Ο θάνατός σου, η ζωή μου… της Γιώτας Χατζηεμμανουήλ.

Πολύ φοβάμαι πως όλο αυτό το κακό είναι τόσο
διαβρωτικό, όσο η συνήθεια και η ρουτίνα, που όλοι την σιχαινόμαστε αλλά σπάνια
κανείς διαφεύγει…

 Έχουμε αρχίσει να τρώμε ο ένας τον άλλο…
Κανονική ανθρωποφαγία όμως, με τα όλα της! Εγκλήματα πάθους, ανάμεσα σε
οικογένειες, πισώπλατες μαχαιριές στην κυριολεξία, που στο άκουσμα τους και
μόνο σου σηκώνουν την τρίχα, απαγωγές μικρών παιδιών, σώματα σε καταψύκτες,
φόνοι συγγενών, σκιώδης χαρακτήρες, πρόσωπα βουβά ή σοκαρισμένα, αίμα και
τελειωμένες συνειδήσεις.  Η απόλυτα
ομιχλώδης, αμερικάνικη spl
atter ατμόσφαιρα. Το
περίμενε κανείς, το φανταζόταν μήπως, πως εν έτη 2016, στην «πολιτισμένη»
κοινωνία μας θα βιώναμε το «
CSI», το «True
Detective» και το «
Broadchurch» σαν μια απλή αντιγραφή της πραγματικότητας;
Πίστευε κανείς πως οι ειδήσεις των οκτώ, εκτός απ’ το εργώδες σεξ που προσφέρει
η πολιτική, θα ήταν εξιστόρηση από το «Έγκλημα και Τιμωρία»;
 Μέσα σε
μια εβδομάδα, απ΄ όσο παρακολουθώ εγώ τουλάχιστον, μπορεί και να ΄γινε κάτι που
διέφυγε της προσοχής μου, έλαβαν χώρα στον Ελλαδικό χώρο, όχι στο Σικάγο όπως έλεγαν
κάποτε χαριτολογώντας, τρεις φόνοι, και μια απαγωγή ενός
τετράχρονου
αγοριού (προσευχόμαστε όλοι με την ψυχή μας να καταφέρει ο πιτσιρικάς και με κάποιον
τρόπο να βρεθεί γρήγορα στους οικείους του).
Οι ειδικοί ψυχίατροι και εγκληματολόγοι
υποστηρίζουν πως φτάσαμε σε τέτοια σημεία, όχι απαραίτητα γιατί υπάρχει ένας
κακός πατέρας ή μια κακιά μάνα, αλλά γιατί δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια, γιατί
τα στόματα δεν ανοίγουν, γιατί δεν μιλάει κανείς, γιατί κανείς δε νοιάζεται για
τον διπλανό του, γιατί δεν μας απασχολεί τι γίνεται έξω απ’ την πόρτα μας, παρά
ενδιαφερόμαστε μονάχα για το σπίτι ή τον μικρόκοσμό μας. Υποστηρίζουν επίσης
πως δεν υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί, δηλαδή κράτος που προνοεί, που
στηρίζει, αλλά και που ελέγχει και πως χάνεται η συνοχή. Υπάρχουν άνθρωποι
γεννημένοι δολοφόνοι, οι οποίοι έχουν μια βαρύτατη διαταραχή προσωπικότητας,
αλλά υπάρχουν κι αυτοί που μεγαλώνουν υγιώς, με ηρεμία, με προσόντα,
καλλιέργεια και προοπτικές στη ζωή, και πάλι φτάνουν να δολοφονήσουν. Γιατί
εκδηλώνεται αυτός ο διαστροφικός μηχανισμός και γιατί αδυνατούν να τον
ελέγξουν;
Άκουγα χθες έναν ψυχίατρο που έλεγε πως η βία,
η οργή, οι εκρήξεις θυμού είναι ένστικτα που ο καθένας μας διαθέτει, αλλά
φυσικά δεν μπορεί καθένας να φτάσει στο έγκλημα γιατί η παιδεία, η μόρφωση, ο
πολιτισμός που κατακτά κάποιος είναι η κινητήριος δύναμη αποφυγής. Στο δυνατό
γενετήσιο ένστικτο  μόνο η γνώση και η
λογική είναι ικανά να έρθουν αντιμέτωπα και να ορίσουν ένα
stop.
Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει εκατό τοις εκατό, με λύπη διαπιστώνω συνεχώς γύρω μας
πως υπάρχουν παραδείγματα μορφωμένων ανθρώπων, καθηγητών πανεπιστημίων,
δικαστικών, επιστημόνων γενικότερα, που είτε έχουν διαπράξει αποδεδειγμένα
ειδεχθή εγκλήματα, είτε είναι εν δυνάμει εγκληματίες. Άβυσσος η ψυχή του
ανθρώπου…

Το μόνο σίγουρο είναι πως κι εμείς οι απλοί
βατοί, εύκολα αναγνώσιμοι, καθημερινοί άνθρωποι, κλονιζόμαστε απ΄ όλο αυτό που
συμβαίνει γύρω μας και φορές φορές, φτάνουμε να στεκόμαστε απαθείς και στα πιο
νοσηρά, γιατί η καθημερινή, ενέσιμη πια ενημέρωση, στο διαστροφικό αστυνομικό
ρεπορτάζ, με κάθε κατακόκκινη λεπτομέρεια, ποτίζει ασυνείδητα τη σκέψη και την
αισθητική μας, καθιστώντας μας  εν τέλει,
απαθείς και αδιάφορους.

Αξίζουν την προσοχή