Η gallery genesis παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Λουλούδη με τίτλο «Καταγωγές».
Εγκαίνια: Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2019 / Ώρα 20:00
Διάρκεια
έκθεσης: 21 Νοεμβρίου έως 14 Δεκεμβρίου
2019
έκθεσης: 21 Νοεμβρίου έως 14 Δεκεμβρίου
2019
Καλλιτεχνική
Διεύθυνση – Επιμέλεια έκθεσης:
Διεύθυνση – Επιμέλεια έκθεσης:
Γιώργος Τζάνερης
“It’s hard for me, too. The way I
understand it, an idea is a type of concept. But not all concepts are ideas.
Love, for example, is not an idea. But ideas are what make love possible.
Without ideas, love cannot exist. This discussion can go on forever, though.
And to tell you the truth, I’m not even sure of the correct definitions.
Anyway, an idea is a concept and concepts have no physical shape, They are pure
abstractions. Nevertheless, this Idea temporarely borrowed the form of the
Commendatore in the painting to make itself visible to me. Do you follow me so
far?”
understand it, an idea is a type of concept. But not all concepts are ideas.
Love, for example, is not an idea. But ideas are what make love possible.
Without ideas, love cannot exist. This discussion can go on forever, though.
And to tell you the truth, I’m not even sure of the correct definitions.
Anyway, an idea is a concept and concepts have no physical shape, They are pure
abstractions. Nevertheless, this Idea temporarely borrowed the form of the
Commendatore in the painting to make itself visible to me. Do you follow me so
far?”
Haruki
Murakami • Killing Commendatore • 2017 • London: Harvill
Secker (2018)
Murakami • Killing Commendatore • 2017 • London: Harvill
Secker (2018)
Από τα πρώτα,
που γίνονται αντιληπτά, είναι η περιρρέουσα ασάφεια και η βαθυκόκκινη
μονοχρωμία, τα μορφολογικά εκείνα στοιχεία, που μαγνητίζουν το βλέμμα, πριν
αφυπνιστεί ο νους στο κατώφλι μιας -αναμενόμενης- διανοητικής διεργασίας, ως
αποτέλεσμα της δυσκολίας του παρατηρητή να κατανοήσει το τι βλέπει.
που γίνονται αντιληπτά, είναι η περιρρέουσα ασάφεια και η βαθυκόκκινη
μονοχρωμία, τα μορφολογικά εκείνα στοιχεία, που μαγνητίζουν το βλέμμα, πριν
αφυπνιστεί ο νους στο κατώφλι μιας -αναμενόμενης- διανοητικής διεργασίας, ως
αποτέλεσμα της δυσκολίας του παρατηρητή να κατανοήσει το τι βλέπει.
Υπάρχουν
άνθρωποι στα έργα του Λουλούδη, υπάρχουν έπιπλα, κάποιοι χώροι, λίγα τοπία. Οι
άνθρωποι συχνά έχουν απεικονιστεί σε καθημερινά στιγμιότυπα, ενίοτε κοιμούνται,
κάποιοι ασθενούν, άλλοι βρίσκονται στο μεταίχμιο του θανάτου ή ακόμη πιο πέρα.
Τα έπιπλα συχνά είναι κρεβάτια – κάποια έχουν μαξιλάρια, κάπου φαίνονται μόνο
τα μαξιλάρια. Οι χώροι απεικονίζονται υπό στρεβλή οπτική γωνία, τα τοπία είναι
(ωσάν) χιονισμένα και άνευ ευπρόσιτης σημασίας – όλα είναι αποσπασματικά, σε
διαφορετικά επίπεδα αφαίρεσης, αλλά οι θεματικές δεν είναι ποτέ τυχαίες, όπως υποψιάζεται
κανείς. Κι εδώ πρέπει να σταματήσει κάθε προσπάθεια περιγραφής του μικρού αυτού
μόνο τμήματος του έργου του Λουλούδη, το οποίο, αν και εικαστικό, δεν μπορεί να
θεωρηθεί μόνο υπό το πρίσμα της αναπαράστασης.
άνθρωποι στα έργα του Λουλούδη, υπάρχουν έπιπλα, κάποιοι χώροι, λίγα τοπία. Οι
άνθρωποι συχνά έχουν απεικονιστεί σε καθημερινά στιγμιότυπα, ενίοτε κοιμούνται,
κάποιοι ασθενούν, άλλοι βρίσκονται στο μεταίχμιο του θανάτου ή ακόμη πιο πέρα.
