«Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο», ομαδική εικαστική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ – δεξαμενή».
10
Φεβρουαρίου 2017 – 18 Μαρτίου 2017
Φεβρουαρίου 2017 – 18 Μαρτίου 2017
Την Παρασκευή
10 Φεβρουαρίου στις 20:00, εγκαινιάζεται
στην Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ –
δεξαμενή» η ομαδική έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας, με τίτλο:
« Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο» σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη…
10 Φεβρουαρίου στις 20:00, εγκαινιάζεται
στην Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ –
δεξαμενή» η ομαδική έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας, με τίτλο:
« Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο» σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη…
Το Ρέκβιεμ,
η νεκρώσιμη ακολουθία της καθολικής εκκλησίας, με τους στίχους του στερεότυπου
λατινικού κειμένου που αρχίζει με την αρχαία φράση Requiem aeternam dona eis
Domine ( Δώσε τους Κύριε ανάπαυση αιώνια ), έχει εμπνεύσει τους σημαντικότερους
συνθέτες της δυτικής μουσικής για να δημιουργήσουν κορυφαία μουσικά έργα που
αναφέρονται στο πένθος, στη μεταφυσική αγωνία, στην απώλεια αλλά και στην επική
σύγκρουση του θανάτου και της ζωής μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Ενδεικτικά
αναφέρουμε το αγγελικό όσο και φοβερό Ρέκβιεμ του Mozart, το υπερβατικό Ρέκβιεμ
του Fauré, το οπερατικό Ρέκβιεμ του Verdi, το δραματικό Ρέκβιεμ του Dvorak ( ιδιαίτερα
το υποβλητικό Dies Irae ), κλπ.
η νεκρώσιμη ακολουθία της καθολικής εκκλησίας, με τους στίχους του στερεότυπου
λατινικού κειμένου που αρχίζει με την αρχαία φράση Requiem aeternam dona eis
Domine ( Δώσε τους Κύριε ανάπαυση αιώνια ), έχει εμπνεύσει τους σημαντικότερους
συνθέτες της δυτικής μουσικής για να δημιουργήσουν κορυφαία μουσικά έργα που
αναφέρονται στο πένθος, στη μεταφυσική αγωνία, στην απώλεια αλλά και στην επική
σύγκρουση του θανάτου και της ζωής μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Ενδεικτικά
αναφέρουμε το αγγελικό όσο και φοβερό Ρέκβιεμ του Mozart, το υπερβατικό Ρέκβιεμ
του Fauré, το οπερατικό Ρέκβιεμ του Verdi, το δραματικό Ρέκβιεμ του Dvorak ( ιδιαίτερα
το υποβλητικό Dies Irae ), κλπ.
Αν υπάρχει ένας ακατάλυτος εσωτερικός
σύνδεσμος ανάμεσα στη Ζωγραφική και τη Μουσική, αυτός σχετίζεται με την κοινή
ροπή και των δυο αυτών εκφράσεων προς την αφαίρεση. Προς εκείνη δηλαδή τη
δημιουργία που δεν αντανακλά την πραγματικότητα αλλά δημιουργεί μια καινούργια.
Αυτή τη μυστική σχέση ανάμεσα στις οπτικές και τις ηχητικές φόρμες, το
αφηρημένο, το μη αναπαραστατικό αλλά ούτε και αναπαραστάσιμο «γεγονός» διερευνά
η παρούσα έκθεση με έργα που εν πολλοίς φτιάχτηκαν για τον σκοπό αυτό ή
ακολούθησαν, σε χρόνο ανύποπτο, ανάλογο προβληματισμό.
σύνδεσμος ανάμεσα στη Ζωγραφική και τη Μουσική, αυτός σχετίζεται με την κοινή
ροπή και των δυο αυτών εκφράσεων προς την αφαίρεση. Προς εκείνη δηλαδή τη
δημιουργία που δεν αντανακλά την πραγματικότητα αλλά δημιουργεί μια καινούργια.
