Συνέντευξη με την εικαστικό Μαρίνα Μαλτέζου.

Γεννήθηκε
στην Αθήνα. Είναι κάτοχος Bachelor Of Arts in Interior Design κι αριστούχος πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Καλών
Τεχνών Αθήνας.

Ολοκλήρωσε
μ’ επιτυχία τις σπουδές της έχοντας δασκάλους τους Βασίλη Βλασταρά,
Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, Γιώργο Καζάζη, παρακολουθώντας παράλληλα το εργαστήριο
Σκηνογραφίας της Λίλης Πεζανού.

Διδάσκει στη
δημόσια εκπαίδευση.

Συμμετέχει
στο Platforms Project2019, που θα
πραγματοποιηθεί 16 – 19 Μαΐου 2019 στον εκθεσιακό χώρο Νίκος Κεσσανλής
της ΑΣΚΤ ως μέλος της ομάδας της ανεξάρτητης διαδικτυακής πλατφόρμας ITSONLYARTS ( Booth 60 ).

Ζ.Κ. Το έργο
με το οποίο συμμετέχεις στο Platforms Project 2019 έχει τον τίτλο «Διαδρομές / Routes»…

Μ.Μ. Ακριβώς. Διαδρομές που διαγράφονται απ’ οτιδήποτε
δημιουργεί πορεία στον χρόνο: Πρόσωπα, αντικείμενα, ιδέες, θεωρίες. Όλα
στοιχειοθετούν τον ορισμό μιας διαδρομής, διαφορετικής σε κάθε περίπτωση αλλά
πάντα έχοντας σημείο εκκίνησης μα όχι απαραίτητα τελικό προορισμό.

Ζ.Κ. Ο
θεματικός άξονας συμμετοχής της πλατφόρμας ITSONLYARTS στο Platforms Project 2019 έχει να κάνει με τα στερεότυπα. Πως συνδέεται το
έργο «Διαδρομές / Routes» με τη συγκεκριμένη έννοια;

Μ.Μ. Σε πρώτη φάση αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό
είναι πως κάθε είδους στερεότυπο διαγράφει μια συγκεκριμένη διαδρομή. Από τη
γέννησή του έως την πραγμάτωση διαφόρων γεγονότων που το καθιστούν υπαρκτό,
μεσολαβεί μια διαδρομή.

Πρώτα η ιδέα, τις περισσότερες φορές εμμονική, κι εν
συνεχεία η πορεία της, όπου περνώντας από διάφορα στάδια θα την καταστήσουν
πολλές φορές καθεστώς.

Σε δεύτερη φάση ωστόσο θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη
απ’ όλους πως ένα στερεότυπο δε ξεκινά πάντοτε έχοντας αρνητικές προδιαγραφές
αλλά αυτό εξελίσσεται, και μέσα απ’ τη διαδρομή του μεταλλάσσεται εντέλει σε
κάτι άλλο, κυρίως αρνητικό.

Ζ.Κ. Συμπεραίνω
πως εδώ, σε αυτό το σημείο, υπεισέρχεται ο παράγων άνθρωπος.

Μ.Μ. Ο άνθρωπος είναι το κέντρο. Έτσι κι αλλιώς αυτό που
πραγματεύεται το συγκεκριμένο έργο, αφορά άμεσα τις ανθρώπινες κοινωνίες και
κοινότητες, αφού ο άνθρωπος είναι αυτός που διαθέτει τη νόηση να παρέμβει
οπουδήποτε, με σκοπό αντίστοιχο αυτού που θέλει να έχει ως αποτέλεσμα. Αυτή
είναι και η διαφορά του εξάλλου από τα υπόλοιπα έμβια όντα, όπου η δυνατότητα
της επιλογής δεν αποτελεί το μεγαλύτερο χάρισμα, έχοντας ως πρωτεύον την
προσαρμοστικότητα.

Στον άνθρωπο η ελεύθερη βούληση και η δυνατότητα επιλογής
είναι τα δύο στοιχεία, που ενώ θα ήταν αναμενόμενο να του προσδίδουν ευφυή
διαχείριση των πάντων, τις περισσότερες φορές λόγω της ιδιοτέλειας που
χαρακτηρίζει επιπλέον το ανθρώπινο γένος, αυτό που μάθαμε ως γένος των Ηρώων,
φαίνεται πως όλα στην τελική ευθεία της διαδρομής του αλλάζουν μορφή κι
εμφανίζονται γενικευμένα λάθη. Τα στερεότυπα αποτελούν μεγάλο μέρος αυτών.