Τα έπιπλα συχνά είναι κρεβάτια – κάποια έχουν μαξιλάρια, κάπου φαίνονται μόνο
τα μαξιλάρια. Οι χώροι απεικονίζονται υπό στρεβλή οπτική γωνία, τα τοπία είναι
(ωσάν) χιονισμένα και άνευ ευπρόσιτης σημασίας – όλα είναι αποσπασματικά, σε
διαφορετικά επίπεδα αφαίρεσης, αλλά οι θεματικές δεν είναι ποτέ τυχαίες, όπως υποψιάζεται
κανείς. Κι εδώ πρέπει να σταματήσει κάθε προσπάθεια περιγραφής του μικρού αυτού
μόνο τμήματος του έργου του Λουλούδη, το οποίο, αν και εικαστικό, δεν μπορεί να
θεωρηθεί μόνο υπό το πρίσμα της αναπαράστασης.
Είναι πρόδηλο
για τον προσεκτικό παρατηρητή, πως συχνά τα έργα του Λουλούδη βασίζονται σε
οπτικό υλικό φωτογραφημένο, όπως μας επιτρέπει εύκολα να διαβάσουμε στην
χαρακτηριστική σειρά των polaroids του. Αυτή η διαπίστωση, βέβαια, έχει να κάνει και με τον
ολοφάνερο χαρακτήρα του στιγμιαίου, του προσωρινού, του ασταθούς, που διαπνέει
τα περισσότερα έργα του, κι ας πρόκειται για καταστάσεις μιας όποιας χρονικής
διάρκειας. Εδώ όμως είναι και το κλειδί της πρόσβασης στον βαθυκόκκινο αυτόν
κόσμο, που δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω ως αμειγώς εικονικό, ακόμη και εκεί, που
τον πεζό χαρακτήρα μιας στιγμής, μιας κατάστασης πιθανόν είναι να έχουμε βιώσει
οι περισσότεροι σε παραλλαγή. Ο Λουλούδης όμως επεξεργάζεται το πραγματολογικό
του υλικό με τρόπο τέτοιο σκηνοθετικό και συνθετικό, ώστε το αποτέλεσμα να υπερβαίνει
εννοιολογικά τον φυσικό χαρακτήρα της κοινής μνήμης – αυτό που βλέπουμε έχει
υποστεί διύλιση, εξαίρεση και αφαίρεση και μας δίνεται περίτεχνα
κωδικοποιημένο. Θα έλεγε κανείς, πως η διαδικασία αυτή βασίζεται σε μια
προσωπική προσπάθεια ανάκτησης μνήμης – τα σημαντικά αποσιωπούνται, η
αναπαράσταση έχει σαφώς επιλεκτικό χαρακτήρα, ενώ η δομή των έργων φαντάζει
ανεξήγητη. Ο παρατηρητής δεν γίνεται ισότιμος μέτοχος του γεγονότος, η εικόνα
δεν είναι αποκαλυπτική – τουναντίον. Στη μέθοδό του αυτή ο Λουλούδης κινείται
με ντελικάτη σιγουριά και αναγνωρίσιμο εννοιακό και εικαστικό ιδίωμα.
