«Φίλος ή εχθρός…» της Γιώτας Χατζηεμμανουήλ
Θυμάμαι τα πρωινά μου κάποτε, αναπολώντας με
ευχαρίστηση… Ξύπνημα στο χαλαρό, χυμό ή γάλα, αργότερα ήρθε κι ο καφές, γραφείο,
δύο τρεις εφημερίδες, περιοδικά, κουτσομπολιό με συναδέλφους, κι έτοιμη για την
εκπομπή, την συνέντευξη κι ό,τι άλλο προέκυπτε στην καθημερινότητα της δουλειάς.
Μαζεύω το μυαλό μου να θυμηθώ πόσες ώρες καθόμουν κολλημένη στον υπολογιστή για
να συγκρίνω με την ζημιά που έχω προκαλέσει στα εγκεφαλικά μου κύτταρα εξαιτίας
αυτού του τέρατος, που όλο και θεριεύει, και φοβάμαι πως τρώει κομμάτι κομμάτι σάρκας
μέχρι να την εξαντλήσει. Ναι, νομίζω πως πήγε το μυαλό σας, για το facebook μιλάω,
που δεν ξέρω τι να κάνω, να βρίζω ή να υμνώ αυτόν που με προσπάθεια, και μετά
από πολλές άμυνες και αντιστάσεις, κατάφερε να με μυήσει; Να ευχαριστήσω για
τους ορίζοντες που άνοιξε, για τους χαμένους φίλους και τους παλιούς συμμαθητές
που ξαναβρήκα, για τα αστεία βιντεάκια που με κάνουν να χαμογελώ, ή για τις διαδικτυακές
κουβέντες που ακολουθούν τα posts; Ή μήπως να αναθεματίσω για την ανατριχίλα
που ένιωσα αντικρίζοντας ξαφνικά μπροστά μου, σχεδόν φασιστικά, την εικόνα του
μικρού Aylan, ενώ αρνούμαι να έρχομαι face to face με την ωμή βία, από άποψη,
αλλά που να το ξέρει η κάθε καρυδιά – χρήστρια του μέσου; …
ευχαρίστηση… Ξύπνημα στο χαλαρό, χυμό ή γάλα, αργότερα ήρθε κι ο καφές, γραφείο,
δύο τρεις εφημερίδες, περιοδικά, κουτσομπολιό με συναδέλφους, κι έτοιμη για την
εκπομπή, την συνέντευξη κι ό,τι άλλο προέκυπτε στην καθημερινότητα της δουλειάς.
Μαζεύω το μυαλό μου να θυμηθώ πόσες ώρες καθόμουν κολλημένη στον υπολογιστή για
να συγκρίνω με την ζημιά που έχω προκαλέσει στα εγκεφαλικά μου κύτταρα εξαιτίας
αυτού του τέρατος, που όλο και θεριεύει, και φοβάμαι πως τρώει κομμάτι κομμάτι σάρκας
μέχρι να την εξαντλήσει. Ναι, νομίζω πως πήγε το μυαλό σας, για το facebook μιλάω,
που δεν ξέρω τι να κάνω, να βρίζω ή να υμνώ αυτόν που με προσπάθεια, και μετά
από πολλές άμυνες και αντιστάσεις, κατάφερε να με μυήσει; Να ευχαριστήσω για
τους ορίζοντες που άνοιξε, για τους χαμένους φίλους και τους παλιούς συμμαθητές
που ξαναβρήκα, για τα αστεία βιντεάκια που με κάνουν να χαμογελώ, ή για τις διαδικτυακές
κουβέντες που ακολουθούν τα posts; Ή μήπως να αναθεματίσω για την ανατριχίλα
που ένιωσα αντικρίζοντας ξαφνικά μπροστά μου, σχεδόν φασιστικά, την εικόνα του
μικρού Aylan, ενώ αρνούμαι να έρχομαι face to face με την ωμή βία, από άποψη,
αλλά που να το ξέρει η κάθε καρυδιά – χρήστρια του μέσου; …
Να θυμώσω με τον εαυτό
μου, που αντί να διατηρήσω την ψυχραιμία μου «μαλλιοτραβήχτηκα» με εκείνον τον
τύπο που μπήκε στο post μου και μου το «κουτσούλισε» (για να δείτε πως παίζω
στα δάχτυλα και την αργκό του facebook…); Που με τάραξε με τις απόψεις του, σα να’
ρθε σπίτι μου με το έτσι θέλω, κι άρχισε να εξηγεί, να επιβάλλει, να ξερνάει
ιδέες κλισέ, παρωχημένες, να θέλει και φοντάν, κι εγώ σαν γνήσια ελληνίδα
οικοδέσποινα να ανέχομαι στωικά, μέχρι που σαν επίσης εκρηκτική ελληνίδα να τον
στέλνω στον γεροδιάολο που είναι κι αυτός Έλληνας κατά το νέο Καρβέλιο άσμα,
που έγινε και viral! Από την άλλη σκέφτομαι, ναι, κι αυτό ζωή είναι, εικονική
για κάποιους, από φωτογραφίες και στημένα video, πολλές φορές όμως εμπεριέχει αλήθεια,
ποίηση, τέχνη, σοφία, απρόσμενα και αναπάντεχα χαρούμενα νέα, που σε κάνουν να
χαμογελάς ή και να ξεκαρδίζεσαι.
