Ανακαλύπτοντας το «κουκούλι» της σκηνογράφου Πηνελόπης Συρογιάννη ( Φωτορεπορτάζ ).

Θυμίζοντας
όνειρο των παιδικών μας χρόνων.

Γράφει ο
Ζώης Σπ. Κουτρούλης

Σημειολόγος του ενδύματος, δημιουργεί τους
δικούς της προσωπικούς μυστικούς κώδικες μέσα από φόρμες που επιλέγει να δώσει
μορφή και σχήμα. Διδάσκοντας σχέδιο ενδύματος στον ΑΚΤΟ αλλά και σκηνογραφία –
ενδυματολογία στο παρελθόν μεταφέρει τη γνώση της Τέχνης στους αμύητους.
Δημιουργώντας τα δικά της έργα προχωρά ένα βήμα παραπάνω, καταθέτοντας
προσωπική πρόταση, εμπνευσμένη από βιώματα, σκέψεις κι όνειρα που ζωντανεύουν
μπροστά στα μάτια του θεατή, κινητοποιώντας το βλέμμα αλλά και τον νου.

Η Πηνελόπη Συρογιάννη στήνει τη δική της
θεατρική παράσταση. Ξεχωριστή κι ανεκτίμητης αξίας για την ίδια, ξεκινά από
εκεί ακριβώς που σταμάτησε το 2012 ( Εικαστικές Αναζητήσεις, Αθήνα ) με την παρουσίαση του κόκκινου πλεκτού,
επιστρέφοντας στον ίδιο χώρο γεμάτη πάθος και περηφάνια για το νέο της πόνημα.
Το κουκούλι
μοιάζει με όνειρο των παιδικών της χρόνων. Παιδικά φορέματα από χαρτί, ραμμένα
στο χέρι, λιτά και διάφανα δείχνουν έτοιμα να πουν την ιστορία τους, αφήνοντας
σαφείς υπαινιγμούς, δένοντας την αρχή με το τέλος. Ένα τέλος δυσδιάκριτο αφού η
Συρογιάννη δε βιάζεται να φτάσει σε αυτό, δουλεύοντας αργά, βήμα – βήμα το
καθετί, μαζεύοντας κομμάτια εμπειρίας, κάνοντας τα ένα πάζλ που κεντώντας το
συναρμολογεί.

Το κουκούλι αποτελεί χώρο γέννησης κι
ενσωμάτωσης, εκεί θα γίνει η αρχή, θα εκκολαφθεί το νέο και ό, τι προκύψει θα
λάβει ζώσα πνοή. Ο ελάχιστος χώρος του κουκουλιού γίνεται χώρος θαύματος. Η
πλήρης μεταμόρφωση, το πέρασμα από το ένα σημείο στο άλλο, κι αυτό κάνει:
Τοποθετεί τα κομμάτια του έργου της το ένα πλάι στ’ άλλο, σε διάταξη, μπροστά
και πίσω, αιωρούμενα στο κενό, αναμένοντας τις ριπές του αέρα να τους δώσουν
ένα ανεπαίσθητο σκούντημα για να κινηθούν νωχελικά, να χορέψουν στο ημίφως,
δημιουργώντας λατρεμένες σκιές που ζωντανεύουν και συνεχίζουν να υπάρχουν μαζί
με τη δημιουργό τους. Η πολυπτυχία που διακρίνει αυτό το μοντέλο παρουσίασης
της δουλειάς της την ενθουσιάζει.

Τα χρωματιστά μοτίβα αλλάζουν, τα κεντήματά
της το ίδιο, κάνοντας το μάτι να γεμίζει από την αφαίρεση του περιβάλλοντος χώρου, εμμένοντας
προσηλωμένο πάνω στο σκηνικό, γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται. Η δική της
προσέγγιση, στην απόλυτη αφαίρεση του χώρου και τη δημιουργία ενός νέου τόπου
και τοπίου όπου ο θησαυρός θα παραμείνει για πάντα ασύλητος. Για πάντα; Ίσως
ναι, ίσως κι όχι αφού η επόμενη μέρα είναι ήδη παρούσα και η εικαστική
αναζήτηση της Συρογιάννη συνεχίζεται. Με χαρτί και χρώμα, βελόνες και κλωστές,
θα ετοιμάσει και πάλι κάτι νέο, που θα σκάσει από το κουκούλι συνεχίζοντας την
αέναη διαδρομή του στο χωροχρονικό συνεχές._

Η εικαστική εγκατάσταση «κουκούλι» της
Πηνελόπης Συρογιάννη παρουσιάστηκε στις Εικαστικές
Αναζητήσεις του Μελέτη Φικιώρη 19 –
23 Ιουνίου 2018.

https://itsonlyarts.com/2018/06/blog-post_12.html