Αυτή τη μυστική σχέση ανάμεσα στις οπτικές και τις ηχητικές φόρμες, το
αφηρημένο, το μη αναπαραστατικό αλλά ούτε και αναπαραστάσιμο «γεγονός» διερευνά
η παρούσα έκθεση με έργα που εν πολλοίς φτιάχτηκαν για τον σκοπό αυτό ή
ακολούθησαν, σε χρόνο ανύποπτο, ανάλογο προβληματισμό.
Θα μπορούσε λοιπόν το Ρέκβιεμ να εμπνεύσει
τους Εικαστικούς Καλλιτέχνες, η μελωδία, η αίσθηση, οι συμβολισμοί.. Την
απάντηση έρχεται να μας δώσει η παρούσα έκθεση, στην οποία 14 εικαστικοί καλλιτέχνες επιχειρούν με ζωγραφικές, γλυπτά ή
φωτογραφίες να προσεγγίσουν την έννοια του πένθους του ρέκβιεμ, μέσα όμως από
την διάσταση του ονείρου και του ρεμβασμού. Προσεγγίζουν μορφοπλαστικά και
καθιστούν εικόνα τον πόνο μπροστά στην φθορά των πραγμάτων, τον φόβο για το
επέκεινα, το δράμα των προσώπων και της ύλης ιδωμένα από την οπτική διάσταση
της ελπίδας. Εκείνης της ελπίδας που μόνο Τέχνη μπορεί να εξασφαλίσει. Στα
παρουσιαζόμενα έργα κυριαρχεί ο αφαιρετικός ή ο αφηρημένος αυτοσχεδιασμός,
χωρίς όμως να αποκλείεται η ανάδυση, κατά περίπτωση, πιο ρεαλιστικής
εικονογραφίας. Εν προκειμένω η έκθεση ισορροπεί ανάμεσα στην ονειρική φυγή και
την αφηγηματικότητα, ανάμεσα στον ποιητικό – φασματικό χώρο και την παρουσία
συγκεκριμένων μορφών έτσι ώστε από το πένθος να προκύπτει η παραμυθία και από
την ύλη και το πλάσιμο της να αναφύεται λαμπρό το πνευματικό γεγονός και το
πένθος να καθίσταται χαρμολύπη. Γιατί η αληθινή Tέχνη που δεν εξαντλείται σε
διακοσμητικές εφαρμογές ή στην εύκολη συγκίνηση, σφραγίζεται πάντα από την
δωρεά της ιερής μελαγχολίας, της υπαρξιακής μας αδυναμίας εμπρός στον θάνατο
αλλά και της συνειδητοποίησης πως η δημιουργία είναι η μόνη μορφή αθανασίας που
δικαιούμαστε.
τους Εικαστικούς Καλλιτέχνες, η μελωδία, η αίσθηση, οι συμβολισμοί.. Την
απάντηση έρχεται να μας δώσει η παρούσα έκθεση, στην οποία 14 εικαστικοί καλλιτέχνες επιχειρούν με ζωγραφικές, γλυπτά ή
φωτογραφίες να προσεγγίσουν την έννοια του πένθους του ρέκβιεμ, μέσα όμως από
την διάσταση του ονείρου και του ρεμβασμού. Προσεγγίζουν μορφοπλαστικά και
καθιστούν εικόνα τον πόνο μπροστά στην φθορά των πραγμάτων, τον φόβο για το
επέκεινα, το δράμα των προσώπων και της ύλης ιδωμένα από την οπτική διάσταση
της ελπίδας. Εκείνης της ελπίδας που μόνο Τέχνη μπορεί να εξασφαλίσει. Στα
παρουσιαζόμενα έργα κυριαρχεί ο αφαιρετικός ή ο αφηρημένος αυτοσχεδιασμός,
χωρίς όμως να αποκλείεται η ανάδυση, κατά περίπτωση, πιο ρεαλιστικής
εικονογραφίας. Εν προκειμένω η έκθεση ισορροπεί ανάμεσα στην ονειρική φυγή και
την αφηγηματικότητα, ανάμεσα στον ποιητικό – φασματικό χώρο και την παρουσία
συγκεκριμένων μορφών έτσι ώστε από το πένθος να προκύπτει η παραμυθία και από
την ύλη και το πλάσιμο της να αναφύεται λαμπρό το πνευματικό γεγονός και το
πένθος να καθίσταται χαρμολύπη. Γιατί η αληθινή Tέχνη που δεν εξαντλείται σε
διακοσμητικές εφαρμογές ή στην εύκολη συγκίνηση, σφραγίζεται πάντα από την
δωρεά της ιερής μελαγχολίας, της υπαρξιακής μας αδυναμίας εμπρός στον θάνατο
αλλά και της συνειδητοποίησης πως η δημιουργία είναι η μόνη μορφή αθανασίας που
δικαιούμαστε.
