Ατομική έκθεση του Νίκου Χιωτίνη στην Arte Visione Gallery.
Globalization
Ζωγραφική
Εγκαίνια: 7 Μαρτίου 2019, 20:00
– 23:00
– 23:00
Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού
Στην ωμή πλευρά του κόσμου
The speed of light does not
merely transform the world. It becomes the world. Globalization is the speed of
light.
merely transform the world. It becomes the world. Globalization is the speed of
light.
Paul Virilio
Εξηγώντας το φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης, ο σπουδαίος
Γάλλος φιλόσοφος Paul Virilio (1932–2018), περιγράφει την εποχή μας ως μια εποχή της
«Δρομοκρατίας», μια μετα-δημοκρατική εποχή όπου η ταχύτητα βασιλεύει και
κυβερνά.
Γάλλος φιλόσοφος Paul Virilio (1932–2018), περιγράφει την εποχή μας ως μια εποχή της
«Δρομοκρατίας», μια μετα-δημοκρατική εποχή όπου η ταχύτητα βασιλεύει και
κυβερνά.
Γράφοντας πρόσφατα για το έργο του Virilio με αφορμή τον θάνατό του, ο καθηγητής Πολιτισμού και ΜΜΕ
McKenzie Wark, εξηγεί ότι ο Γάλλος φιλόσοφος έχει με θαυμαστή
διαφάνεια προβλέψει μια εποχή που είναι ταυτόχρονα εποχή αναγκαίας αποδοχής και
απόλυτου πολέμου. Ο Virilio, πρώτη αγάπη του οποίου υπήρξε η αρχιτεκτονική («Bunker Archaeology», 1975), αναφερόμενος
στα πολεμικά συμβάντα του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, περιγράφει την
αλλαγή της ευρωπαϊκής πόλης που για αιώνες προστάτευε τον εαυτό της από τις
επιδρομές με τάφρους και τείχη αλλά βρέθηκε ανυπεράσπιστη σε καιρούς νεότερων
πολέμων και εναέριων βομβαρδισμών. Θυμίζοντας παράλληλα, ότι ο Β΄ Παγκόσμιος
Πόλεμος δεν κερδήθηκε από τους στρατηγούς αλλά από εκείνους που είχαν
διαφυλάξει τον μεγαλύτερο αριθμό από μπότες και σφαίρες και ανθρώπινα σώματα
έτοιμα για το μέτωπο. 1
McKenzie Wark, εξηγεί ότι ο Γάλλος φιλόσοφος έχει με θαυμαστή
διαφάνεια προβλέψει μια εποχή που είναι ταυτόχρονα εποχή αναγκαίας αποδοχής και
απόλυτου πολέμου. Ο Virilio, πρώτη αγάπη του οποίου υπήρξε η αρχιτεκτονική («Bunker Archaeology», 1975), αναφερόμενος
στα πολεμικά συμβάντα του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, περιγράφει την
αλλαγή της ευρωπαϊκής πόλης που για αιώνες προστάτευε τον εαυτό της από τις
επιδρομές με τάφρους και τείχη αλλά βρέθηκε ανυπεράσπιστη σε καιρούς νεότερων
πολέμων και εναέριων βομβαρδισμών. Θυμίζοντας παράλληλα, ότι ο Β΄ Παγκόσμιος
Πόλεμος δεν κερδήθηκε από τους στρατηγούς αλλά από εκείνους που είχαν
διαφυλάξει τον μεγαλύτερο αριθμό από μπότες και σφαίρες και ανθρώπινα σώματα
έτοιμα για το μέτωπο. 1
Αλλά, σε μια εποχή όπου οι σφοδρές πολιτικές αποφάσεις
συμπαρασύρουν τα πάντα, ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ, συμπεραίνει ο Virilio. Προσαρμόζεται μόνο, προσεγγίζοντας ακόμη στενότερα την καθαρή φόρμα του. Η σύγχρονη εποχή, είναι
Πόλεμος, και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα, καθώς εξαπλώνεται από την τακτική
στη στρατηγική και από εκεί στα κυρίαρχα οικονομικά δεδομένα. Ο σύγχρονος
κόσμος, αποτελεί μια πολεμική συνθήκη εξακολουθητικών γεωπολιτικών
ανακατατάξεων, μετακινήσεων και πληροφοριών. «Και η αρχιτεκτονική του, δεν
αποδεικνύεται απλά τρωτή στις βόμβες αλλά ανίσχυρη απέναντι στα πυκνά κύματα
των ανατροπών, των νέων τεχνολογιών και των πληροφοριών που διαχέονται κάτω από
τις πόρτες και ανάμεσα στους τοίχους των σπιτιών μας, ανακατατάσσοντας γοργά
τον χωροχρόνο εντός του οποίου υποθέτουμε ότι ζούμε…».