μου, που αντί να διατηρήσω την ψυχραιμία μου «μαλλιοτραβήχτηκα» με εκείνον τον
τύπο που μπήκε στο post μου και μου το «κουτσούλισε» (για να δείτε πως παίζω
στα δάχτυλα και την αργκό του facebook…); Που με τάραξε με τις απόψεις του, σα να’
ρθε σπίτι μου με το έτσι θέλω, κι άρχισε να εξηγεί, να επιβάλλει, να ξερνάει
ιδέες κλισέ, παρωχημένες, να θέλει και φοντάν, κι εγώ σαν γνήσια ελληνίδα
οικοδέσποινα να ανέχομαι στωικά, μέχρι που σαν επίσης εκρηκτική ελληνίδα να τον
στέλνω στον γεροδιάολο που είναι κι αυτός Έλληνας κατά το νέο Καρβέλιο άσμα,
που έγινε και viral! Από την άλλη σκέφτομαι, ναι, κι αυτό ζωή είναι, εικονική
για κάποιους, από φωτογραφίες και στημένα video, πολλές φορές όμως εμπεριέχει αλήθεια,
ποίηση, τέχνη, σοφία, απρόσμενα και αναπάντεχα χαρούμενα νέα, που σε κάνουν να
χαμογελάς ή και να ξεκαρδίζεσαι.
Με το … «machine», που θα’ λεγαν κι οι
αγαπημένοι παλιοί συντοπίτες μετανάστες στην επάνοδό τους στη χώρα; Ναι, με το
«machine», γίνεται, αρκεί να του αφιερώσεις τον χρόνο που του πρέπει, να μην κάψεις
το φαϊ, να μην αφήσεις τις δουλειές στη μέση, να επικοινωνήσεις λεκτικά με τον
σύντροφό σου, κι όχι με άναρθρες κραυγές «ούγκα» απ’ την ατέρμονη ενασχόληση.
Να χαρείς το παιδί σου, τους φίλους σου, να μην ξεχάσεις να επικοινωνείς και να
εκφράζεσαι χωρίς να στέλνεις αυτοκόλλητα και ροζ ψεύτικα χειλάκια. Να φωτογραφίζεσαι
για να μοιραστείς τις φωτογραφίες με αγαπημένους, κι όχι με κείνον το πολύ
ξεχασμένο τύπο, τον γνωστό του γνωστού, που σου έκανε αίτημα φιλίας και τον αποδέχθηκες
από ευγένεια ή από ντροπή. Είναι στη ζωή μας, ας το αποδεχθούμε. Είναι κάτι σαν
μέλος της οικογένειας. Είναι ατομικό παιχνίδι, κρύβει εσωστρέφεια, είναι
κτητικό, σε παρασύρει στην αυτοπροβολή και την ματαιοδοξία, κι ας μην μιλήσω
και για τους κινδύνους που ενέχει, αυτό σε άλλο άρθρο. Είναι στο σπίτι μας
όμως, βρίσκεται εκεί, ακίνητο, σα ζυγαριά, μας αφήνει την ελευθερία να το
χρησιμοποιήσουμε όποτε εμείς θέλουμε, έχουμε ανάγκη, χρειαζόμαστε. Εδώ θα φανεί
η ωριμότητα και η μαγκιά μας. Ας μην επιτρέψουμε να γίνει άλλη μια εξάρτηση στη
ζωή μας που θα αλλοιώσει το πραγματικό!
αγαπημένοι παλιοί συντοπίτες μετανάστες στην επάνοδό τους στη χώρα; Ναι, με το
«machine», γίνεται, αρκεί να του αφιερώσεις τον χρόνο που του πρέπει, να μην κάψεις
το φαϊ, να μην αφήσεις τις δουλειές στη μέση, να επικοινωνήσεις λεκτικά με τον
σύντροφό σου, κι όχι με άναρθρες κραυγές «ούγκα» απ’ την ατέρμονη ενασχόληση.
Να χαρείς το παιδί σου, τους φίλους σου, να μην ξεχάσεις να επικοινωνείς και να
εκφράζεσαι χωρίς να στέλνεις αυτοκόλλητα και ροζ ψεύτικα χειλάκια. Να φωτογραφίζεσαι
για να μοιραστείς τις φωτογραφίες με αγαπημένους, κι όχι με κείνον το πολύ
ξεχασμένο τύπο, τον γνωστό του γνωστού, που σου έκανε αίτημα φιλίας και τον αποδέχθηκες
από ευγένεια ή από ντροπή. Είναι στη ζωή μας, ας το αποδεχθούμε. Είναι κάτι σαν
μέλος της οικογένειας. Είναι ατομικό παιχνίδι, κρύβει εσωστρέφεια, είναι
κτητικό, σε παρασύρει στην αυτοπροβολή και την ματαιοδοξία, κι ας μην μιλήσω
και για τους κινδύνους που ενέχει, αυτό σε άλλο άρθρο. Είναι στο σπίτι μας
όμως, βρίσκεται εκεί, ακίνητο, σα ζυγαριά, μας αφήνει την ελευθερία να το
χρησιμοποιήσουμε όποτε εμείς θέλουμε, έχουμε ανάγκη, χρειαζόμαστε. Εδώ θα φανεί
η ωριμότητα και η μαγκιά μας. Ας μην επιτρέψουμε να γίνει άλλη μια εξάρτηση στη
ζωή μας που θα αλλοιώσει το πραγματικό!