Κάθε
μορφή Tέχνης είναι ένα ταξίδι. Είναι ένα ταξίδι που οδηγεί από την επιφάνεια
στο βάθος των πραγμάτων και από την ψευδαίσθηση στην ουσία. Αλλά και κάθε
αληθινό ταξίδι, εκτός από μια περιπέτεια της ψυχής, είναι και μια μορφή Τέχνης.
Εφόσον Τέχνη στην πραγματικότητα είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει
υπαρξιακά, να μας ξαναγεμίσει ή να μας παρηγορήσει ως προς την αδήριτη
πραγματικότητα του θανάτου.
μορφή Tέχνης είναι ένα ταξίδι. Είναι ένα ταξίδι που οδηγεί από την επιφάνεια
στο βάθος των πραγμάτων και από την ψευδαίσθηση στην ουσία. Αλλά και κάθε
αληθινό ταξίδι, εκτός από μια περιπέτεια της ψυχής, είναι και μια μορφή Τέχνης.
Εφόσον Τέχνη στην πραγματικότητα είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει
υπαρξιακά, να μας ξαναγεμίσει ή να μας παρηγορήσει ως προς την αδήριτη
πραγματικότητα του θανάτου.
Η ζωγραφική τώρα έχει ως στόχο να
“καρφώσει” μια για πάντα, να στερεοποιήσει τις ρέουσες εικόνες ενός
φευγαλέου κόσμου αποδεικνύοντας πέραν, πάσης αμφισβητήσεως, πως π.χ. το βαθύ
κόκκινο χρώμα ή η καρμίνα είναι πολύ περισσότερο αίμα από τους ποταμούς αιμάτων
που έχουν χυθεί σε όλα τα πεδία των μαχών και πως το μπλε της Πρωσίας είναι
πολύ πιο κοντά στην απόχρωση που διάλεξε ο Θεός όταν πρωτοέβαψε τον θόλο του
κόσμου από όλα τα γαλάζια του ουρανού. Η
έκλειψη της ουσιαστικής εικόνας, στην εποχή της εικόνας. Εδώ είναι το στοίχημα!
Να ζήσει ο καθένας τη ζωή που του ’λαχε όχι σαν πιόνι αλλά σαν υλικό της
ιστορίας.
“καρφώσει” μια για πάντα, να στερεοποιήσει τις ρέουσες εικόνες ενός
φευγαλέου κόσμου αποδεικνύοντας πέραν, πάσης αμφισβητήσεως, πως π.χ. το βαθύ
κόκκινο χρώμα ή η καρμίνα είναι πολύ περισσότερο αίμα από τους ποταμούς αιμάτων
που έχουν χυθεί σε όλα τα πεδία των μαχών και πως το μπλε της Πρωσίας είναι
πολύ πιο κοντά στην απόχρωση που διάλεξε ο Θεός όταν πρωτοέβαψε τον θόλο του
κόσμου από όλα τα γαλάζια του ουρανού. Η
έκλειψη της ουσιαστικής εικόνας, στην εποχή της εικόνας. Εδώ είναι το στοίχημα!
