«Ιδανικές γραμμές»: Ατομική έκθεση του Γιάννη Λασηθιωτάκη.
23 Νοεμβρίου 2018 – 26 Ιανουαρίου 2019
Η ΔΛ Gallery παρουσιάζει την Παρασκευή
23 Νοεμβρίου 2018 την ατομική έκθεση του
Γιάννη Λασηθιωτάκη με τίτλο «Ιδανικές γραμμές».
23 Νοεμβρίου 2018 την ατομική έκθεση του
Γιάννη Λασηθιωτάκη με τίτλο «Ιδανικές γραμμές».
Στην καινούργια του έκθεση ο Γιάννης Λασηθιωτάκης
δημιουργεί έργα μεγάλων κυρίως διαστάσεων, λιτά στην διατύπωση τους που
επικεντρώνονται στην εννοιολογική και αισθητική σημασία της μονοχρωματικής
επιφάνειας, όπου επάνω της συχνά εγγράφεται ένα πρωτογενές και αρχετυπικό
στοιχείο της ανθρώπινης έκφρασης: η γραμμή.
δημιουργεί έργα μεγάλων κυρίως διαστάσεων, λιτά στην διατύπωση τους που
επικεντρώνονται στην εννοιολογική και αισθητική σημασία της μονοχρωματικής
επιφάνειας, όπου επάνω της συχνά εγγράφεται ένα πρωτογενές και αρχετυπικό
στοιχείο της ανθρώπινης έκφρασης: η γραμμή.
Τα έργα που παρουσιάζονται βασίζονται σε δύο βασικές
ενότητες. Στην πρώτη ενότητα το χρώμα απλώνεται αφαιρετικά στην επιφάνεια του
έργου, δημιουργώντας κατανυκτικές, μυσταγωγικές μονοχρωμίες, ενώ η δεύτερη
ενότητα φαίνεται να χαρακτηρίζεται από το σχέδιο, άλλοτε το περίγραμμα που
περικλείει συχνά ολόκληρη την επιφάνεια του πίνακα και άλλοτε μεγάλα σχήματα με το μαύρο και το
άσπρο να συνυπάρχουν σε μία αρμονική αλλά και αινιγματική σχέση μεταξύ τους.
ενότητες. Στην πρώτη ενότητα το χρώμα απλώνεται αφαιρετικά στην επιφάνεια του
έργου, δημιουργώντας κατανυκτικές, μυσταγωγικές μονοχρωμίες, ενώ η δεύτερη
ενότητα φαίνεται να χαρακτηρίζεται από το σχέδιο, άλλοτε το περίγραμμα που
περικλείει συχνά ολόκληρη την επιφάνεια του πίνακα και άλλοτε μεγάλα σχήματα με το μαύρο και το
άσπρο να συνυπάρχουν σε μία αρμονική αλλά και αινιγματική σχέση μεταξύ τους.
Ο Γιάννης Λασηθιωτάκης στην καινούργια του δουλειά
εκφράζει τις αναζητήσεις του πάνω σε
θέματα που αφορούν τη σχέση των ανθρώπων, το θάνατο, την απουσία αλλά
και την ίδια την Τέχνη με ώριμο τρόπο, όσον αφορά την αισθητική και το
περιεχόμενο των έργων του. Οι συνθέσεις του, ιδιαίτερα μελετημένες και εύστοχες
εννοιολογικά, κεντρίζουν με το απλό και χαμηλόφωνο ύφος τους ολοένα και
περισσότερο το ενδιαφέρον των γκαλερί και του τύπου διεθνώς.
εκφράζει τις αναζητήσεις του πάνω σε
θέματα που αφορούν τη σχέση των ανθρώπων, το θάνατο, την απουσία αλλά
και την ίδια την Τέχνη με ώριμο τρόπο, όσον αφορά την αισθητική και το
περιεχόμενο των έργων του. Οι συνθέσεις του, ιδιαίτερα μελετημένες και εύστοχες
εννοιολογικά, κεντρίζουν με το απλό και χαμηλόφωνο ύφος τους ολοένα και
περισσότερο το ενδιαφέρον των γκαλερί και του τύπου διεθνώς.