Ζ.Κ. Ο ρόλος
της εικόνας παίζει ρόλο;

Μ.Μ. Η εικόνα διαδραματίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Βλέπεις
τα έργα Τέχνης κι αντιλαμβάνεσαι πως όλα στηρίζονται στην εικόνα. Ακόμα κι αν
χρειαστεί ν’ ακούσεις, να πιάσεις, να γευτείς και τελικά να αισθανθείς, δίχως
την ύπαρξη της εικόνας δε μπορείς να καταλάβεις το παραμικρό.

Ακούς ένα τραγούδι και το μυαλό δημιουργεί μονομιάς
εικόνες. Ακούς έναν χτύπο, δέχεσαι ένα άκουσμα, αισθάνεσαι μια μυρωδιά ή
ψηλαφείς κάτι, γνωρίζοντας πως όλο αυτό είναι αλληλένδετο, μια εγκεφαλική
οργανική λειτουργία που στον άνθρωπο λόγω της ευφυίας είναι ιδιαίτερα
ανεπτυγμένη και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Κι όλο αυτό λειτουργεί
καταλυτικά θέλοντας και μη.

Ωστόσο, συνδέοντας την εικόνα με την ιδέα, η σύνδεση δε
γίνεται πάντοτε σωστά και ανεπαίσθητα δημιουργούνται λαθεμένες θέσεις και
αντιλήψεις για το τι πράγματι συμβαίνει. Πολλές φορές βεβαίως το ανεπαίσθητο δίνει
τη θέση του στο σκοπούμενο, που ενδεχομένως εμπεριέχει και δόλο.

Ζ.Κ.
Προφανώς πρόκειται για κάτι το οποίο κινείται, εξελίσσεται και δεν πρόκειται
για κάτι που υπήρξε χθες και σήμερα χάθηκε ή αύριο δεν θα υπάρχει.

Μ.Μ. Με μια ακόμα πιο εικαστική προσέγγιση θα μπορούσα να
σου πω πως τα στερεότυπα, όπως συνήθως γίνονται αντιληπτά από τον σύγχρονο
άνθρωπο, ανήκουν στον κόσμο των σκιών. Δεν αποτελούν τη φωτεινή πλευρά της
ζωής.

Φαντάσου ένα φωτεινό παράθυρο, όπου πίσω απ’ αυτό και
μέσα του υπάρχει ένας κόσμος ξέγνοιαστος, δίχως προκαταλήψεις, ενοχές, εγωϊσμό
και ιδιοτέλεια. Έξω απ’ αυτό – στο λιγότερο φως – το σκηνικό αλλάζει και
γίνεται τελείως διαφορετικό. Τα πάντα κινούνται σε γραμμές, μέσα σε πλαίσια ή
αν θες πάνω σε ράγες που στερούν την ελευθερία και προάγουν την ασυδοσία, τη
σκληρότητα, και την εκμετάλλευση.

Η πορεία, η διαδρομή είναι πράξη σε εξέλιξη, που σημαίνει
πως ο χρόνος κι αυτός παίζει σημαντικό ρόλο στην όποια διαμόρφωση αυτού που
ονομάζουμε παρόν αλλά και μέλλον, άρα και των όποιων στερεοτύπων.

Ζ.Κ. Υπάρχει
ωστόσο αισιόδοξο μήνυμα;

Μ.Μ. Σαφέστατα και υπάρχει, πάντα και παντού, αρκεί να θες
να το δεις. Η οπτική που βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα πάντα έχει να κάνει με
τη θέση που διατηρούμε απέναντι στ’ οτιδήποτε. Πολλές φορές οι θέσεις δεν
αλλάζουν κι αυτό έχει αντίκτυπο και στην οπτική μας. Ευχής έργο θα ήταν να
μπορούσαμε όλοι να βλέπουμε τα πράγματα πολύπλευρα κι όχι μονοδιάστατα.

Να δίνουμε κυρίως στους εαυτούς μας τη δυνατότητα της
ώριμης σκέψης κι όχι της απερισκεψίας και της γρήγορης, συνήθως εύκολης
αντιμετώπισης. Να κατανοήσουμε πως όλοι είμαστε ίσοι αλλά τελείως διαφορετικοί,
καθώς αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Όταν αυτό ισχυροποιηθεί ως
αντίληψη και αποκτήσει βαθιές ρίζες στη συνείδησή μας, τότε, θα μπορούμε να
κάνουμε διαδρομές με νόημα κι όχι διαδρομές αποφυγής, εξαναγκασμού, στέρησης
και ματαιοδοξίας._