Να ζήσει ο καθένας τη ζωή που του ’λαχε όχι σαν πιόνι αλλά σαν υλικό της
ιστορίας.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Γκάγκικ
Αλτουνιάν
Αλτουνιάν
Θράφια
Τζουλιάνο
Καγκλής
Καγκλής
Άρτεμις
Κατσαμπάνη – Ότα
Κατσαμπάνη – Ότα
Χαράλαμπος
Κατσατσίδης
Κατσατσίδης
Δήμητρα
Λαζαρίδου
Λαζαρίδου
Γιώργος
Λαζόγκας
Λαζόγκας
Κυριάκος
Μορταράκος
Μορταράκος
Άννα
Μαρία Παπαδημητρίου
Μαρία Παπαδημητρίου
Ηρακλής
Παρχαρίδης
Παρχαρίδης
Τάκης
Πουλόπουλος
Πουλόπουλος
Σάββας
Πουρσανίδης
Πουρσανίδης
Γιάννης
Φωκάς
Φωκάς
Χρυσόστομος
Κείμενο – Επιμέλεια έκθεσης : Μάνος Στεφανίδης
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις
18 Μαρτίου 2017.
Για
περισσότερες πληροφορίες:
περισσότερες πληροφορίες:
Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ – δεξαμενή» ,
Ξανθίππου 11, πλατ. Δεξαμενής, τηλ. 210 7294342, 3, www.astrolavos.gr , Fb: Astrolavos art galleries.
 |
| Δ. Λαζαρίδου |
Η
Ελεκτική Κληρονομιά είναι μια ωδή για τη σκληρή στιγμή της απώλειας.
Ελεκτική Κληρονομιά είναι μια ωδή για τη σκληρή στιγμή της απώλειας.
Στην
οριακή κατάσταση του σοκ, μέσα από τη σιωπή, η μνήμη ανατρέχει σ αυτά που
απέμειναν.
οριακή κατάσταση του σοκ, μέσα από τη σιωπή, η μνήμη ανατρέχει σ αυτά που
απέμειναν.
Την ώρα
του απολογισμού η πνευματική κληρονομιά μπορεί να αποδειχθεί, αρωγός στη λύπη
και, έμπνευση για καινούργιες διεξόδους.
του απολογισμού η πνευματική κληρονομιά μπορεί να αποδειχθεί, αρωγός στη λύπη
και, έμπνευση για καινούργιες διεξόδους.
Η σειρά
είναι αφιερωμένη σε στοχασμούς γραπτά και εικόνες κλασικών καλλιτεχνών.
είναι αφιερωμένη σε στοχασμούς γραπτά και εικόνες κλασικών καλλιτεχνών.
Δήμητρα
Λαζαρίδου
Λαζαρίδου
 |
| Τ. Πουλόπουλος |
«Και
συ, βασιλιά των υπηρετών χωρίς λιβρέα, ελεεινό παράσιτο, άφησε πίσω το
χαρακτήρα σου` χώνεψε όπως χωνεύει ο αμφιτρύωνας σου, κλάψε με τα δάκρυα του,
γέλα με το γέλιο του, πάρε τα αστεία του για ευχάριστα` αν θέλεις να τον κακολογήσεις
περίμενε την πτώση του. Έτσι τιμά ο κόσμος τη δυστυχία ! Τη σκοτώνει η την
καταδιώκει, την εξευτελίζει η τη συνεχίζει.»
Honore de Balzac.
συ, βασιλιά των υπηρετών χωρίς λιβρέα, ελεεινό παράσιτο, άφησε πίσω το
χαρακτήρα σου` χώνεψε όπως χωνεύει ο αμφιτρύωνας σου, κλάψε με τα δάκρυα του,
γέλα με το γέλιο του, πάρε τα αστεία του για ευχάριστα` αν θέλεις να τον κακολογήσεις
περίμενε την πτώση του. Έτσι τιμά ο κόσμος τη δυστυχία ! Τη σκοτώνει η την
καταδιώκει, την εξευτελίζει η τη συνεχίζει.»
Honore de Balzac.
Τάκης
Πουλόπουλος
Πουλόπουλος
 |
| G. Altunyan |
Το
ρέκβιεμ είναι μια θρηνητική προσευχή, ένας ύμνος που προσφέρει την σύνδεση με
τον Θεό, ένα μονοπάτι που οδηγεί στην αιωνιότητα.
ρέκβιεμ είναι μια θρηνητική προσευχή, ένας ύμνος που προσφέρει την σύνδεση με
τον Θεό, ένα μονοπάτι που οδηγεί στην αιωνιότητα.
