Συνέντευξη με την εικαστικό Άντα Αναστασοπούλου.

Η Άντα Αναστασοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Αρχιτέκτων Μηχανικός του Ε.Μ.Π. ( 1989 ) και Εικαστικός. Η δουλειά της έντονα αφηρημένη εξπρεσιονιστική, ζωγραφίζει κυρίως με ακρυλικά και φωτογραφίζει καθημερινά αυτά που υπάρχουν τριγύρω. Στη φύση, στο οικιστικό περιβάλλον, δίπλα και λίγο πιο πέρα, αποτυπώνοντας τη μοναξιά, τη συντροφικότητα, τη δυναμική και την ηρεμία…

Συμμετέχει στο Platforms Project 2019, που θα πραγματοποιηθεί 16 – 19 Μαΐου 2019 στον
εκθεσιακό χώρο Νίκος Κεσσανλής της ΑΣΚΤ ως μέλος της ομάδας της ανεξάρτητης διαδικτυακής πλατφόρμας ITSONLYARTS ( Booth 60 ).

Ζ.Κ. Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ο μεγαλύτερος εκφραστής του αμερικάνικου αφηρημένου εξπρεσιονισμού, ο Paul Jackson Pollock, κατέρριψε κάθε στερεότυπο σχετικά με τις τεχνικές, το χρώμα και τις φόρμες που υπήρχε μέχρι τότε στη ζωγραφική, δημιουργώντας έργα τεράστιας δυναμικής. Βλέποντάς τα σήμερα – μισό και πλέον αιώνα μετά – ποια λέξη σου έρχεται πρώτη στον νου;

Α.Α. Η λέξη «ενέργεια», κι αυτό γιατί στους καμβάδες του Pollock διαδραματίζεται και καταγράφεται η αίσθηση της «ενέργειας» τού δημιουργικού ανθρώπου. Η εσωτερική αυτή δύναμη, πού αναβλύζει από μέσα του αβίαστα και τον κινητοποιεί για δημιουργική δράση. Δίχως εγκλωβισμούς, δίχως προκαταλήψεις, δίχως τις αυθαίρετα επιβαλλόμενες διακρίσεις, δίχως τις γενικεύσεις, δίχως τα όποια στερεότυπα. Πάνω σε αυτήν την λογική, με αυτήν την οπτική ανάγνωσης μπορώ να πω με βεβαιότητα πως τα έργα του Pollock είναι πηγές αλλά και φορείς μεγάλων «ενεργειακών δόσεων».

Ζ.Κ. Οι περισσότεροι έχουν την αίσθηση πως μέσω του αφηρημένου εξπρεσιονισμού το να προσπαθείς να εκφράσεις κάτι ορατό, κάτι εμφανές, το να περιγράψεις ουσιαστικά οτιδήποτε είναι σχεδόν μάταιο. Ωστόσο προσωπικά θεωρώ πως πρόκειται περισσότερο για μια απόλυτα στερεοτυπική αντίληψη και μόνο. Ποια η γνώμη σου πάνω σ’ αυτό;

Α.Α. Έχω κι εγώ αυτήν την αίσθηση, πως τελικά κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Σ’ ένα από τα έργα μου επιχειρώ να διαδραματισθεί επάνω στον καμβά, η αίσθηση ενός ταξιδιού. Αγαπημένος προορισμός οι Κυκλάδες, όπου το άγονο της γης, κυριαρχεί παντού με τις ώχρες, τη σέπια.
Μικρές ζωτικές νησίδες, πυρακτώνονται από το ανελέητο φως, περιβρέχονται ολόγυρα, από το ροϊκό υγρό στοιχείο, προστατευόμενες, από τον ουράνιο θόλο. Το λευκό ως γυναικείο σχήμα, μέσω action painting, ως η δράση κατά των έμφυλων διακρίσεων και των στερεοτύπων γύρω, από το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα ως άνθρωπος και ανεξάρτητα τού φύλου της ταξιδεύει, δρα μόνη της, ανεξάρτητη, δυναμική, δρα παντού, σκέφτεται, δημιουργεί και υπάρχει. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν καμβά γεμάτο αφηρημένο εξπρεσιονισμό, όπου η δυναμική του χρώματος προεξάρχει, δίχως όμως να αλλοιώνονται οι φόρμες αλλά και τα νοήματα.

Z.K. Τα εικαστικά έργα ομιλούν, διαλέγονται, αποτυπώνουν θέσεις ή αποτελούν απλά στοιχεία εκλεπτυσμένης μορφής που συμπληρώνουν τον υπόλοιπο διάκοσμο;

Α.Α. Τα έργα πάντα ομιλούν και θα «μιλήσουν» από μόνα τους, αν είναι να «μιλήσουν»… αν έχουν κάτι δυνατό να «πουν», θα το «πουν»…. Το ζητούμενο είναι να τα αφήσουμε μόνα τους, να «συνομιλήσουν», αν «συνομιλήσουν»… Και αν έχουν κάτι να «πουν», θα το «πουν», σιωπηλά… μέσα, από την σιωπηλή, αλλά εκκωφαντική γλώσσα τους… Και όταν «συνομιλήσουν» και αγγίξουν τα συναισθήματά μας, τότε θα έχουν επιτύχει κάτι… ίσως κάτι λίγο… αλλά κάτι… Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Η σιωπηλή – εσωτερική επικοινωνία του έργου, δίχως τις γραπτές ερμηνείες και
επεξηγήσεις του δημιουργού τους. Δε μπορεί λοιπόν ένα έργο με αυτές τις δυνατότητες
ν’ αποτελεί στοιχείο διακόσμησης και μόνο.