για τον προσεκτικό παρατηρητή, πως συχνά τα έργα του Λουλούδη βασίζονται σε
οπτικό υλικό φωτογραφημένο, όπως μας επιτρέπει εύκολα να διαβάσουμε στην
χαρακτηριστική σειρά των polaroids του. Αυτή η διαπίστωση, βέβαια, έχει να κάνει και με τον
ολοφάνερο χαρακτήρα του στιγμιαίου, του προσωρινού, του ασταθούς, που διαπνέει
τα περισσότερα έργα του, κι ας πρόκειται για καταστάσεις μιας όποιας χρονικής
διάρκειας. Εδώ όμως είναι και το κλειδί της πρόσβασης στον βαθυκόκκινο αυτόν
κόσμο, που δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω ως αμειγώς εικονικό, ακόμη και εκεί, που
τον πεζό χαρακτήρα μιας στιγμής, μιας κατάστασης πιθανόν είναι να έχουμε βιώσει
οι περισσότεροι σε παραλλαγή. Ο Λουλούδης όμως επεξεργάζεται το πραγματολογικό
του υλικό με τρόπο τέτοιο σκηνοθετικό και συνθετικό, ώστε το αποτέλεσμα να υπερβαίνει
εννοιολογικά τον φυσικό χαρακτήρα της κοινής μνήμης – αυτό που βλέπουμε έχει
υποστεί διύλιση, εξαίρεση και αφαίρεση και μας δίνεται περίτεχνα
κωδικοποιημένο. Θα έλεγε κανείς, πως η διαδικασία αυτή βασίζεται σε μια
προσωπική προσπάθεια ανάκτησης μνήμης – τα σημαντικά αποσιωπούνται, η
αναπαράσταση έχει σαφώς επιλεκτικό χαρακτήρα, ενώ η δομή των έργων φαντάζει
ανεξήγητη. Ο παρατηρητής δεν γίνεται ισότιμος μέτοχος του γεγονότος, η εικόνα
δεν είναι αποκαλυπτική – τουναντίον. Στη μέθοδό του αυτή ο Λουλούδης κινείται
με ντελικάτη σιγουριά και αναγνωρίσιμο εννοιακό και εικαστικό ιδίωμα.
Η ταυτότητα
των ανθρώπων που βλέπουμε είναι συχνα προστατευμένη, καθώς τα πρόσωπά τους δεν
μας δείχνονται λεπτομερώς – ίσως απλώς να αντιπροσωπεύουν. Δεν έχουμε, λοιπόν,
να κάνουμε με πορτραίτα. Μολονότι όμως τα πρόσωπα αυτά -και μόνον αυτά-
βρίσκονται πίσω από μία ομίχλη, που ίσως μας παροτρύνει να τα προσεγγίσουμε και
να τα φορτίσουμε με δικές μας προσωπικές μνήμες, η έκφρασή τους και η
συναισθηματική τους χροιά είναι προσπελάσιμες και αναγνώσιμες. Αλλού πάλι τα
πρόσωπα έχουν πλήρη οπτική ταυτότητα, όμως ο χώρος γύρω τους σβήνει ή διαθλάται
δημιουργώντας άλλου είδους ασάφειες. Εδώ ο Χώρος μεταβάλλεται σε Τόπο. Εξάλλου,
σε μερικές από τις καταστάσεις, που μας αποκαλύπτονται, ξεπροβάλλει άθελά μας
το έντονο συναίσθημα μιας παραβίασης της ιδιωτικότητας των απεικονιζομένων –
ειδικά αυτές οι στιγμές είναι τόσο πτητικές, που θα μπορούσαν να είναι
αποσπάσματα μιας σειριακής ακολουθίας εικόνων, μιας ταινίας.
των ανθρώπων που βλέπουμε είναι συχνα προστατευμένη, καθώς τα πρόσωπά τους δεν
μας δείχνονται λεπτομερώς – ίσως απλώς να αντιπροσωπεύουν. Δεν έχουμε, λοιπόν,
να κάνουμε με πορτραίτα. Μολονότι όμως τα πρόσωπα αυτά -και μόνον αυτά-
βρίσκονται πίσω από μία ομίχλη, που ίσως μας παροτρύνει να τα προσεγγίσουμε και
να τα φορτίσουμε με δικές μας προσωπικές μνήμες, η έκφρασή τους και η
συναισθηματική τους χροιά είναι προσπελάσιμες και αναγνώσιμες. Αλλού πάλι τα
πρόσωπα έχουν πλήρη οπτική ταυτότητα, όμως ο χώρος γύρω τους σβήνει ή διαθλάται
δημιουργώντας άλλου είδους ασάφειες. Εδώ ο Χώρος μεταβάλλεται σε Τόπο. Εξάλλου,
σε μερικές από τις καταστάσεις, που μας αποκαλύπτονται, ξεπροβάλλει άθελά μας
το έντονο συναίσθημα μιας παραβίασης της ιδιωτικότητας των απεικονιζομένων –
ειδικά αυτές οι στιγμές είναι τόσο πτητικές, που θα μπορούσαν να είναι
αποσπάσματα μιας σειριακής ακολουθίας εικόνων, μιας ταινίας.