O Δρ. φιλοσοφίας Χάρης Χατζηιωάννου στο κείμενο που
συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης μεταξύ άλλων αναφέρει:
συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης μεταξύ άλλων αναφέρει:
Στην αφαιρετική εικαστική γλώσσα που χρησιμοποιεί ο
Λασηθιωτάκης τα βασικά ζωγραφικά στοιχεία (σημείο, γραμμή, επίπεδο, χρώμα)
έχουν τη δύναμη να μιλήσουν από μόνα τους. Η γλώσσα αυτή βεβαίως προέρχεται από
την παράδοση που ξεκινά από το Σουπρεματισμό, τον Κονστρουκτιβισμό και το
Μπάουχαους και περνά, πιο κοντά στην εποχή μας, από το Μινιμαλισμό και την
Εννοιολογική Τέχνη. Η γνώση της παράδοσης και της σύγχρονης γλώσσας της
ζωγραφικής βοηθά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η πρόσληψη των έργων εξαρτάται
αποκλειστικά από αυτήν. Οι μη ειδικοί θεατές που έχουν την ευαισθησία και τη
διάθεση σίγουρα θα «ακούσουν» και θα αντιληφθούν τη γλώσσα του ζωγράφου,
διακρίνοντας τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Λασηθιωτάκης τα βασικά ζωγραφικά στοιχεία (σημείο, γραμμή, επίπεδο, χρώμα)
έχουν τη δύναμη να μιλήσουν από μόνα τους. Η γλώσσα αυτή βεβαίως προέρχεται από
την παράδοση που ξεκινά από το Σουπρεματισμό, τον Κονστρουκτιβισμό και το
Μπάουχαους και περνά, πιο κοντά στην εποχή μας, από το Μινιμαλισμό και την
Εννοιολογική Τέχνη. Η γνώση της παράδοσης και της σύγχρονης γλώσσας της
ζωγραφικής βοηθά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η πρόσληψη των έργων εξαρτάται
αποκλειστικά από αυτήν. Οι μη ειδικοί θεατές που έχουν την ευαισθησία και τη
διάθεση σίγουρα θα «ακούσουν» και θα αντιληφθούν τη γλώσσα του ζωγράφου,
διακρίνοντας τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Εγκαίνια Έκθεσης: Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018 και ώρα
20:00
20:00
Διάρκεια Έκθεσης: 23 Νοεμβρίου 2018 έως 26 Ιανουαρίου
2019
2019
Ώρες Λειτουργίας: Πέμπτη 12:00 – 20:00, Παρασκευή
12:00 – 20:00, Σάββατο 12:00 – 17:00
12:00 – 20:00, Σάββατο 12:00 – 17:00
Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη για το κοινό.
γραμμές»
Στην αφαιρετική εικαστική γλώσσα που χρησιμοποιεί ο
Λασηθιωτάκης τα βασικά ζωγραφικά στοιχεία (σημείο, γραμμή, επίπεδο, χρώμα)
έχουν τη δύναμη να μιλήσουν από μόνα τους. Η γλώσσα αυτή βεβαίως προέρχεται από
την παράδοση που ξεκινά από το Σουπρεματισμό, τον Κονστρουκτιβισμό και το
Μπάουχαους και περνά, πιο κοντά στην εποχή μας, από το Μινιμαλισμό και την
Εννοιολογική Τέχνη. Η γνώση της παράδοσης και της σύγχρονης γλώσσας της
ζωγραφικής βοηθά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η πρόσληψη των έργων εξαρτάται
αποκλειστικά από αυτήν. Οι μη ειδικοί θεατές που έχουν την ευαισθησία και τη
διάθεση σίγουρα θα «ακούσουν» και θα αντιληφθούν τη γλώσσα του ζωγράφου,
