Της Άρνης το νερό.

Δεν είναι εύκολο για κανέναν να σβήσει ό,τι αγάπησε πολύ, να διώξει μακριά τα όσα θέλησε και απέκτησε ολάκερη ζωή.

Αυτούς που πρόσμενε να δει, δεν είδε. Στα
πέρατα του Άδη περιπλανήθηκε, μάταια, στου Ερέβους το σκότος, πέρα απ’ τα νερά
των πέντε ποταμών που ταξιδεύουν τις ψυχές. Εκεί που ενώνονται το τώρα με το
χθες, η Λήθη και η Μνημοσύνη, τα όσα έζησε και είδε, αυτά που άκουσε και είπε
την κούρασαν πολύ. Ίσως καλύτερα θα ήταν να ξεχάσει…

Δεν είναι εύκολο για κανέναν να σβήσει ό,τι
αγάπησε πολύ, να διώξει μακριά τα όσα θέλησε και απέκτησε ολάκερη ζωή.

Κι όμως, της είπαν πως εκεί, που βγαίνει της
Άρνης το νερό, εκεί να κάτσει και να πιει, να μη διστάσει. Και με τα χέρια της
χούφτες να πάρει και να πλύνει το κορμί της. Να φύγει ο πόνος και η θλίψη
μονομιάς, να έρθει η λύτρωση που αποζητά, να γιάνει η ψυχή της.

“Της Άρνης το νερό“, Στάθης Σωτήρχος
( ξυλογραφία με δύο μήτρες
70×50 εκ., 2017 )

Και δε βρισκόταν μακριά, τα πόδια της βρεγμένα
ήταν ήδη και μόνο να κάτσει ήθελε, να ξαποστάσει. Από της κούρασης τον ερχομό
δεν άντεξε, τα μάτια της βούρκωσαν και μια περίεργη μυρουδιά της χάιδεψε τη μύτη. Τόσο απόκοσμη και ξένη, ίσως μόνον οι Θεοί την αναγνώριζαν, αφού
νερό δεν ήταν, μα Νέκταρ.

Κι εκάθησε, το δάκρυ της δεν άργησε να φύγει
από τα μάτια τα όμορφα, που του Άδη τα Ηλύσια Πεδία γεύονται τώρα αιώνια. Το
πανωφόρι της λεπτό, αραχνοΰφαντο, ίσα που κάλυπτε τη γύμνια του κορμιού της. Κι
εκείνη δε δίστασε, τις χούφτες έσμιξε και πήρε το Νέκταρ απ’ της Λήθης την
πηγή. Αυτό που θα την λύτρωνε για πάντα… Της Άρνης το νερό._

Ζώης Σπ. Κουτρούλης

Το κείμενο αποτελεί μυθοπλασία και δε
στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά
στους συγγραφείς και η αναδημοσίευσή του επιτρέπεται κατόπιν αναφοράς της
πηγής.