Τα κρεβάτια
είναι σε πλήρη ανάπτυξη και άδεια. Εδώ υπάρχει έντονη η απουσία των ανθρώπων,
που τα χρησιμοποίησαν τελευταία: τα ίχνη τους όμως, εμφανίζονται ακόμη στην
ακαταστασία και στο αποτύπωμα των σωμάτων, που ξάπλωσαν και κοιμήθηκαν εκεί
κάποια στιγμή στο παρελθόν. Έτσι, ένα έπιπλο πρακτικό, σύνηθες και αυτονόητο,
γίνεται μεταφορικά όχι μόνο η απεικόνιση του αποτελέσματος του ύπνου, αλλά
κατ’επέκταση και η οπτικοποίηση αυτού του ίδιου, ένα δοχείο προβολών της
ανθρώπινης συνθήκης. Τα μαξιλάρια κατέχουν κεντρική θέση στη σύνθεση και
μοιάζουν να έχουν αποκτήσει δική τους σωματικότητα, μια ιδέα που εντείνεται και
με την χρωματική παλέτα που τα χαρακτηρίζει – θα έλεγε κανείς, πως είναι ένα
είδος στατικού, ζωντανού οργανισμού, μια γνώριμη, φιλική αγκαλιά έτοιμη να
δεχθεί τον άνθρωπο, που θα πλαγιάσει εκεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
είναι σε πλήρη ανάπτυξη και άδεια. Εδώ υπάρχει έντονη η απουσία των ανθρώπων,
που τα χρησιμοποίησαν τελευταία: τα ίχνη τους όμως, εμφανίζονται ακόμη στην
ακαταστασία και στο αποτύπωμα των σωμάτων, που ξάπλωσαν και κοιμήθηκαν εκεί
κάποια στιγμή στο παρελθόν. Έτσι, ένα έπιπλο πρακτικό, σύνηθες και αυτονόητο,
γίνεται μεταφορικά όχι μόνο η απεικόνιση του αποτελέσματος του ύπνου, αλλά
κατ’επέκταση και η οπτικοποίηση αυτού του ίδιου, ένα δοχείο προβολών της
ανθρώπινης συνθήκης. Τα μαξιλάρια κατέχουν κεντρική θέση στη σύνθεση και
μοιάζουν να έχουν αποκτήσει δική τους σωματικότητα, μια ιδέα που εντείνεται και
με την χρωματική παλέτα που τα χαρακτηρίζει – θα έλεγε κανείς, πως είναι ένα
είδος στατικού, ζωντανού οργανισμού, μια γνώριμη, φιλική αγκαλιά έτοιμη να
δεχθεί τον άνθρωπο, που θα πλαγιάσει εκεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Στα έργα του
Λουλούδη το καθετί φαίνεται να έχει τη δική του ιδιαίτερη σημασία -απόλυτα
προσπελάσιμη μόνο στον ίδιο-, να περιέχει ιδιοσυγκρασιακά διαφορετικές έννοιες και να κινείται με ευελιξία σε ιδεατά
επίπεδα εμπειρικά, χρονικά και χωρικά φιλτραρισμένα μέσω της μνήμης (του).
Βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τους απλούς, δισδιάστατους καμβάδες του και τις
εξαιρετικά λεπτές ισορροπίες των συνθέσεων και των χρωμάτων τους,
συνειδητοποιούμε ενστικτωδώς πως υπάρχει και μιά άλλη, κρυφή διάσταση στα έργα
που ατενίζουμε: η ιστορική θεματική τους με μυστικές προεκτάσεις διηγηματικού χαρακτήρα, που
θυμίζουν την αργή, ήρεμη εξέλιξη της αφήγησης και τους κρυφούς, υποσυνείδητους
συμβολισμούς στις ταινίες του Tarkovsky. Εδώ άλλωστε είναι, που έρχονται στο νου και η ιδιαίτερη
σημασία της τοπολογίας για την ανθρώπινη εμπειρία στο στοχασμό του πρώιμου Heidegger, αλλά και της φαντασίας και της σωματικότητας, όπως τις
συναντάμε στα έργα των Bachelard και Merleau–Ponty αντίστοιχα.
Λουλούδη το καθετί φαίνεται να έχει τη δική του ιδιαίτερη σημασία -απόλυτα
προσπελάσιμη μόνο στον ίδιο-, να περιέχει ιδιοσυγκρασιακά διαφορετικές έννοιες και να κινείται με ευελιξία σε ιδεατά
επίπεδα εμπειρικά, χρονικά και χωρικά φιλτραρισμένα μέσω της μνήμης (του).
Βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τους απλούς, δισδιάστατους καμβάδες του και τις
εξαιρετικά λεπτές ισορροπίες των συνθέσεων και των χρωμάτων τους,
συνειδητοποιούμε ενστικτωδώς πως υπάρχει και μιά άλλη, κρυφή διάσταση στα έργα
που ατενίζουμε: η ιστορική θεματική τους με μυστικές προεκτάσεις διηγηματικού χαρακτήρα, που
θυμίζουν την αργή, ήρεμη εξέλιξη της αφήγησης και τους κρυφούς, υποσυνείδητους
συμβολισμούς στις ταινίες του Tarkovsky. Εδώ άλλωστε είναι, που έρχονται στο νου και η ιδιαίτερη
σημασία της τοπολογίας για την ανθρώπινη εμπειρία στο στοχασμό του πρώιμου Heidegger, αλλά και της φαντασίας και της σωματικότητας, όπως τις
συναντάμε στα έργα των Bachelard και Merleau–Ponty αντίστοιχα.
Γεώργιος
Προκάκης Αρχιτέκτων
Προκάκης Αρχιτέκτων
Βιβλιογραφικές Αναφορές:
Martin Heidegger • Sein und Zeit • 1927
• Tübingen: Max Niemeyer Verlag (2005)
• Tübingen: Max Niemeyer Verlag (2005)
Gaston Bachelard • The Poetics of Space
• 1958 • Boston: Beacon Press
• 1958 • Boston: Beacon Press
Maurice Merleau-Ponty • Phenomenology of
Perception • 1962 • London: Routledge and Kegan Paul
Perception • 1962 • London: Routledge and Kegan Paul
Ο Γιώργος
Λουλούδης γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Νότια Αφρική.
Σε νεαρή ηλικία ακολούθησε την οικογένειά του στην Ελλάδα όπου εγκαταστάθηκε
μόνιμα. Ασχολήθηκε με τον τουριστικό τομέα, η αγάπη του όμως για την τέχνη τον
οδήγησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών όπου αποφοίτησε από το
Β΄Εργαστήριο με καθηγητή τον Γιώργο Χαρβαλιά και το Α΄ Εργαστήριο Χαρακτικής με
καθηγήτρια την Ντίνα Κώτσιου. Σήμερα εργάζεται στο ιδιωτικό του ατελιέ στην
Αθήνα.
Λουλούδης γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Νότια Αφρική.
Σε νεαρή ηλικία ακολούθησε την οικογένειά του στην Ελλάδα όπου εγκαταστάθηκε
μόνιμα. Ασχολήθηκε με τον τουριστικό τομέα, η αγάπη του όμως για την τέχνη τον
οδήγησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών όπου αποφοίτησε από το
Β΄Εργαστήριο με καθηγητή τον Γιώργο Χαρβαλιά και το Α΄ Εργαστήριο Χαρακτικής με
καθηγήτρια την Ντίνα Κώτσιου. Σήμερα εργάζεται στο ιδιωτικό του ατελιέ στην
Αθήνα.
Gallery Genesis.
35 HARITOS Street,
Kolonaki 10675
Athens, Greece.
Tel.: +30 211 7100566
Gallery
Genesis Opening Hours:
Genesis Opening Hours:
Tuesday – Thursday – Friday 11:30 –
21:30
21:30
Wednesday – Saturday 11:30 – 15:30
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«8 Διαστάσεις». Ομαδική έκθεση σύγχρονης κεραμικής στο T.A.F. / the art foundation.
Αλέξανδρος Σπαθούλας «Everywhere at the same time». Ατομική έκθεση ζωγραφικής.
K. ή ο συλλογικός τρόμος του ατομικού. Ομαδική έκθεση από τη συλλογή Σωτήρη Φέλιου.
Χαμπής: Η χαρακτική υφή της μνημονικής εμπειρίας από το κέντρο χαρακτικής Αθηνών - Pandolfini & Σιατ...
Δημήτρης Χαλάτσης «Συγχύσεις». Ατομική έκθεση στο Potential Project.
«Μετατοπίσεις». Ατομική Έκθεση Ζωγραφικής του Παναγιώτη Σιάγκρη στην Sianti Gallery
