Η έκθεση της εικαστικού SOPHIE LAMBERT στη Γκαλερί «Εικαστικές αναζητήσεις».

 Την Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου εγκαινιάστηκε η έκθεση
ζωγραφικής της Γαλλίδας εικαστικού
Sophie Lambert
στη
Γκαλερί «Εικαστικές αναζητήσεις» του κ. Μελέτη Φικιώρη.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τις 14 Οκτωβρίου και θα είναι ανοικτή για
το κοινό Τετάρτη & Σάββατο 11:00 – 15:00 μ.μ. και Τρίτη έως Παρασκευή 18:00
– 21:00 μ.μ.
Η γκαλερί «Εικαστικές
αναζητήσεις»
βρίσκεται στην οδό Σπευσίπου
21
στο Κολωνάκι με τηλέφωνο επικοινωνίας 210 3632785 και
e mail
: eik.ana@hotmail.com

Ο κ. Μελέτης Φικιώρης με την εικαστικό Sophie Lambert

Κείμενο
παρουσίασης της έκθεσης «CATHEDRALES»
Εργάζομαι εδώ και αρκετά χρόνια πάνω στον
ανοιχτό χώρο, γεμάτο ψιθύρους και χρώματα, της ονειρικής και τροπικής ζούγκλας.
Η τρομακτική επικαιρότητα συνεπιφέρει μια
κίνηση σωτήριας οπισθοχώρησης, που με αναδιπλώνει προς την εξερεύνηση χώρων πιο
εσώτερων, όπως το σταθερό τετράγωνο του μοναστηριακού κήπου.
Στο καταφύγιο της πυκνής σκιάς των καθεδρικών
ναών, αναπροσαρμόζεται η μεσαιωνική θέαση της φύσης από σωματική σε πιο
πνευματική.
Δια μέσου του γήινου μόχθου του για να φτιάξει
ένα μυστικό κήπο, φυτεμένο με σύμβολα, και δια μέσου μιας θέασης σε κατάσταση
διαλογισμού, ο ατελής άνθρωπος που είμαστε θα μπορούσε να διεκδικήσει την
σωτηρία της ψυχής του.
Φαντάστηκα αυτή την έκθεση ως μια via crucis (Οδό των Παθών), όπου οι
πίνακες θα ήταν οι αποσπασμένες σελίδες από ένα «Βιβλίο των Ωρών» του τέλους του Μεσαίωνα, ένα είδος περιδιάβασης
σε ένα βιβλίο – κήπο προσωπικής ενδοσκόπησης.
Εισέρχεται κάποιος εκεί, μέσα από το ατελείωτο
ουρλιαχτό μιας χίμαιρας, έκφρασης του θυμού και της βίας, μετριασμένο από δύο
υδρορροές, δανεισμένες από εκείνες της Notre-Dame de Paris, που εκτελούν χρέη
προστατευτικών σκοπιών.  Ακολουθούν οι
κήποι μοναστηριών, ως χρόνος αναδίπλωσης και έκστασης, για να καταλήξει (ο
θεατής) σε μία σειρά κυτίων, όπου υπνώττουν οι τελευταίες πνοές εκπνεόντων
Χριστών.  Αυτά τα λείψανα εναλλάσσονται
με μια σειρά κυτίων με αναθήματα, όπου έχουν εγκλεισθεί οι «υποσχέσεις», που ο
άνθρωπος της σάρκας ζητεί από τον Ουρανό. 
Πολύ θέλουμε να πιστέψουμε στην ψυχή, αλλά ας σώσουμε πρώτα το σώμα.
Οι Χριστοί από τους οποίους εμπνεύστηκα, την
στιγμή του θανάτου τους, φέρουν μια ένταση δραματική.  Η απόσπαση μιας λεπτομέρειας, a fortiori του
στόματος, αφήνει να πλανάται κάτι το διφορούμενο.  Υπάρχει, πράγματι, σε αυτή την προσέγγιση
κάτι το αισθησιακό, το απρόβλεπτο και το ταραχτικό.
Θέλουμε να βλέπουμε το θάνατο και
μεταβαλλόμαστε λίγο σε ηδονοβλεψίες, ανιχνεύοντας μέσα από αυτό το
κυτίο-οφθαλμό, όπως μέσα από την οπή μιάς κλειδαριάς, τα αναπηδήματα ενός
οργασμού, μέσα στην σκιά ενός μοναστικού κελιού, όπου η αμαρτία φθείρεται και
επανέρχεται στην ζωή.
Sophie Lambert
Αθήνα, 2016

TEXTE DE PRESENTATION EXPOSITION «CATHEDRALES»
Je
travaille depuis plusieurs années sur l’espace ouvert, grouillant et coloré de
jungles oniriques et tropicales. L’actualité terrifiante a induit un mouvement
de recul salvateur, me repliant dans l’exploration d’espaces plus intimistes,
comme le carré stable du jardin monastique.
A
l’abri de l’ombre puissante des églises-cathédrales, se réapproprier la vision
moyenâgeuse d’une nature plus spirituelle que charnelle.
Par
son labeur de la terre à façonner un jardin mystique planté de symboles et par
le truchement de sa contemplation, l’homme imparfait que nous sommes pourrait
alors prétendre au salut de son âme.
J’ai
imaginé cette exposition comme une via crucis où les tableaux seraient les
pages arrachées d’un « Livre d’Heures » de la fin du moyen-âge, une sorte de
déambulation dans le livre-jardin de sa propre introspection.
On
y entre par le hurlement sans fin d’une chimère, expression de la colère et de
la violence, tempérée par deux gargouilles empruntées à celles de Notre Dame de
Paris qui font office de vigies protectrices ; suivent les jardins monastiques,
temps de repli et de contemplation pour aboutir à une série de boîtes où
dorment les derniers souffles de christs expirant.
 Ces reliques alternent avec une autre série de
boîtes ex-voto où sont enfermées les « promesses » que l’homme de chair réclame
au ciel, nous voulons bien croire à l’âme mais sauvons d’abord le corps.
Les
christs desquels je me suis inspirée, saisis dans la mort, portent une
intensité dramatique. Le fait d’en avoir extrait un détail, a fortiori la
bouche, laisse planer une ambigüité. Il y a en effet dans cette vision
rapprochée, quelque chose de sensuel, d’inattendu et de troublant.
Nous
voulons voir la mort et devenons un peu voyeur, scrutant par cette boîte-oculus
comme par le trou d’une serrure, les sursauts d’une « petite mort » dans
l’ombre d’une cellule monacale où le péché se consume et ramène à la vie.
Sophie
Lambert
,
Athènes 2016