διακρίνοντας τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Λασηθιωτάκης τα βασικά ζωγραφικά στοιχεία (σημείο, γραμμή, επίπεδο, χρώμα)
έχουν τη δύναμη να μιλήσουν από μόνα τους. Η γλώσσα αυτή βεβαίως προέρχεται από
την παράδοση που ξεκινά από το Σουπρεματισμό, τον Κονστρουκτιβισμό και το
Μπάουχαους και περνά, πιο κοντά στην εποχή μας, από το Μινιμαλισμό και την
Εννοιολογική Τέχνη. Η γνώση της παράδοσης και της σύγχρονης γλώσσας της
ζωγραφικής βοηθά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η πρόσληψη των έργων εξαρτάται
αποκλειστικά από αυτήν. Οι μη ειδικοί θεατές που έχουν την ευαισθησία και τη
διάθεση σίγουρα θα «ακούσουν» και θα αντιληφθούν τη γλώσσα του ζωγράφου,
διακρίνοντας τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Nομίζω λοιπόν πως κατ’ αρχήν θα διακρίνουμε ότι ο ζωγράφος
στοχεύει σε μια αφηρημένη οικουμενικότητα: Χρησιμοποιεί τα πιο απλά εικαστικά
υλικά γιατί θέλει να θίξει τα οικουμενικά θέματα που πραγματεύεται
απευθυνόμενος σε όσο το δυνατόν περισσότερους ενδιαφερόμενους. Επίσης θα
παρατηρήσουμε ότι, πιθανώς ως μια πράξη αντίστασης στον κυρίαρχο φλύαρο
πολιτισμό που μας βομβαρδίζει διαρκώς με κινούμενες και εντυπωσιακές εικόνες
και πληροφορίες, ο καλλιτέχνης επιλέγει να μιλήσει λακωνικά, με λιτά μέσα, με
εικόνες που δεν επιτίθενται στο μάτι και σε πρώτη θέαση μοιάζουν γυμνές,
στατικές, όμως κρύβουν μέσα τους δυναμισμό και πλούσιους συμβολισμούς. Καλώντας
μας να ανακτήσουμε την υπομονή της παρατήρησης και την ικανότητα να κατανοούμε
τις απλές σχέσεις ανάμεσα στα βασικά δομικά υλικά του κόσμου, όπως προσπαθεί να
τις αποδώσει η καλλιτεχνική δημιουργία, υπερασπίζεται την αξία και τη σημασία
του ζωγραφικού έργου έναντι του πληθωρισμού της φτηνής και γρήγορης εικόνας.
στοχεύει σε μια αφηρημένη οικουμενικότητα: Χρησιμοποιεί τα πιο απλά εικαστικά
υλικά γιατί θέλει να θίξει τα οικουμενικά θέματα που πραγματεύεται
απευθυνόμενος σε όσο το δυνατόν περισσότερους ενδιαφερόμενους. Επίσης θα
παρατηρήσουμε ότι, πιθανώς ως μια πράξη αντίστασης στον κυρίαρχο φλύαρο
πολιτισμό που μας βομβαρδίζει διαρκώς με κινούμενες και εντυπωσιακές εικόνες
και πληροφορίες, ο καλλιτέχνης επιλέγει να μιλήσει λακωνικά, με λιτά μέσα, με
εικόνες που δεν επιτίθενται στο μάτι και σε πρώτη θέαση μοιάζουν γυμνές,
στατικές, όμως κρύβουν μέσα τους δυναμισμό και πλούσιους συμβολισμούς. Καλώντας
μας να ανακτήσουμε την υπομονή της παρατήρησης και την ικανότητα να κατανοούμε
τις απλές σχέσεις ανάμεσα στα βασικά δομικά υλικά του κόσμου, όπως προσπαθεί να
τις αποδώσει η καλλιτεχνική δημιουργία, υπερασπίζεται την αξία και τη σημασία
του ζωγραφικού έργου έναντι του πληθωρισμού της φτηνής και γρήγορης εικόνας.
