Το Παράλληλο Σύμπαν…της Γιώτας Χατζηεμμανουήλ.
Είναι από κείνες τις φορές που νιώθεις πως ζεις
σ’ ένα σύμπαν παράλληλο… Που δεν αντιλαμβάνεσαι τα γεγονότα, που περπατάς
υπνωτισμένος με την θολούρα στο βλέμμα, και την ανησυχία στην ψυχή, όχι για κάτι
απροσδιόριστο, γνωρίζοντας τι σου φταίει, αλλά και τι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις.
Ανήμπορος, ανεπαρκής καμιά φορά, με ταπεινά σχόλια μήπως και καταφέρουν να
επιδράσουν στην πορεία των πραγμάτων, όσο οι παρατηρήσεις των αστρονόμων στην
πορεία των άστρων…Μάταια… ‘Ο,τι κι αν σκέφτεσαι, ό,τι κι αν προσπαθείς, όσο κι
αν ξεσηκώνεται το μέσα σου, μάταια…
σ’ ένα σύμπαν παράλληλο… Που δεν αντιλαμβάνεσαι τα γεγονότα, που περπατάς
υπνωτισμένος με την θολούρα στο βλέμμα, και την ανησυχία στην ψυχή, όχι για κάτι
απροσδιόριστο, γνωρίζοντας τι σου φταίει, αλλά και τι δεν μπορείς ν’ αλλάξεις.
Ανήμπορος, ανεπαρκής καμιά φορά, με ταπεινά σχόλια μήπως και καταφέρουν να
επιδράσουν στην πορεία των πραγμάτων, όσο οι παρατηρήσεις των αστρονόμων στην
πορεία των άστρων…Μάταια… ‘Ο,τι κι αν σκέφτεσαι, ό,τι κι αν προσπαθείς, όσο κι
αν ξεσηκώνεται το μέσα σου, μάταια…
Οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν αυτιά ερμητικά
κλειστά, αυτή την εντύπωση τουλάχιστον σου δίνουν. Ζουν σε έναν κόσμο
αλλούτερο, μοναδικά πλασμένο, διαφορετικό, μακριά από σένα που πασχίζεις πνιγμένος
και κάθιδρος να πεις «ως εδώ ρε παιδιά, δεν το βλέπετε πως έχει τελειώσει το
οξυγόνο μας; Πως η ζωή μας είναι μόνο εικονική; Πως ζούμε ζωή σε αναμονή κι όχι
την ζώσα, την πραγματική, που σε τσιμπάνε και είσαι ξύπνιος, που αντιλαμβάνεσαι τις αλλαγές, που αισθάνεσαι κι
απολαμβάνεις, που αναπνέεις έστω». Στου κουφού την πόρτα…Κι όχι μόνο στου
κουφού, αλλά στην πόρτα αυτού που μεγάλωσε με τις ανέσεις του, τα ιδιωτικά σχολεία
του, τις ποικίλες δραστηριότητές του, τις καλές σπουδές στα πανεπιστήμια του
εξωτερικού, την ενασχόλησή του, απ’ τα μικράτα του, με την πολιτική, μιας που ο
πατέρας, ο θείος, ο ξάδελφος υπήρξε βουλευτής, υπουργός και πάει λέγοντας…
κλειστά, αυτή την εντύπωση τουλάχιστον σου δίνουν. Ζουν σε έναν κόσμο
αλλούτερο, μοναδικά πλασμένο, διαφορετικό, μακριά από σένα που πασχίζεις πνιγμένος
και κάθιδρος να πεις «ως εδώ ρε παιδιά, δεν το βλέπετε πως έχει τελειώσει το
οξυγόνο μας; Πως η ζωή μας είναι μόνο εικονική; Πως ζούμε ζωή σε αναμονή κι όχι
την ζώσα, την πραγματική, που σε τσιμπάνε και είσαι ξύπνιος, που αντιλαμβάνεσαι τις αλλαγές, που αισθάνεσαι κι
απολαμβάνεις, που αναπνέεις έστω». Στου κουφού την πόρτα…Κι όχι μόνο στου
κουφού, αλλά στην πόρτα αυτού που μεγάλωσε με τις ανέσεις του, τα ιδιωτικά σχολεία
του, τις ποικίλες δραστηριότητές του, τις καλές σπουδές στα πανεπιστήμια του
εξωτερικού, την ενασχόλησή του, απ’ τα μικράτα του, με την πολιτική, μιας που ο
πατέρας, ο θείος, ο ξάδελφος υπήρξε βουλευτής, υπουργός και πάει λέγοντας…
Κουφός, αλαζόνας και χορτάτος, δηλαδή τι χορτάτος;
Σκασμένος καλύτερα, μπουχτισμένος από βεγγέρες με το σινάφι των βολεμένων κρατικοδίαιτων
