«Το σύνδρομο της Αντουανέτας», της Γιώτας Χατζηεμμανουήλ.
Η Φωτίου μαγειρεύει τα γεμιστά της, ο
Κατρούγκαλος σηκώνει τις μυτούλες να φωτογραφηθεί λεβέντης, ο Καμμένος κάνει
προσκύνημα στη Σαλαμίνα πάνω σε ξύλινη παλέτα με ένα «δείγμα δωρεάν» από
κόκκινη κακοφορμισμένη και τσουρούτικη μοκέτα, την ώρα που το ζεύγος Τσίπρα
φωτογραφίζεται δίπλα στον Πλανητάρχη και την Μισέλ, αφήνοντας πίσω του την
«αριστερή επανάσταση» να μουχλιάζει και να σφηνώνεται στο χρονοντούλαπο της
ιστορίας. Την ίδια στιγμή οι υποψήφιοι γαμπροί της ευτυχίας… συγνώμη, της
προεδρίας ήθελα να πω, της Νέας Δημοκρατίας, σφάζονται κι αγκομαχούν κάτω απ’
το «αυστηρό» χρονόμετρο του Παπαμιμίκου, για το ποιος θα προλάβει να καταθέσει την
υποψηφιότητά του, ενώ τα προβλήματα στη χώρα διογκώνονται και οι συνταξιούχοι
παρατηρούν με δακρυσμένα μάτια τις πετσοκομμένες τους συντάξεις, απογοητευμένοι
για την πατρίδα που τους απαξιώνει και τους εξευτελίζει.
Κατρούγκαλος σηκώνει τις μυτούλες να φωτογραφηθεί λεβέντης, ο Καμμένος κάνει
προσκύνημα στη Σαλαμίνα πάνω σε ξύλινη παλέτα με ένα «δείγμα δωρεάν» από
κόκκινη κακοφορμισμένη και τσουρούτικη μοκέτα, την ώρα που το ζεύγος Τσίπρα
φωτογραφίζεται δίπλα στον Πλανητάρχη και την Μισέλ, αφήνοντας πίσω του την
«αριστερή επανάσταση» να μουχλιάζει και να σφηνώνεται στο χρονοντούλαπο της
ιστορίας. Την ίδια στιγμή οι υποψήφιοι γαμπροί της ευτυχίας… συγνώμη, της
προεδρίας ήθελα να πω, της Νέας Δημοκρατίας, σφάζονται κι αγκομαχούν κάτω απ’
το «αυστηρό» χρονόμετρο του Παπαμιμίκου, για το ποιος θα προλάβει να καταθέσει την
υποψηφιότητά του, ενώ τα προβλήματα στη χώρα διογκώνονται και οι συνταξιούχοι
παρατηρούν με δακρυσμένα μάτια τις πετσοκομμένες τους συντάξεις, απογοητευμένοι
για την πατρίδα που τους απαξιώνει και τους εξευτελίζει.
Στο χορό της εξαθλίωσης οι άνεργοι, οι
αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, λαός πονεμένος, αντάμα, να λιώνουν στην
αναμονή του φορολογικού κυκεώνα. Μια πραγματικότητα ζοφερή που αρχίζει να
μοιάζει με εφιάλτη απ’ αυτούς τους δύσκολους, που σε πνίγουν και δεν σ’ αφήνουν
να ξυπνήσεις όση προσπάθεια κι αν καταβάλεις, όσο ιδρώτα κι αν χύσεις. Στον ίδιο
πίνακα, σε μια του άκρη, ο ιατρικός κόσμος που αντιδρά γιατί δεν θέλει λέει να
αμείβεται από τους ασθενείς με πλαστικό χρήμα, γιατί πολύ μας συμπονά και δεν
του πάει η καρδιά να μετακυλήσει το πρόβλημα στην τσέπη των ασθενών – πελατών…
αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, λαός πονεμένος, αντάμα, να λιώνουν στην
αναμονή του φορολογικού κυκεώνα. Μια πραγματικότητα ζοφερή που αρχίζει να
μοιάζει με εφιάλτη απ’ αυτούς τους δύσκολους, που σε πνίγουν και δεν σ’ αφήνουν
να ξυπνήσεις όση προσπάθεια κι αν καταβάλεις, όσο ιδρώτα κι αν χύσεις. Στον ίδιο
πίνακα, σε μια του άκρη, ο ιατρικός κόσμος που αντιδρά γιατί δεν θέλει λέει να
αμείβεται από τους ασθενείς με πλαστικό χρήμα, γιατί πολύ μας συμπονά και δεν
του πάει η καρδιά να μετακυλήσει το πρόβλημα στην τσέπη των ασθενών – πελατών…
Σε όλο αυτό το παράλληλο σύμπαν να’ σου κι η
Αμφίπολη! Βρε, τι χαμπάρια; Καιρό είχαμε να τα πούμε, περάστε να σας κεράσω ένα
φοντάν! Κάποια χιλιόμετρα δίπλα μας η Αμφίπολη ξυπνά κι αρχίζει τα φανερώματα.