Οι συνθέσεις του ακολουθούν πάντοτε την κάθετη και
οριζόντια διάσταση στο καμβά, με έμφαση στη γραμμή και το επίπεδο και ιδιαίτερη
προσοχή στην τήρηση αρμονικών αναλογιών. Οι ευθείες γραμμές άλλοτε περιγράφουν
τα όρια του πίνακα, άλλοτε τα συγχέουν, άλλοτε ορίζονται από την αντίθεση
μεταξύ των χρωματικών επιπέδων, άλλοτε παρεισφρέουν μεταξύ τους για να τα
διαχωρίσουν∙ στην κοφτή εκδοχή τους τοποθετούνται εντός των χρωματικών επιπέδων
για να κινήσουν, συμβολικά, τη διαδικασία διερεύνησης των θεμάτων που
πραγματεύεται. Τα επίπεδα, μετεξέλιξη των κιβωτίων του πρώτου έργου της
έκθεσης, είναι απλά ορθογώνια μονοχρωματικά μπλοκ σε χρώματα κοινά, σχεδόν
τυποποιημένα, χωρίς γραφισμούς και χωρίς πολλές διαφορετικές / εντυπωσιακές
αποχρώσεις. Όμως διατηρούν την ανθρώπινη ανομοιομορφία – είναι ζωγραφισμένα από
χέρι ζωγράφου, όχι από μηχανή. Δεν υπάρχει πουθενά προσπάθεια δημιουργίας
εικόνων που απευθύνονται αποκλειστικά στην αισθητική του θεατή. Δεν υπάρχει
προσπάθεια να ερεθιστούν νοσταλγικά ή βιογραφικά συναισθήματα, καθώς δεν
υπάρχουν εμφανείς αναφορές στις υλικές επιφάνειες οικείων αντικειμένων με την
πατίνα του χρόνου και της χρήσης ζωγραφισμένη πάνω τους. Η όποια αναφορά στον
χρόνο, τη ζωή, τη φύση, την ανθρώπινη εμπειρία, τα αντικείμενα γίνεται σε ένα
καθαρά αφηρημένο – συμβολικό επίπεδο. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης προσπαθεί να
περάσει σε δεύτερο πλάνο και να αφήσει τις δημιουργίες του να μιλήσουν μόνες
τους για τα βαθειά, οικουμενικά ζητήματα που τον προβληματίζουν.
οριζόντια διάσταση στο καμβά, με έμφαση στη γραμμή και το επίπεδο και ιδιαίτερη
προσοχή στην τήρηση αρμονικών αναλογιών. Οι ευθείες γραμμές άλλοτε περιγράφουν
τα όρια του πίνακα, άλλοτε τα συγχέουν, άλλοτε ορίζονται από την αντίθεση
μεταξύ των χρωματικών επιπέδων, άλλοτε παρεισφρέουν μεταξύ τους για να τα
διαχωρίσουν∙ στην κοφτή εκδοχή τους τοποθετούνται εντός των χρωματικών επιπέδων
για να κινήσουν, συμβολικά, τη διαδικασία διερεύνησης των θεμάτων που
πραγματεύεται. Τα επίπεδα, μετεξέλιξη των κιβωτίων του πρώτου έργου της
έκθεσης, είναι απλά ορθογώνια μονοχρωματικά μπλοκ σε χρώματα κοινά, σχεδόν
τυποποιημένα, χωρίς γραφισμούς και χωρίς πολλές διαφορετικές / εντυπωσιακές
αποχρώσεις. Όμως διατηρούν την ανθρώπινη ανομοιομορφία – είναι ζωγραφισμένα από
χέρι ζωγράφου, όχι από μηχανή. Δεν υπάρχει πουθενά προσπάθεια δημιουργίας
εικόνων που απευθύνονται αποκλειστικά στην αισθητική του θεατή. Δεν υπάρχει
προσπάθεια να ερεθιστούν νοσταλγικά ή βιογραφικά συναισθήματα, καθώς δεν
υπάρχουν εμφανείς αναφορές στις υλικές επιφάνειες οικείων αντικειμένων με την
πατίνα του χρόνου και της χρήσης ζωγραφισμένη πάνω τους. Η όποια αναφορά στον
χρόνο, τη ζωή, τη φύση, την ανθρώπινη εμπειρία, τα αντικείμενα γίνεται σε ένα
καθαρά αφηρημένο – συμβολικό επίπεδο. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης προσπαθεί να
περάσει σε δεύτερο πλάνο και να αφήσει τις δημιουργίες του να μιλήσουν μόνες
τους για τα βαθειά, οικουμενικά ζητήματα που τον προβληματίζουν.
Δρ.
Χάρης Χατζηιωάννου
Χάρης Χατζηιωάννου
Οκτώβριος 2018
Ioannis Lassithiotakis
« Ideal
Lines »
Lines »
23 November 2018 – 26 January 2019
DL Gallery presents on Friday 23 November 2018 the solo exhibition of Ioannis Lassithiotakis titled « Ideal Lines ».