συμπαρασύρουν τα πάντα, ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ, συμπεραίνει ο Virilio. Προσαρμόζεται μόνο, προσεγγίζοντας ακόμη στενότερα την καθαρή φόρμα του. Η σύγχρονη εποχή, είναι
Πόλεμος, και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα, καθώς εξαπλώνεται από την τακτική
στη στρατηγική και από εκεί στα κυρίαρχα οικονομικά δεδομένα. Ο σύγχρονος
κόσμος, αποτελεί μια πολεμική συνθήκη εξακολουθητικών γεωπολιτικών
ανακατατάξεων, μετακινήσεων και πληροφοριών. «Και η αρχιτεκτονική του, δεν
αποδεικνύεται απλά τρωτή στις βόμβες αλλά ανίσχυρη απέναντι στα πυκνά κύματα
των ανατροπών, των νέων τεχνολογιών και των πληροφοριών που διαχέονται κάτω από
τις πόρτες και ανάμεσα στους τοίχους των σπιτιών μας, ανακατατάσσοντας γοργά
τον χωροχρόνο εντός του οποίου υποθέτουμε ότι ζούμε…».
«Ο Paul Virilio», καταλήγει ο McKenzie Wark, «περισσότερο παρατηρητής και λιγότερο ηθικολόγος»,
«περισσότερο οξύνους και λιγότερο αισιόδοξος», «ακροβατώντας μεταξύ μελαγχολίας
για την οριστική απώλεια του παλαιού αργού κόσμου και σαγήνης για το κατεπείγον
άγνωστο που ελαύνει», ήδη κατά τα τέλη του 20ου αιώνα, διέκρινε τη
νέα γεωπολιτική συνθήκη όχι μόνο ως ένα μόρφωμα συνδεδεμένο με τα εμπόλεμα
εδάφη, τα ρευστά σύνορα και τις δραματικές ανακατατάξεις τους, αλλά και ως μια
πρωτόλεια συνθήκη αντικρουόμενης ζώσας δομής και επιθετικής επικοινωνίας, μια
συνθήκη όπου ο πόλεμος των εδαφών συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη μανία στην
εξαθλιωμένη πόλη και στον κυβερνοχώρο.
«περισσότερο οξύνους και λιγότερο αισιόδοξος», «ακροβατώντας μεταξύ μελαγχολίας
για την οριστική απώλεια του παλαιού αργού κόσμου και σαγήνης για το κατεπείγον
άγνωστο που ελαύνει», ήδη κατά τα τέλη του 20ου αιώνα, διέκρινε τη
νέα γεωπολιτική συνθήκη όχι μόνο ως ένα μόρφωμα συνδεδεμένο με τα εμπόλεμα
εδάφη, τα ρευστά σύνορα και τις δραματικές ανακατατάξεις τους, αλλά και ως μια
πρωτόλεια συνθήκη αντικρουόμενης ζώσας δομής και επιθετικής επικοινωνίας, μια
συνθήκη όπου ο πόλεμος των εδαφών συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη μανία στην
εξαθλιωμένη πόλη και στον κυβερνοχώρο.
Εάν ο Virillio επιβεβαιώνεται στις ημέρες μας με τρόπο πικρό για
ζητήματα που στην πραγματικότητα θα προτιμούσαμε να αγνοούμε, η τέχνη παραμένει
η πιο ανεξάρτητη και ανεμπόδιστη ίσως φωνή, ικανή να μιλήσει με τρόπο άμεσο για
όσα δονούν το βλέμμα, τη σκέψη και την ψυχή μας.
ζητήματα που στην πραγματικότητα θα προτιμούσαμε να αγνοούμε, η τέχνη παραμένει
η πιο ανεξάρτητη και ανεμπόδιστη ίσως φωνή, ικανή να μιλήσει με τρόπο άμεσο για
όσα δονούν το βλέμμα, τη σκέψη και την ψυχή μας.
Ζώντας και δουλεύοντας στην καρδιά της Αθήνας, ο Νίκος
Χιωτίνης καταθέτει την καθημερινή αλήθεια του θραυσματικού αυτού και
περιπλανώμενου σύμπαντος στην πρώτη ατομική έκθεση της δουλειάς του. Οι ήρωες
των έργων του, προερχόμενοι από διαφορετικές εθνότητες, θρησκείες και γλώσσες,
συγκεντρώνουν τα ράκη της προέλευσης και της μνήμης τους, επιδιώκοντας να
υπάρξουν εντός μιας ρέουσας και ανασφαλούς περιοχής. Συγκροτώντας ένα καινούριο
ποτάμι νευμάτων και συναισθημάτων, επάνω από το οποίο ενσκύπτει με ορατή
τρυφερότητα ο ίδιος, αφουγκραζόμενος και διασώζοντας μικρές πολύτιμες στιγμές
ατομικής ύπαρξης.