Αποκαλύπτει Καρυάτιδες και Σφήκες, αστέρια και συμβολισμούς, και καταλήγει πως
το σημείο είναι τάφος-μνημείο στον Ηφαιστίωνα, κατά ομολογία της υπεύθυνης
αρχαιολόγου και της ομάδας της. Ένα μεγαλειώδες μνημείο το οποίο παράγγειλε
λένε ο Μέγας Αλέξανδρος στον Δεινοκράτη, με επιστάτη εκτελεστή τον Αντίγονο. Το
κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται με ένα «βρήκαμε έναν πολύ σημαντικό τάφο, ίσως
τον Πιο σημαντικό», συνεχίστηκε με ένα «μάλλον είναι της Ρωξάνης» και κατέληξε
με ένα «είναι μνημείο για τον Ηφαιστίωνα». Τώρα θα μου πείτε, πως οι Καρυάτιδες
κι οι Σφήκες συνυπάρχουν με τον Ηφαιστίωνα και την δωρική του σχέση με τον Μέγα
Αλέξανδρο, πως δηλαδή «χωρεί στους δυο ο τρίτος» μένει να το δείξει η έρευνα της
ανασκαφής, που απ’ ότι φαίνεται έχει δρόμο μπροστά της. Εγώ μπορώ να παραμείνω μόνο
στους π ρ ο β λ η μ α τ ισμούς και στις απορίες…
Αμφίπολη! Βρε, τι χαμπάρια; Καιρό είχαμε να τα πούμε, περάστε να σας κεράσω ένα
φοντάν! Κάποια χιλιόμετρα δίπλα μας η Αμφίπολη ξυπνά κι αρχίζει τα φανερώματα.
Αποκαλύπτει Καρυάτιδες και Σφήκες, αστέρια και συμβολισμούς, και καταλήγει πως
το σημείο είναι τάφος-μνημείο στον Ηφαιστίωνα, κατά ομολογία της υπεύθυνης
αρχαιολόγου και της ομάδας της. Ένα μεγαλειώδες μνημείο το οποίο παράγγειλε
λένε ο Μέγας Αλέξανδρος στον Δεινοκράτη, με επιστάτη εκτελεστή τον Αντίγονο. Το
κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται με ένα «βρήκαμε έναν πολύ σημαντικό τάφο, ίσως
τον Πιο σημαντικό», συνεχίστηκε με ένα «μάλλον είναι της Ρωξάνης» και κατέληξε
με ένα «είναι μνημείο για τον Ηφαιστίωνα». Τώρα θα μου πείτε, πως οι Καρυάτιδες
κι οι Σφήκες συνυπάρχουν με τον Ηφαιστίωνα και την δωρική του σχέση με τον Μέγα
Αλέξανδρο, πως δηλαδή «χωρεί στους δυο ο τρίτος» μένει να το δείξει η έρευνα της
ανασκαφής, που απ’ ότι φαίνεται έχει δρόμο μπροστά της. Εγώ μπορώ να παραμείνω μόνο
στους π ρ ο β λ η μ α τ ισμούς και στις απορίες…
Οι ιστορικοί ελπίζουμε, σύντομα, να
καταγράψουν την αλήθεια. Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, τα μικρά και τα μεγάλα, τα
αστεία και τα σοβαρά, ο λογαριασμός για τους πολίτες έχει δρομολογηθεί κι οσονούπω
βρίσκει τις πόρτες μας. Οι εκλογές «έλαβον τέλος», τα πανηγύρια και τα συγχαρητήρια,
ένθεν κι ένθεν, επίσης, τα μηνύματα της κάλπης βρήκαν αποδέκτες, και η Ευρώπη
άρχισε να κραδαίνει απειλητικά τα καμπανάκια της. Μια Ευρώπη σκληρή, τοκογλυφική,
και απάνθρωπη, που αδιαφορεί για τα δεινά των πολιτών της, κι ενδιαφέρεται μόνο