συνδαιτυμόνων. Το προφίλ αυτού του κοιλαρά ανθρώπου, που τα ξύγκια ξεχειλίζουν
και τα λάδια στα χέρια είναι ακόμη εκεί, απ’ τις γαρδούμπες και τα κοκορέτσια,
είναι πλέον γνωστό στον πραγματικά αξιοπρεπή Έλληνα, που μεγάλωσε και σπούδασε
τα παιδιά του με θυσίες, με αϋπνίες, με άγχη κι αγωνίες, και με άπειρες
στερήσεις. Είναι γνωστή η γλοιώδη φάτσα του κάθε άχρηστου, αμόρφωτου, γλυψιματία
που κατάφερε να αναρριχηθεί γιατί υπήρξε καλός συνδικαλιστής, καλός κομματικός
στρατιώτης, φίλα προσκείμενος στο κόμμα με επιτυχία και επιρροή. Είναι γνωστή
πια η εικόνα πολιτικού ανδρός που χλαπακιάζει και γεμίζει ψίχουλα τα βουλευτικά
έδρανα απαξιώνοντας την ίδια στιγμή ό,τι εκείνη την ώρα συζητιέται και κρίνει
την πορεία της ζωής όλων μας. Πςςςςςς, ψιλά γράμματα θα μου πείτε, ή καλύτερα
«πενταροδεκάρες, θα ασχοληθούμε με πενταροδεκάρες», ή μήπως ν’ ασχοληθούμε με
«ατελής φορολογικές δηλώσεις» ή «με εκατομμύρια που έχουν παραπέσει»; Εδώ, σ’
αυτό ακριβώς το σημείο ανατινάσσεται η λογική, η ψυχραιμία κι ο εγκέφαλος μαζί!
Ζαλίζεσαι από τις διαδοχικές «κωλοτούμπες». Άλλα λένε κι άλλα κάνουν και ποσώς
ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις. Θα μου πείτε ποιες αντιδράσεις, και δίκιο θα’ χετε!
Το μόνο που διαφαίνεται στον Ελληνικό ορίζοντα πια είναι οι πολιτικές γκάφες, ο
κυνισμός, η αλαζονεία και η έλλειψη τακτ. Η σοσιαλιστική κλωνοποίηση είναι
γεγονός και ο αφανισμός μας επίσης.
Σκασμένος καλύτερα, μπουχτισμένος από βεγγέρες με το σινάφι των βολεμένων κρατικοδίαιτων
συνδαιτυμόνων. Το προφίλ αυτού του κοιλαρά ανθρώπου, που τα ξύγκια ξεχειλίζουν
και τα λάδια στα χέρια είναι ακόμη εκεί, απ’ τις γαρδούμπες και τα κοκορέτσια,
είναι πλέον γνωστό στον πραγματικά αξιοπρεπή Έλληνα, που μεγάλωσε και σπούδασε
τα παιδιά του με θυσίες, με αϋπνίες, με άγχη κι αγωνίες, και με άπειρες
στερήσεις. Είναι γνωστή η γλοιώδη φάτσα του κάθε άχρηστου, αμόρφωτου, γλυψιματία
που κατάφερε να αναρριχηθεί γιατί υπήρξε καλός συνδικαλιστής, καλός κομματικός
στρατιώτης, φίλα προσκείμενος στο κόμμα με επιτυχία και επιρροή. Είναι γνωστή
πια η εικόνα πολιτικού ανδρός που χλαπακιάζει και γεμίζει ψίχουλα τα βουλευτικά
έδρανα απαξιώνοντας την ίδια στιγμή ό,τι εκείνη την ώρα συζητιέται και κρίνει
την πορεία της ζωής όλων μας. Πςςςςςς, ψιλά γράμματα θα μου πείτε, ή καλύτερα
«πενταροδεκάρες, θα ασχοληθούμε με πενταροδεκάρες», ή μήπως ν’ ασχοληθούμε με
«ατελής φορολογικές δηλώσεις» ή «με εκατομμύρια που έχουν παραπέσει»; Εδώ, σ’
αυτό ακριβώς το σημείο ανατινάσσεται η λογική, η ψυχραιμία κι ο εγκέφαλος μαζί!
Ζαλίζεσαι από τις διαδοχικές «κωλοτούμπες». Άλλα λένε κι άλλα κάνουν και ποσώς
ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις. Θα μου πείτε ποιες αντιδράσεις, και δίκιο θα’ χετε!
Το μόνο που διαφαίνεται στον Ελληνικό ορίζοντα πια είναι οι πολιτικές γκάφες, ο
κυνισμός, η αλαζονεία και η έλλειψη τακτ. Η σοσιαλιστική κλωνοποίηση είναι
γεγονός και ο αφανισμός μας επίσης.
Τελικά, πόσο μεγάλο ψέμα είναι η αλήθεια…