In his new exhibition Ioannis Lassithiotakis presents mainly large-scale
works, austere in their rendering and focused on the conceptual and aesthetic
importance of monochrome surfaces on which a primordial, archetypal element of
human expression is often inscribed: the line.
works, austere in their rendering and focused on the conceptual and aesthetic
importance of monochrome surfaces on which a primordial, archetypal element of
human expression is often inscribed: the line.
The works on show come in two series. In one the paint is spread on the
surface in an abstract manner to produce pious monochromatic rites; the other
series seems to be defined by drawing, with the outline sometimes surrounding
the entire canvas or elsewhere with large shapes of black and white coexisting
in a harmonious yet enigmatic relationship with one another.
surface in an abstract manner to produce pious monochromatic rites; the other
series seems to be defined by drawing, with the outline sometimes surrounding
the entire canvas or elsewhere with large shapes of black and white coexisting
in a harmonious yet enigmatic relationship with one another.
This new body of work reflects the quests of Ioannis Lassithiotakis on
issues pertaining to human relations, death, absence but also Art itself,
presented in a mature way in terms of both content and aesthetic. His
compositions, thoroughly researched and conceptually apt, increasingly attract
international interest from galleries and the press.
issues pertaining to human relations, death, absence but also Art itself,
presented in a mature way in terms of both content and aesthetic. His
compositions, thoroughly researched and conceptually apt, increasingly attract
international interest from galleries and the press.
As Dr. Haris Hatziioannou points out in his text for the accompanying
catalogue:
catalogue:
In the abstract language used by Lassithiotakis the fundamental visual
elements (point, line, plane, color) have a power to speak on their own. This
language of course comes from a tradition that originates from Suprematism,
Constructivism and Bauhaus and passes, closer to our age, through Minimalism
and Conceptual Art. Knowledge of this tradition and of the contemporary
languages of art helps, but this does not mean that the
elements (point, line, plane, color) have a power to speak on their own. This
language of course comes from a tradition that originates from Suprematism,
Constructivism and Bauhaus and passes, closer to our age, through Minimalism
and Conceptual Art. Knowledge of this tradition and of the contemporary
languages of art helps, but this does not mean that the
intake of the works depends exclusively on such knowledge. Non-expert
viewers that are both eager and sensitive enough will certainly be able to
‘listen to’ and understand this language, discerning its main characteristics.
viewers that are both eager and sensitive enough will certainly be able to
‘listen to’ and understand this language, discerning its main characteristics.
Opening: Friday, 23 November 2018 at 20:00
Duration: 23 November 2018 to 26 January 2019
Opening hours: Thursday 12:00 – 20:00
Friday 12:00 – 20:00
Saturday 12:00 – 17:00
Admission
to the exhibition is free.
to the exhibition is free.
Ioannis Lassithiotakis
“Ideal
Lines”
Lines”
In the abstract language used by Lassithiotakis the fundamental visual
elements (point, line, plane, color) have a power to speak on their own. This
language of course comes from a tradition that originates from Suprematism,
Constructivism and Bauhaus and passes, closer to our age, through Minimalism and
Conceptual Art. Knowledge of this tradition and of the contemporary languages
of art helps, but this does not mean that the intake of the works depends
exclusively on such knowledge. Non-expert viewers that are both eager and
sensitive enough will certainly be able to ‘listen to’ and understand this
language, discerning its main characteristics.
elements (point, line, plane, color) have a power to speak on their own. This
language of course comes from a tradition that originates from Suprematism,
Constructivism and Bauhaus and passes, closer to our age, through Minimalism and
Conceptual Art. Knowledge of this tradition and of the contemporary languages
of art helps, but this does not mean that the intake of the works depends
exclusively on such knowledge. Non-expert viewers that are both eager and
sensitive enough will certainly be able to ‘listen to’ and understand this
language, discerning its main characteristics.