για τις εισπράξεις των χρωστούμενων στα ταμεία της. Μια Ευρώπη που κουνά το
δάχτυλο και περιμένει την υλοποίηση των υποσχεθέντων προκειμένου να αρχίσει να
ενισχύει τα δικά μας άδεια, λεηλατημένα ταμεία, με τις δόσεις, που πιο πολύ σαν
δόσεις δηλητήριου μοιάζουν, του τοξικομανή που δεν έχει ελπίδα λύτρωσης. Κι
εμείς αναπνέουμε απλώς, σκεπτόμενοι από τον καναπέ, μουδιασμένοι, με το
σάστισμα του αδιεξόδου στο βλέμμα, που πάμε Ωρέ, πως θα κυβερνηθούμε, από πού
και πρώτα να αρχίσουμε, πως θα σωθεί η παρτίδα κι η πατρίδα που μοιάζει
ξοφλημένη;;;
καταγράψουν την αλήθεια. Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, τα μικρά και τα μεγάλα, τα
αστεία και τα σοβαρά, ο λογαριασμός για τους πολίτες έχει δρομολογηθεί κι οσονούπω
βρίσκει τις πόρτες μας. Οι εκλογές «έλαβον τέλος», τα πανηγύρια και τα συγχαρητήρια,
ένθεν κι ένθεν, επίσης, τα μηνύματα της κάλπης βρήκαν αποδέκτες, και η Ευρώπη
άρχισε να κραδαίνει απειλητικά τα καμπανάκια της. Μια Ευρώπη σκληρή, τοκογλυφική,
και απάνθρωπη, που αδιαφορεί για τα δεινά των πολιτών της, κι ενδιαφέρεται μόνο
για τις εισπράξεις των χρωστούμενων στα ταμεία της. Μια Ευρώπη που κουνά το
δάχτυλο και περιμένει την υλοποίηση των υποσχεθέντων προκειμένου να αρχίσει να
ενισχύει τα δικά μας άδεια, λεηλατημένα ταμεία, με τις δόσεις, που πιο πολύ σαν
δόσεις δηλητήριου μοιάζουν, του τοξικομανή που δεν έχει ελπίδα λύτρωσης. Κι
εμείς αναπνέουμε απλώς, σκεπτόμενοι από τον καναπέ, μουδιασμένοι, με το
σάστισμα του αδιεξόδου στο βλέμμα, που πάμε Ωρέ, πως θα κυβερνηθούμε, από πού
και πρώτα να αρχίσουμε, πως θα σωθεί η παρτίδα κι η πατρίδα που μοιάζει
ξοφλημένη;;;
Ας κοιμηθούμε λίγο ακόμη, το «ΠΑΜΕ» δεν
βρίσκεται στους δρόμους, ούτε οι αντιεξουσιαστές, οι συνδικαλιστές της χώρας αναπαύονται
νωχελικά, κανένα συλλαλητήριο, καμιά φασαρία, κανένας αγώνας δεν χαλάει την
ησυχία του μακάριου ύπνου μας. Αυτά συνέβαιναν… last year! Τώρα έχουμε άλλα…
Τώρα αφού δεν έχουμε ψωμί, ας φάμε παντεσπάνι, που λέει κι Αντουανέτα, είναι
και γλυκούτσικο και καταλαγιάζει τον θυμό…
βρίσκεται στους δρόμους, ούτε οι αντιεξουσιαστές, οι συνδικαλιστές της χώρας αναπαύονται
νωχελικά, κανένα συλλαλητήριο, καμιά φασαρία, κανένας αγώνας δεν χαλάει την
ησυχία του μακάριου ύπνου μας. Αυτά συνέβαιναν… last year! Τώρα έχουμε άλλα…
Τώρα αφού δεν έχουμε ψωμί, ας φάμε παντεσπάνι, που λέει κι Αντουανέτα, είναι
και γλυκούτσικο και καταλαγιάζει τον θυμό…
Μα δεν μου το βγάζετε απ’ το μυαλό, το
παντεσπάνι αυτό έχει σίγουρα υποστεί ψεκασμό!
παντεσπάνι αυτό έχει σίγουρα υποστεί ψεκασμό!