Gagik Altunyan
 |
| Κ. Μορταράκος |
«Σε περιόδους πένθους, σκεπάζομε έπιπλα, εικόνες,
καθρέπτες με μαύρο πανί»
Κυριάκος
Μορταράκος
Μορταράκος
 |
 |
| Α. Κατσαμπάνη |
“I suspect there will never be a requiem for a dream, simply because it
will destroy us before we have the opportunity to mourn it’ s passing.” Hubert Selby Jr., from his novel “Requiem for
a dream”.
will destroy us before we have the opportunity to mourn it’ s passing.” Hubert Selby Jr., from his novel “Requiem for
a dream”.
Άρτεμις Κατσαμπάνη
 |
| Γ. Λαζόγκας |
Τα έργα
μου αυτά ανήκουν στην ενότητα Θραύσματα (1970 – 2000) που περιλαμβάνουν
κολώνες, πέτρες, αγγεία και ως αφορμή στάθηκε η Πέτρα των Θεσπιών, λατρευτικό
γλυπτό είδωλο. Το σύνολο της δουλειάς μου εστιάζεται στο Θραύσμα με τη σκέψη
ότι στον κατακερματισμένο κόσμο μας, «το μέρος είναι το όλον» που συχνά
εμφανίζεται ως μνήμη του μύθου του, μιας ιστορικής πραγματικότητας που έχει απολεσθεί
διαπαντός.
μου αυτά ανήκουν στην ενότητα Θραύσματα (1970 – 2000) που περιλαμβάνουν
κολώνες, πέτρες, αγγεία και ως αφορμή στάθηκε η Πέτρα των Θεσπιών, λατρευτικό
γλυπτό είδωλο. Το σύνολο της δουλειάς μου εστιάζεται στο Θραύσμα με τη σκέψη
ότι στον κατακερματισμένο κόσμο μας, «το μέρος είναι το όλον» που συχνά
εμφανίζεται ως μνήμη του μύθου του, μιας ιστορικής πραγματικότητας που έχει απολεσθεί
διαπαντός.
Γιώργος
Λαζόγκας
Λαζόγκας
 |
| Τ. Καγκλής |
«Και κατά το γενικόν μεν αυτό είναι το
καλλιτεχνικό στάδιόν μου, εντός του οποίου περιπλέκονται χιλιάδες αισθημάτων,
ελπίδων, λύπων, χαρών και επί τελους, fata morgana, αναμνήσεις τα πλήθος έργα
μου, σκίτσα και σπουδαί, φέρουσι μεθ´ εαυτών την ζωήν μου ήτις διήλθε εν
μεγίστη ταχύτητι. Μετά των εκατοντάδων σχεδίων, μικρών και μεγάλων, μέχρι
κολάσεως και παραδείσου, έζησα ονειρευόμενος.»
Ν. Γύζης
καλλιτεχνικό στάδιόν μου, εντός του οποίου περιπλέκονται χιλιάδες αισθημάτων,
ελπίδων, λύπων, χαρών και επί τελους, fata morgana, αναμνήσεις τα πλήθος έργα
μου, σκίτσα και σπουδαί, φέρουσι μεθ´ εαυτών την ζωήν μου ήτις διήλθε εν
μεγίστη ταχύτητι. Μετά των εκατοντάδων σχεδίων, μικρών και μεγάλων, μέχρι
κολάσεως και παραδείσου, έζησα ονειρευόμενος.»
Ν. Γύζης
Τζουλιάνο
Καγκλής
Καγκλής
 |
| Α. Μ. Παπαδημητρίου |
«…
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα …» Γ.Σεφέρης,
Επιφάνια 1937
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα …» Γ.Σεφέρης,
Επιφάνια 1937
΄Αννα – Μαρία
Παπαδημητρίου
Παπαδημητρίου
 |
| Σ. Πουρσανίδης |
«Γυμνά κορμιά παίζουν-χορεύουν, αφήνουν τη
μουσική να διαπερνά το κορμί εκτινάσσοντας τους μύες. Μουσικοί, χορός οδεύουν
προς και ενάντια στο έρεβος.
μουσική να διαπερνά το κορμί εκτινάσσοντας τους μύες. Μουσικοί, χορός οδεύουν
προς και ενάντια στο έρεβος.
