Σύγχρονος πόλεμος… της Γιώτας Χατζηεμμανουήλ.
Ένα «μπαμ» είναι αρκετό να ξεσηκώσει και τον
πιο ανήμπορο και να τον ωθήσει σε άτακτη φυγή προκειμένου να σωθεί. Ένας ήχος
που μοιάζει με πυροβολισμό και οι Γάλλοι πολίτες τσαλαπατούν ο ένας τον άλλο,
στριμώχνονται στο πρώτο κατάστημα που θα βρουν μπροστά τους, μπαίνουν μέσα απ΄
τα μπαρ και κάτω απ’ τα τραπέζια. Αυτή την κοινωνία οραματίζονται οι άρρωστοι
Ισλαμοφασίστες, την τρομαγμένη, την κοινωνία της φρίκης, του τρόμου, της
απελπισίας και του αδιεξόδου…
πιο ανήμπορο και να τον ωθήσει σε άτακτη φυγή προκειμένου να σωθεί. Ένας ήχος
που μοιάζει με πυροβολισμό και οι Γάλλοι πολίτες τσαλαπατούν ο ένας τον άλλο,
στριμώχνονται στο πρώτο κατάστημα που θα βρουν μπροστά τους, μπαίνουν μέσα απ΄
τα μπαρ και κάτω απ’ τα τραπέζια. Αυτή την κοινωνία οραματίζονται οι άρρωστοι
Ισλαμοφασίστες, την τρομαγμένη, την κοινωνία της φρίκης, του τρόμου, της
απελπισίας και του αδιεξόδου…
Τα σπίτια γίνονται κάστρα, κι ανοίγουν τις πόρτες
τους σ’ αυτούς που λαχανιασμένοι τρέχουν απέξω φωνάζοντας «βοήθεια» με λέξεις –
κωδικούς για την ασφάλειά τους. Το διαδίκτυο έχει πάρει φωτιά. Συνεννοήσεις και
σχέδια καταστρώνονται, σχέδια διάσωσης, κουβέντες ψυχολογικής υποστήριξης που
ανταλλάσσονται μεταξύ των νέων, τρομοκρατημένων πολιτών. Η εικόνα των ανήσυχων
γονιών που αφήνουν στην πόρτα του σχολείου το παιδί τους μ’ ένα φιλί, και χωρίς
πια χαμόγελο, είναι τόσο δυνατή που σου φέρνει ρίγος. Οι μαρτυρίες των Γάλλων
πολιτών που ζήσανε την κόλαση είναι συγκλονιστικές: «Οι δράστες ήταν πολύ
ήρεμοι, δεν ήταν πάνω από 25 ετών» λέει ένας απ’ αυτούς που βρισκόταν στο χώρο
του Μπατακλάν, και συνεχίζει: «Τους άκουσα να ξαναγεμίζουν, η μουσική είχε
σταματήσει, όλος ο κόσμος είχε πέσει κάτω, συνέχισαν να πυροβολούν… κόλαση».
Ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας μιλά για τα δέκα, τρομακτικά, λεπτά στα οποία οι
ένοπλοι γάζωναν με καλάσνικοφ τους θεατές, τον έναν μετά τον άλλο, φωνάζοντας
«Αλλάχ Άκμπαρ». Η μαρτυρία της 49χρονης Έλεν Γουίλσον έχει ειδικό βάρος: «Οι
οπλισμένοι πήγαν στο πίσω μέρος της αίθουσας του Μπατακλάν, εκεί όπου
βρίσκονταν τα άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια και απλά ξεκίνησαν να πυροβολούν
εναντίον τους. Όποτε κάποιο από τα άτομα αυτά προσπαθούσε να ξεφύγει, τότε ένας
από τους τρομοκράτες το ξαναπυροβολούσε…».
