίκεντρο της εικόνας η σύνδεση που δημιουργείται είναι παραδόξως
απελευθερωμένη. Ένας τιτάνας της σουηδικής ποίησης του 20ου αιώνα, ο Gunnar Ekelöf, έδειξε στην τελευταία του τριλογία πώς θα μπορούσαν να δημιουργηθούν
ρηξικέλευθοι δεσμοί μεταξύ παλαιότερων πολιτισμών της Ανατολής και της
θνήσκουσας κληρονομιάς του ποιητή σήμερα. Η έννοια της εξάλειψης στην ποίηση
του Ekelöf ξεκινάει από τη φυσική πράξη της τύφλωσης. Κατόπιν, μέσω αυτής της διαδικασίας,
τίθενται τα πιο ζωτικά ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που ζούμε τη ζωής μας. Η
εσωτερική μας πυξίδα, η ηθική μας, ο τρόπος που προσεγγίζουμε τη ζωή γίνονται
φύλλο και φτερό. Παρόμοια είναι και η γραμμή αμφισβήτησης που τίθεται στους
πίνακες του Edward Jarvis. Βασίζονται στα αιώνια εμπόδια με τα οποία πάλεψε τόσο η
θρησκεία όσο και ο πολιτισμός ανά τους αιώνες. Στα χέρια του Jarvis, οι οικουμενικοί ηθοποιοί ανταλλάσσουν ρόλους και τους
δίνονται νέα πρότυπα αρετής για να διερευνήσουν. Στον θεατή προσφέρονται οι
έναστροι ουρανοί, οι διόπτρες που εστιάζουν στην ανθρωπότητα. Εκεί, στέκουμε
πίσω τους, κρυφοκοιτάζοντας ηδονοβλεπτικά πάνω ή κάτω από τη σκηνή που ξεδιπλώνεται
έχοντας ως μοναδικό σκοπό να αφυπνίσουν όσους είναι προικισμένοι με αληθινή
όραση.

Μήπως ο
ευαγγελισμός συμβαίνει ξανά και ξανά, κάθε πρωί, καθώς ξεκινάμε μια καινούρια
μέρα με δυνητικά νέα ενδεχόμενα; Ποιος κρίνει, εκτός από εκείνους που έχουν ήδη
κριθεί, τις χαρές της ημέρας; Ποιες θυσίες απαιτούνται για να εκτιμήσουμε σε
ποιον μπορεί ή πρέπει να αντισταθούμε; Ο Edward Jarvis ανυψώνει τις ελλείψεις και τις εμπλοκές της ψυχής και
βλέπει το έμφυτο μεγαλείο ως κάτι που προορίζεται να αφυπνιστεί. Ο κόσμος λουσμένος
σε χρυσές ακτίνες αιχμαλωτίζει το θαύμα μας, όμως στον ωρολογιακό μηχανισμό του
Jarvis η καρδιά ανταποκρίνεται στην ιδέα της πιθανής και της
αδύνατης αγάπης, στα συναπαντήματα της ζωής και στις αιώνιες κρίσεις του
απόηχού τους. Το ασήμι μαυρίζει με φιλιά και το όνειρο συνεχίζει να ζει. Το
παράξενα πλούσιο εικονογραφικό ιδίωμα του Edward Jarvis δανείζεται από τους καλύτερους αφηγητές και καλλιτέχνες
όλων των εποχών, από εκείνους που έχουν την υποχρέωση να μεταφέρουν τις λέξεις
ακόμη και στον αναλφάβητο που δεν τις γνωρίζει. Ο Jarvis όμως δεν χρειάζεται να υιοθετήσει μια σαφή στάση.
Αντίθετα, μικροδιορθώνει και σκαλίζει με το πολύπλευρο ζωγραφικό του λεξιλόγιο,
γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι τεχνίτες του λόγου δεν μπορούν να κατανοήσουν τον
πλούτο της εικόνας στην ολότητά του. Μιας εικόνας που τελικά ορίζει το δικό της
πεδίο.

Susanna Slöör

Καλλιτέχνις,
κριτικός τέχνης,

πρώην Μόνιμη
Γραμματέας της Σουηδικής Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών

Blinded
by the Image of the Words

Ekphrasis is a term used to describe
when poets praise the images of artists. The opposite applies to Edward
Jarvis’s painting. In his icons, it is instead the poets that are praised
through phrases borrowed from poems. And although the specific poem and poet lie
close to his heart, an exceptionally free association is established when the
text becomes the focus of the image. A giant of 20th century Swedish poetry,
Gunnar Ekelöf, demonstrated in his final trilogy how innovative links could be
established between older cultures of the East and the dying poet’s heritage in
his present time of the past. The notion of extinguishing in Ekelöf’s poetry is
initiated by the physical act of blinding. It is then, through that process,
that the most vital questions are asked with regard to how we live our lives.
Our inner compass, morality, and approach to life are ransacked. A similar line
of questioning takes place in Edward Jarvis’s paintings. They build upon the
eternal stumbling blocks that both religion and culture have struggled with
over the centuries. In Jarvis’s hands, the universal actors switch roles and
are given new paragons of virtue to mull over. The starry skies, the peepholes
focused on humanity, are offered the viewer. And there we stand behind them,
peering voyeuristically over or under the scene that unfolds with the sole
purpose of awakening those gifted with true sight.

Could it perhaps be that the annuncia-
tion takes place over and over again, every morning, as we wake up to a new day
and a new possibility in the womb? Who judges, aside from those already judged,
the contents of the day? What sacrifices are necessary in order to assess who
can or should be resisted? Edward Jarvis lifts forth man’s shortcomings and
entanglements of the soul, and sees the inherent greatness as something
destined to be awakened. The world bathed in golden rays captivates our wonder,
but in Jarvis’s clockwork, the heart responds to the insight of the possible
and impossible love, to the encounters in life, and the eternal judgements in
their wake. The silver blackens with kisses, and the dream lives on. Edward
Jarvis’s strangely rich pictorial idiom borrows from the best storytellers and
artists of the ages, those obligated to convey the words, even to the
illiterate lacking knowledge of them. Jarvis has no need, however, of adopting
a literal stance, but instead tweaks and tinkers away with his multifaceted
painterly vocabulary, knowing full well that wordsmiths cannot fully grasp the
richness of the image. An image that, ultimately, is its own domain.

Susanna
Slöör

Artist, art critic and former Permanent
Secretary of the Royal Swedish Art Academy