Η αρχή ή το τέλος μιας μουσικής ολοκλήρωσης.»
Σάββας
Πουρσανίδης
Πουρσανίδης
 |
| Χρυσόστομος |
Τα
πρόσωπα, οι αλήθειες και τα ψέματα χέρι-χέρι μαζί φύγανε. Συνήθισα την παρουσία
της απουσίας σου. Γυρνάς τη πλάτη, τα χέρια αδειανά, μόνο το μαντήλι στο
αριστερό χέρι. Χαμηλώνεις το βλέμμα για δραπέτες κέρματα από τρύπιες τσέπες
ψάχνεις.
πρόσωπα, οι αλήθειες και τα ψέματα χέρι-χέρι μαζί φύγανε. Συνήθισα την παρουσία
της απουσίας σου. Γυρνάς τη πλάτη, τα χέρια αδειανά, μόνο το μαντήλι στο
αριστερό χέρι. Χαμηλώνεις το βλέμμα για δραπέτες κέρματα από τρύπιες τσέπες
ψάχνεις.
Χρυσόστομος
 |
| Γ. Φωκάς |
 |
| Χ. Κατσατσίδης |
«Πατέρα, άνοιξε την αγκάλη σου για να μας
υποδεχθείς. Σώζοντας μας θα ξαναγεννηθούμε».
υποδεχθείς. Σώζοντας μας θα ξαναγεννηθούμε».
Αυτή η
ιδέα του Requiem ως εκφραστική
Μορφή……είναι κάτι σαν όνειρο.
ιδέα του Requiem ως εκφραστική
Μορφή……είναι κάτι σαν όνειρο.
Τελειώνει
κάτι για να ξαναρχίσει κάπως αλλιώς.
κάτι για να ξαναρχίσει κάπως αλλιώς.
Περιμένουμε
το επόμενο όνειρο για να σωθούμε. Ίσως με περισσότερο χρώμα, καλλίτερο σχέδιο,
στη σωστή του κλίμακα και περισσότερη ειλικρίνεια από τον Πατέρα.
το επόμενο όνειρο για να σωθούμε. Ίσως με περισσότερο χρώμα, καλλίτερο σχέδιο,
στη σωστή του κλίμακα και περισσότερη ειλικρίνεια από τον Πατέρα.
Xαράλαμπος
Κατσατσίδης
Κατσατσίδης
Ζωγραφίζω,
σημαίνει αυτοβυθίζομαι, επιχειρώ βουτιά, δηλαδή, στο μνημονικό βυθό μου,
ανελκύοντας το αθέατο του παντοτινού εκείνου της Τέχνης που με σημάδεψε και με
συντηρεί.
σημαίνει αυτοβυθίζομαι, επιχειρώ βουτιά, δηλαδή, στο μνημονικό βυθό μου,
ανελκύοντας το αθέατο του παντοτινού εκείνου της Τέχνης που με σημάδεψε και με
συντηρεί.
Ηρακλής
Παρχαρίδης
Παρχαρίδης
Ένα μοιρολόι, με θέμα την οικονομική
διαχείριση της Ευρώπης, πλαισιωμένο από αποδομημένους ορίζοντες!
διαχείριση της Ευρώπης, πλαισιωμένο από αποδομημένους ορίζοντες!
Θράφια
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Κεραμικής Μονοπάτια» στη γκαλερί Luminous Eye.
Ελένη Θεοφυλάκτου Relocation: Μικρές περιστροφικές μετακινήσεις κατόπιν αγωγής για την άγνοια
Η genesis gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Νίκου Κόνιαρη «Γιατί κλαις, μαμά;».
Αναφορά στον Hayao Miyazaki. Ατομική έκθεση της Ράνιας Χατζοπούλου στον Φωταγωγό.
«Η ΤΕΧΝΗ ως ΒΙΩΜΑ: Εξερευνώντας τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ πίσω από τα ΕΡΓΑ». Ομαδική έκθεση στη γκαλερί ArteVisio...
“Wandering in Athens” έκθεση φωτογραφίας του Πάνου Ζουλάκη στο «σχεδία home»