τους σ’ αυτούς που λαχανιασμένοι τρέχουν απέξω φωνάζοντας «βοήθεια» με λέξεις –
κωδικούς για την ασφάλειά τους. Το διαδίκτυο έχει πάρει φωτιά. Συνεννοήσεις και
σχέδια καταστρώνονται, σχέδια διάσωσης, κουβέντες ψυχολογικής υποστήριξης που
ανταλλάσσονται μεταξύ των νέων, τρομοκρατημένων πολιτών. Η εικόνα των ανήσυχων
γονιών που αφήνουν στην πόρτα του σχολείου το παιδί τους μ’ ένα φιλί, και χωρίς
πια χαμόγελο, είναι τόσο δυνατή που σου φέρνει ρίγος. Οι μαρτυρίες των Γάλλων
πολιτών που ζήσανε την κόλαση είναι συγκλονιστικές: «Οι δράστες ήταν πολύ
ήρεμοι, δεν ήταν πάνω από 25 ετών» λέει ένας απ’ αυτούς που βρισκόταν στο χώρο
του Μπατακλάν, και συνεχίζει: «Τους άκουσα να ξαναγεμίζουν, η μουσική είχε
σταματήσει, όλος ο κόσμος είχε πέσει κάτω, συνέχισαν να πυροβολούν… κόλαση».
Ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας μιλά για τα δέκα, τρομακτικά, λεπτά στα οποία οι
ένοπλοι γάζωναν με καλάσνικοφ τους θεατές, τον έναν μετά τον άλλο, φωνάζοντας
«Αλλάχ Άκμπαρ». Η μαρτυρία της 49χρονης Έλεν Γουίλσον έχει ειδικό βάρος: «Οι
οπλισμένοι πήγαν στο πίσω μέρος της αίθουσας του Μπατακλάν, εκεί όπου
βρίσκονταν τα άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια και απλά ξεκίνησαν να πυροβολούν
εναντίον τους. Όποτε κάποιο από τα άτομα αυτά προσπαθούσε να ξεφύγει, τότε ένας
από τους τρομοκράτες το ξαναπυροβολούσε…».
Οι Παριζιάνοι πια, αλλά κι όλος ο κόσμος,
βυθίζονται στο σκοτάδι. Ο ύπνος ο ήσυχος, ο χωρίς εφιάλτες, είναι παρελθόν. Οι
μαύρες σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Κι αν ήσουν εσύ στον τόπο της τραγωδίας;
Αν κάποιος δικός σου πέρναγε από κει; Πως θα κυκλοφορήσεις ξανά αμέριμνος; Πως
θα ξαναπάς στη δουλειά; Πως θα αφήσεις το παιδί στο σχολείο ή στις άλλες του
δραστηριότητες; Με ποιο τρόπο θα ξαναδιασκεδάσεις; Αμπαρωμένος σπίτι; Μακριά
απ’ τα παράθυρα; Πως θα δεις φίλους; Πως
θα συνεχίσεις να ζεις; Ζεις μέσα στον τρόμο και τον εφιάλτη; Ζεις μέσα στο
μίσος; Το μοντέλο του Δυτικού τρόπου ζωής, της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, των
ίσων δικαιωμάτων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει παρέλθει δια παντός; Μετά το
Charlie Hebdo και την 13η του Νοέμβρη τίποτα πια δεν είναι ίδιο.
βυθίζονται στο σκοτάδι. Ο ύπνος ο ήσυχος, ο χωρίς εφιάλτες, είναι παρελθόν. Οι
μαύρες σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Κι αν ήσουν εσύ στον τόπο της τραγωδίας;
Αν κάποιος δικός σου πέρναγε από κει; Πως θα κυκλοφορήσεις ξανά αμέριμνος; Πως
θα ξαναπάς στη δουλειά; Πως θα αφήσεις το παιδί στο σχολείο ή στις άλλες του
δραστηριότητες; Με ποιο τρόπο θα ξαναδιασκεδάσεις; Αμπαρωμένος σπίτι; Μακριά
απ’ τα παράθυρα; Πως θα δεις φίλους; Πως
θα συνεχίσεις να ζεις; Ζεις μέσα στον τρόμο και τον εφιάλτη; Ζεις μέσα στο
μίσος; Το μοντέλο του Δυτικού τρόπου ζωής, της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, των
ίσων δικαιωμάτων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει παρέλθει δια παντός; Μετά το
Charlie Hebdo και την 13η του Νοέμβρη τίποτα πια δεν είναι ίδιο.
