Ναυσικά Παπαθανασίου “Viewpoints”. «Απόψεις» για τον χώρο και τον χρόνο.( Φωτορεπορτάζ )

Στον
ΑΣΤΡΟΛΑΒΟ – δεξαμενή μέχρι και το

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018.

Τα έργα της ομοιάζουν
με κινηματογραφικά καρέ προβαλλόμενα πάνω σε καμβάδες με λάδια, δουλεμένα μ’
έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό τρόπο, αποδίδοντας υπερβολικά καλές ποιότητες. Στις
μεγάλες διαστάσεις κυριαρχούν οι άξονες που χωρίζουν σε επίπεδα τους χώρους,
αφήνοντας το φως να δρασκελίσει στην επιφάνεια. Μέσα απ’ όλο αυτό κάθε έργο
αποκτά άμεση συνάφεια με το προηγούμενο αλλά και το επόμενο, που τις
περισσότερες φορές αναδύουν την αίσθηση των διπτύχων.

Η
Παπαθανασίου χορογραφεί ως εικαστικός και ζωγραφίζει χορογραφώντας,
αντιστοιχίζοντας σημειολογικά τα στοιχεία που ενώνουν τις έννοιες του χώρου και
του χρόνου. Το χρώμα μεγεθύνεται ή συρρικνώνεται ανάλογα τις αποχρώσεις του, μέσα
από μια αντιστοίχιση των κινησιολογικών «προσπαθειών» που απέναντί τους
βρίσκουν την εικαστική τους τοποθέτηση. Μέσα από ένα σύστημα εννοιών
καθοδηγείται από την πραγμάτωση μιας εντελώς φαινομενικά θεωρητικής πορείας,
στην εικονοποίηση.

Η όποια
κίνηση εννοιολογικά παραπέμπει στον χρόνο κι ο χώρος οριοθετείται, δίχως να
φυλακίζει εντός του ή ν’ αφήνει εκτός βασικά στοιχεία των ιστοριών που η Παπαθανασίου
εξιστορεί ζωγραφικά μέσα απ’ τα έργα της.

Οι ρυθμοί δείχνουν
διακριτικά νωχελικοί σε όλες τις διαστάσεις των συνθέσεων, με κύριο
πρωταγωνιστή το κενό περιβάλλον, όπου η παρουσία των μορφών θα δώσει την
επιθυμητή κίνηση.

Γεωμετρία
και προοπτική γίνονται ένα. Κάποιες φορές το χρώμα δείχνει να κατακλύζει τι
επιφάνειες ενώ κάποιες άλλες το κενό καλεί σε αναπλήρωση. Πάντα όμως οι
φιγούρες ζουν στο παρασκήνιο, περιμένοντας το μάτι να τις ανακαλύψει. Οι
περισσότερες είναι «θολές», δυσδιάκριτες, μέσα σε νέφη χρώματος, σκιασμένες και
ίσως αυτό ν΄ αποτελεί και το κύριο μέσο επικοινωνίας τους με το «δίπλα». Αυτό
που στα έργα της Παπαθανασίου φαίνεται να είναι νεκρό αλλά δεν είναι, καθότι οι
χώροι παραμένουν πάντοτε ζωντανοί ακόμα κι όταν φαινομενικά έχουν «πεθάνει».

Βρίσκοντας
την άκρη του νήματος νοείς πως πραγματεύεται τη σχέση χώρου και χρόνου
ακολουθώντας μια φιλοσοφική θεώρηση για πολλούς ξεχασμένη. Ανασύρει προσωπικά
βιώματα, σκέψεις και ακολουθίες, χρησιμοποιώντας σχεδόν πάντα όλα τα μέσα που
έχει στη διάθεσή της. Το αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής παρατήρησης
αποτυπώνεται ευκρινώς στα έργα της, δημιουργώντας το αντίστοιχο πλαίσιο
καταγραφής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινά να «χτίζει» κάθε νέα της εικαστική
πραγματικότητα. Διανύοντας εκατοντάδες νέα χιλιόμετρα και κατευθυνόμενη στ’
άκρα των θεωριών θα συνεχίσει να αποτυπώνει «απόψεις», προετοιμάζοντας έτσι την
επόμενη συνάντηση χώρων και χρόνου. Εκεί όπου οι δράσεις θα είναι σαφώς διαφορετικές,
οι χορογραφίες ενταγμένες στα νέα σκηνικά και οι φιγούρες θα συνεχίζουν να αιωρούνται
στο κινηματογραφικό κενό, αγκαλιάζοντας σφιχτά το χρώμα, ανάμεσα στο φως και τις
σκιές του.

Ζώης Σπ. Κουτρούλης για το www.itsonlyarts.com