It seems then to me that, first of all, we will discern that the painter
aims at an abstract universality: He uses the simplest visual materials because
he wants to broach the universal subjects he is dealing with while addressing
the widest possible audience. We will also observe that, probably as an act of
resistance to the dominant verbose culture that continuously attacks us with
moving and spectacular images and information, the artist chooses to speak
laconically, with austere means, with pictures that do not assault the eye and
which, on first viewing, seem naked, static, but nevertheless involve dynamism
and rich symbolism. Calling on us to regain the patience of observation and the
ability to understand the simple relations between the basic building blocks of
the world, at least in the ways that artistic creation tries to convey them, he
defends the value and importance of the work of painting against the inflation
of cheap and fast image.
aims at an abstract universality: He uses the simplest visual materials because
he wants to broach the universal subjects he is dealing with while addressing
the widest possible audience. We will also observe that, probably as an act of
resistance to the dominant verbose culture that continuously attacks us with
moving and spectacular images and information, the artist chooses to speak
laconically, with austere means, with pictures that do not assault the eye and
which, on first viewing, seem naked, static, but nevertheless involve dynamism
and rich symbolism. Calling on us to regain the patience of observation and the
ability to understand the simple relations between the basic building blocks of
the world, at least in the ways that artistic creation tries to convey them, he
defends the value and importance of the work of painting against the inflation
of cheap and fast image.
His compositions always follow the perpendicular and the horizontal
dimension on the canvas, with emphasis on the line and the plane and special
attention to keeping harmonious proportions. The straight lines sometimes
circumscribe the limits of the painting, sometimes confound them, sometimes are
defined by the contraposition of the variously colored planes, sometimes creep
between them in order to separate them; in their short versions they are placed
within the monochromatic surfaces in order to move, on a symbolic level, the
probing process of the themes that are dealt with. The surfaces, a development
of the boxes of the first painting in the exhibition, are simple orthogonal
monochromatic blocks in simple colors, almost standardized, without graphic
signs and with no variety or ‘catchiness’ of shades. But they still maintain a
human lack of homogeneity – they are painted by a painter’s hand, not by a
machine. At no place is there an effort on the part of the painter to simulate
nostalgic or biographical feelings, since there are no obvious references to
the material surfaces of familiar objects with the signs of time and use
painted on them. Whatever references to time, life, nature, human experience,
objects exist, are made on a purely abstract – symbolic level. The painter
himself moves backstage and lets his creations speak for themselves about the
deep, universal issues he is concerned with.
dimension on the canvas, with emphasis on the line and the plane and special
attention to keeping harmonious proportions. The straight lines sometimes
circumscribe the limits of the painting, sometimes confound them, sometimes are
defined by the contraposition of the variously colored planes, sometimes creep
between them in order to separate them; in their short versions they are placed
within the monochromatic surfaces in order to move, on a symbolic level, the
probing process of the themes that are dealt with. The surfaces, a development
of the boxes of the first painting in the exhibition, are simple orthogonal
monochromatic blocks in simple colors, almost standardized, without graphic
signs and with no variety or ‘catchiness’ of shades. But they still maintain a
human lack of homogeneity – they are painted by a painter’s hand, not by a
machine. At no place is there an effort on the part of the painter to simulate
nostalgic or biographical feelings, since there are no obvious references to
the material surfaces of familiar objects with the signs of time and use
painted on them. Whatever references to time, life, nature, human experience,
objects exist, are made on a purely abstract – symbolic level. The painter
himself moves backstage and lets his creations speak for themselves about the
deep, universal issues he is concerned with.
Dr. Harris Hatziioannou
October 2018
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Κεραμικής Μονοπάτια» στη γκαλερί Luminous Eye.
Ελένη Θεοφυλάκτου Relocation: Μικρές περιστροφικές μετακινήσεις κατόπιν αγωγής για την άγνοια
Η genesis gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Νίκου Κόνιαρη «Γιατί κλαις, μαμά;».
Αναφορά στον Hayao Miyazaki. Ατομική έκθεση της Ράνιας Χατζοπούλου στον Φωταγωγό.
«Η ΤΕΧΝΗ ως ΒΙΩΜΑ: Εξερευνώντας τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ πίσω από τα ΕΡΓΑ». Ομαδική έκθεση στη γκαλερί ArteVisio...
“Wandering in Athens” έκθεση φωτογραφίας του Πάνου Ζουλάκη στο «σχεδία home»