Χιωτίνης καταθέτει την καθημερινή αλήθεια του θραυσματικού αυτού και
περιπλανώμενου σύμπαντος στην πρώτη ατομική έκθεση της δουλειάς του. Οι ήρωες
των έργων του, προερχόμενοι από διαφορετικές εθνότητες, θρησκείες και γλώσσες,
συγκεντρώνουν τα ράκη της προέλευσης και της μνήμης τους, επιδιώκοντας να
υπάρξουν εντός μιας ρέουσας και ανασφαλούς περιοχής. Συγκροτώντας ένα καινούριο
ποτάμι νευμάτων και συναισθημάτων, επάνω από το οποίο ενσκύπτει με ορατή
τρυφερότητα ο ίδιος, αφουγκραζόμενος και διασώζοντας μικρές πολύτιμες στιγμές
ατομικής ύπαρξης.
Πρόκειται για ένα προσωπικό ημερολόγιο καταγραφής των
καθημερινών διαδρομών και οπτικών ερεθισμάτων του νέου ζωγράφου. για την
απόπειρα σύνθεσης μιας ανήσυχης ενδοχώρας προσώπων που ζωγραφίζονται από
μνήμης, επικαλούμενα τα ενδογενή συστατικά της βιαιότητας των βιωμάτων και της
ταραχώδους πρώτης ύλης τους.
καθημερινών διαδρομών και οπτικών ερεθισμάτων του νέου ζωγράφου. για την
απόπειρα σύνθεσης μιας ανήσυχης ενδοχώρας προσώπων που ζωγραφίζονται από
μνήμης, επικαλούμενα τα ενδογενή συστατικά της βιαιότητας των βιωμάτων και της
ταραχώδους πρώτης ύλης τους.
Διατυπωμένο με λιτή μα εντατική γραφή και ζωηρό χρωστήρα
με τολμηρές αντιθέσεις, οριζόμενο με πρωτογενείς δυναμικές φόρμες και αδρά
περιγράμματα που συχνά αναφέρονται στην art brut, το πλήθος του Νίκου Χιωτίνη ξεπερνά την αρχική του
προέλευση, μεταπηδά σε έναν επαναδιατυπωμένο ενιαίο χώρο που μας επανασυστήνει
την ατομική μονάδα ως προορισμό και τη δυνατότητα κατανόησής της ως κάτι
πολύτιμο.
με τολμηρές αντιθέσεις, οριζόμενο με πρωτογενείς δυναμικές φόρμες και αδρά
περιγράμματα που συχνά αναφέρονται στην art brut, το πλήθος του Νίκου Χιωτίνη ξεπερνά την αρχική του
προέλευση, μεταπηδά σε έναν επαναδιατυπωμένο ενιαίο χώρο που μας επανασυστήνει
την ατομική μονάδα ως προορισμό και τη δυνατότητα κατανόησής της ως κάτι
πολύτιμο.
Μιλώντας μέσω του έργου του με μέσα θαρραλέα, ειλικρινή
και ανεπεξέργαστα για τη διαφορετικότητα εντός μιας συντελεσμένης
παγκοσμιοποίησης, ο Νίκος Χιωτίνης προτείνει το δικαίωμα της διαφοράς ως ζωτική
οδό ανάγνωσής της. Κι ακόμη, τη δυνατότητα της συμπόνιας, της σύμπλευσης και
του αλληλοσεβασμού ως τρόπο εξοικείωσης, κατανόησης, συνύπαρξης και αντίστασης.
και ανεπεξέργαστα για τη διαφορετικότητα εντός μιας συντελεσμένης
παγκοσμιοποίησης, ο Νίκος Χιωτίνης προτείνει το δικαίωμα της διαφοράς ως ζωτική
οδό ανάγνωσής της. Κι ακόμη, τη δυνατότητα της συμπόνιας, της σύμπλευσης και
του αλληλοσεβασμού ως τρόπο εξοικείωσης, κατανόησης, συνύπαρξης και αντίστασης.
Ίρις Κρητικού
Φεβρουάριος
2019
1.
McKenzie Wark, “How Philosopher Paul Virilio (1932–2018) Spoke to an Age of
Acceleration and Total War”, Frieze 19 Sep 2018
McKenzie Wark, “How Philosopher Paul Virilio (1932–2018) Spoke to an Age of
Acceleration and Total War”, Frieze 19 Sep 2018
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«8 Διαστάσεις». Ομαδική έκθεση σύγχρονης κεραμικής στο T.A.F. / the art foundation.
Αλέξανδρος Σπαθούλας «Everywhere at the same time». Ατομική έκθεση ζωγραφικής.
K. ή ο συλλογικός τρόμος του ατομικού. Ομαδική έκθεση από τη συλλογή Σωτήρη Φέλιου.
Χαμπής: Η χαρακτική υφή της μνημονικής εμπειρίας από το κέντρο χαρακτικής Αθηνών - Pandolfini & Σιατ...
Δημήτρης Χαλάτσης «Συγχύσεις». Ατομική έκθεση στο Potential Project.
«Μετατοπίσεις». Ατομική Έκθεση Ζωγραφικής του Παναγιώτη Σιάγκρη στην Sianti Gallery