Ζ.Κ. Τι είναι αυτό που στην ουσία λείπει απ’ τον άνθρωπο όλων των χρόνων κι εποχών και καλείται η Τέχνη να του προσφέρει;

Α.Α. Αυτό που διαχρονικά μας λείπει είναι η αίσθηση της ελευθερίας του πνεύματος. Ενός πνεύματος, πού σκέπτεται ελεύθερα, δίχως καταναγκασμούς και δίχως στερεότυπα, αλλά με βαθιά εμβάθυνση και καθαρότητα, διερευνώντας πάντα την ουσία των πραγμάτων. Οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, έχουν εκ των προτέρων απορρίψει τα στερεότυπα ή σωστότερα δεν τα δέχτηκαν ποτέ, εφόσον αυτά, ως εικόνες του νου, ορίζουν αυθαίρετα επιβαλλόμενες και λανθασμένες γενικεύσεις, δίχως λογική εξήγηση.

Ζ.Κ. Παρόλα αυτά φαίνεται πως έχει γίνει συνήθεια για τους περισσότερους από εμάς να προτιμάμε τη ζωή σ’ έναν κόσμο γεμάτο πλέγματα, άλλοτε νοητά αλλά ενίοτε και φυσικά δίχως καμία αντίδραση, φοβούμενοι προφανώς μη διαταραχθεί η υπάρχουσα πλασματική γαλήνη.

A.A. Το πλέγμα που υπάρχει παντού γύρω μας, είτε αφανές είτε εμφανές άλλοτε δημιουργεί όρια, εμπόδια και εγκλωβισμούς και μας κλείνει εντός και άλλοτε διαρρηγνύεται, διαπερνάται, απελευθερώνει… και οδηγεί κάπου αλλού, σε μία νέα αρχή… Το όριο δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι πού τελειώνει, αλλά ως κάτι που ξεκινά, από εκεί και πέρα… Το πώς τα ριζωμένα εντός μας βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα, αισθήσεις, αποτυπώνονται στους ίδιους μας τους εαυτούς είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να προβάλω και μέσα απ’ τα έργα μου, μέσω της ζωγραφικής δράσης ( action painting ).

Όσον αφορά τη γαλήνη που δε θέλουμε να διαταράξουμε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αρχικά η ύπαρξη της εσωτερικής ισορροπίας, τίθεται ως προϋπόθεση, για την πολυπόθητη εύρεση της εσωτερικής γαλήνης και της ελευθερίας και όταν βρεθούν συνειδητά, δεν αφήνουν κανένα χώρο για τα αυθαίρετα επιβαλλόμενα στερεότυπα, τα οποία έχουν εκ των προτέρων απορρίψει, ως λανθασμένες γενικεύσεις. Αν οι όροι αυτής της συνθήκης πραγματώνουν τον σκοπό για τον οποίο τίθενται εντός αυτής τότε παύουμε να μιλάμε για πλασματική γαλήνη αλλά για πραγματική.

Ζ.Κ. Είσαι μια έντονα παραγωγική γυναίκα η οποία δεν υπολείπεται δράσεων, κατακτήσεων κι επιτευγμάτων σε κανέναν τομέα της ζωής της: Οικογένεια, επαγγελματική
καταξίωση, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ενασχόληση με τα κοινά. Εύκολο ή δύσκολο όλο αυτό;

Α.Α. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν χαρίζεται ειδικά στις μέρες μας. Ο δημιουργικός άνθρωπος κρύβει μέσα του ενέργεια, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι αυτήν την κουβέντα.

Αποδέχτηκα πολύ νωρίς στη ζωή μου τον ίδιο μου τον εαυτό μου κι αυτό ήταν πολύ βασικό για την μετέπειτα πορεία. Διοχέτευσα την ενέργειά μου σε ότι ήθελα πολύ και πίστευα πως θα μου έκανε καλό, εξετάζοντας πάντα με ευρεία ματιά τα πράγματα κι όχι με παρωπίδες. Φρόντισα να πω όχι στην αποδοχή των στερεοτύπων, των αυθαίρετα επιβαλλόμενων και λανθασμένων γενικεύσεων, που εγκλωβίζουν τον νου και το «μέσα» μας. Αντιλήψεις που νεκρώνουν τη λογική, την καθαρή και ελεύθερη σκέψη, την καθαρή ματιά, την υγιή αντίδραση και τις οδηγεί στο δρόμο τού φθόνου, τής απόρριψης τού διαφορετικού, στον δρόμο τού εγκλωβισμού και των προκαταλήψεων, τις έκανα πέρα πολύ νωρίς στη ζωή μου. Η αδράνεια που καραδοκούσε στη γωνία δεν μου έκλεισε ποτέ το μάτι κι έτσι προχώρησα σ’ έναν δρόμο χωρίς περιχαρακώσεις κι στυλιζαρισμένες θέσεις που οδηγούν κυρίως στη μη επικοινωνία αλλά και στη στασιμότητα του νου και της σκέψης, έχοντας πάντα ως προτεραιότητα την ανθρώπινη σχέση, την ανθρώπινη επικοινωνία και συναισθηματική επαφή._