Σοφία Σκαρογιάννη: Το ημερολόγιο ενός αμετανόητα τρελού / DEPARTURES

Μια παράδοξη γραφή από το χέρι ενός αμετανόητα
τρελού και αποτυπώματα δακτύλων, που υποδηλώνουν παρουσία, κάθε ημέρα, όλον τον
χρόνο. Απ΄ ότι φαίνεται αυτός ο τρελός δε μένει ποτέ μόνος, εκτός αν πρόκειται
για αποτυπώματα του ίδιου του εαυτού.

Ένα κόκκινο σημάδι θυμίζει κάτι εξαιρετικά
σημαντικό, όχι απλό, ούτε μονότονο. Είναι ένα ίχνος και αυτό παρουσίας, πιο
έντονης και μάλλον ξεχωριστής, αφού σημαδεύει μια ημέρα του χρόνου για πάντα…

Οι ημέρες διαδέχονται η μία την άλλη, το ίδιο
και οι μήνες, παραμένοντας σε μια συνεχή επαφή, όπως τα γεγονότα αλλά και τα
σημάδια στον καμβά. Μαύρο φόντο και λευκή μπογιά είναι η πιο δυνατή αντίθεση
στο μυαλό αυτού του αμετανόητου γραφέα, που δε σταματά καθημερινά ν’ αποτυπώνει
τον χρόνο ουσιαστικά που περνά και αφήνει ίχνη, πότε αχνά κι αδύναμα, και πότε
έντονα και δυνατά.

Η διάρκεια είναι η ίδια, ο χρόνος δεν αλλάζει,
η ένταση διαφέρει και το συναίσθημα. Χαρά, λύπη, μοναξιά, απομόνωση, επιτυχία,
θαυμασμός, δεν είναι παρά μόνο ελάχιστα απ’ αυτά που αισθάνεται ο «ταξιδιώτης»,
και όταν φτάσει στο τέλος αφήνει ακόμα κάτι: τον πόνο.

Αυτό που τον κρατά αμετανόητο, αυτό τον πονά
περισσότερο. Τα φάρμακα δεν είναι η λύτρωση και ποτέ δε θα καταφέρουν να
γιατρέψουν τις πληγές. Όσες δε φαίνονται είναι οι πλέον επώδυνες, και ο
αμετανόητος τρελός το ξέρει καλά…

The Diary of a madman unrepentant.

A
paradoxical scripture from the hand of a unrepentantly madman and finger
prints, that show presence, every day, all the year. Seems that the madman
never be alone, unless those are the imprints of himself.

A
red sign reminds him of something extremely important, not simple, nor
monotonous. Is a trace of presence, more intense and more distinguishable, that
marks a day of time forever.

The
days follow one another, as the months remaining in a constant contact, as the
events and the marks on the canvas. Black background and white paint is the
strongest contrast in his unrepentant mind, and he never captures the time that
actually passing and leaving marks, sometimes faint and weak, and sometimes
bold and loud.

The
duration is the same, time does not change, the intensity varies and emotion.
Joy, sadness, loneliness, isolation, success, admiration, there are only few of
them felt by the ‘traveller’, and when it reaches the end still leaves
something: pain.

What
keeps him unrepentant, this hurts more. The drugs are not the redemption and
will never be able to heal the wounds. These that not shown are the most
painful, and the unrepentant madman knows well …