Άρτεμις Ποταμιάνου: Αποθεώνοντας τη μετανεωτερική εννοιολογική Τέχνη. ( Φωτορεπορτάζ )

Δεκατρία
κλουβιά, δεκατρείς φυλακές,

δεκατρία καταφύγια σκέψεων και υπάρξεων,

δεκατρία
πορτρέτα…

Η Άρτεμις Ποταμιάνου αφοσιωμένη πιστά σε αυτό που κάνει μέσα από τη νέα της ατομική
έκθεση με γενικό τίτλο “Your history, it’s not my story” προσυπογράφει την ιδεολογική της ταύτιση με την
εννοιολογική Τέχνη, βαδίζοντας στα
γνώριμα γι’ αυτήν μονοπάτια της μετανεωτερικής εικαστικής περιόδου.

Μια έκθεση
εξαιρετικά στιβαρή, γεμάτη χειρωναξία, όπου η συναισθηματική ωριμότητα
εκφράζεται μέσα από συνεχείς συγκρούσεις εννοιών, πρακτικών και στερεοτύπων.

Το προφανές
δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ανάγκη και με αυτόν τον τρόπο η Ποταμιάνου
καταφέρνει να διεισδύσει στο αχώρητο, εκεί που κατακρημνίζονται όλα όσα έχει
γνωρίσει μέχρι σήμερα, όλα όσα της είπαν ή τη συμβούλευσαν να πράξει.

Για να δει
εις βάθος την αλήθεια τολμά να εισέλθει στη λογική που επιβάλλει ένας άλλος
κόσμος, αυτός του ορθολογισμού κι όχι της ψυχαναγκαστικής βολής του σύγχρονου
λογικού όντος, που περιβάλλεται από όρια, στερητικά τις περισσότερες φορές,
ακόμα κι αυτής της ελευθερίας του. Τα κλουβιά της μπορούν να παίζουν πάντα
αυτόν το συγκεκριμένο ρόλο, ωστόσο δεν αποκλείουν τη χρησιμότητα τους για
οτιδήποτε άλλο. Δεσμά που άλλοτε είναι εξαιρετικά επίπονα κι άλλοτε λιγότερο,
μπορούν να αποδοθούν ερμηνευτικά μόνο
έχοντας εικόνα του τι πράγματι εξυπηρετούν. Κι αυτός είναι ένας από τους
σκοπούς της.

Η εικαστική
της αισθητική στο σύνολό της αποδίδεται με απόλυτα εντυπωσιακό τρόπο όντας αρχιτεκτονικά
δομημένη, μέσα από σαφείς αναφορές στον χώρο, ως πεδίο δράσης, εξάρτησης του
περιεχομένου από αυτόν και εντέλει ως στοιχείο προσδιορισμού της έντασης του
όποιου αποτελέσματος.

Το καθεστώς
που επιβάλλει τη σιωπή και την οπισθοπορεία ανατρέπεται, και μέσα από ένα
ευφυέστατο επιμελητικά στήσιμο η διαδρομή ξεδιπλώνει δίχως καμιά επιτηδευμένη
ενέργεια την πορεία εμπρός, εντάσσοντας απ’ το ξεκίνημα της τον θεατή στο
γενικότερο πλάνο. Απευθύνεται σε όλους, κι όμως…

Η γυναίκα
αποτελεί το κλειδί αυτής της εικαστικής σύλληψης και η ίδια η Ποταμιάνου
αποτυπώνει το δεδομένο αυτό με πληθώρα συμβολισμών που οδηγούν στην ουσία. Δεν
αφήνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της, ξεπλέκοντας το ιστορικό κουβάρι με
κάθε τρόπο. Εντυπωσιακή πράγματι και η σαφήνεια με την οποία εξαίρει τη σημασία
της ύπαρξης του θηλυκού, που προσπερνά τελικά κάθε εμπόδιο και φτάνει στο
σήμερα: Στην εποχή της αποθέωσης του.

Μέσα από
γενικευμένες αναφορές, γίνεται ένα και συμπάσχει με έναν κόσμο του οποίου
ουσιαστικά είναι αναπόσπαστο κομμάτι. Εκεί, που κάθε ζωντανό κύτταρο εξαρτάται
από την παρουσία του διπλανού του, τη ζωτικότητά του, τη δυναμική του, τη
λειτουργικότητα της φύσης του, του ρόλου του. Εξειδικεύοντας τις σκέψεις της
γίνεται εμφανώς πολυπλοκότερη και διαπερνά το φάσμα της ημιμάθειας, περνώντας
πέρα από το προφανές.

Ασχολείται
με αμφισημίες, πράγμα δύσκολο μα κι επικίνδυνο, λαμβάνοντας το ρίσκο του
εντοπισμού μιας αντικειμενικότητας που τις περισσότερες φορές χάνεται στα
κοινωνικά άδυτα. Η εικαστική της εφευρετικότητα αναβιώνει σκηνές, ήθη και έθη
του παρελθόντος, κομμάτια μάλλον τραγωδιακά που για κάποιους λόγους συνεχίζουν
να λειτουργούν και σήμερα επιδραστικά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι αυτό που
επιθυμεί να κάνει ως εντολοδόχος των σκέψεων της, εκφράζοντάς το με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο.

«Δένει» και
δεσμεύει τις μορφές, φυλακίζοντας τες σε χαλκευμένα προσωπεία, διερωτώμενη αν
όντως αξίζει τον κόπο να υποφέρεις, δημιουργώντας νέες συνθήκες, αφορίζοντας τη
δυσφορία που προκαλεί ο δυνάστης, όποιος κι αν είναι. Η φόρτιση κλιμακώνεται
στην προσπάθεια να αναγνωρίσει το ίδιο πρόσωπο ξανά και ξανά, όταν τα φώτα
σβήνουν και χάνεται η οπτική επαφή αλλά κι όταν ανοίγουν εκεί, που το άπλετο
φως θα ξεπλύνει τάχα τις αμαρτίες και θ’ αμβλύνει την οξύτητα της ασχήμιας.

Είναι
απορίας άξιο το πόσο εύκολα ο ανθρώπινος νους περνά απ’ το σκοτάδι στο φως.
Είναι εξαιρετικά πιθανό μέσα από την πολυεπίπεδη εγκατάσταση που με αυτήν η
Ποταμιάνου αφηγείται την δική της ιστορία, οι πρωταγωνίστριες και οι
πρωταγωνιστές να ζωντανεύουν καθημερινά τριγύρω: Να χορεύουν, να συνομιλούν, να
περπατούν πλάι – πλάι, να ονειρεύονται, να αντιλέγουν, να φωνασκούν… Να
φυλακίζονται και να απελευθερώνονται, κοιτώντας μόνο στον εαυτό τους, στο είναι
τους, αναζητώντας την ύπαρξη αποχρωσών
ενδείξεων πως αυτή η ιστορία απλά, δεν τους αφορά._

Ζώης Σπ. Κουτρούλης