«Αλεξάνδρεια»: Η νέα μεγάλη παραγωγή του Παλλάς μας ταξιδεύει στην πόλη του Καβάφη.

Γράφει η Έλενα Ντάκουλα

Alexandria

Το εμβληματικό Θέατρο Παλλάς παρουσιάζει για τη θεατρική σεζόν 2025–2026 την παράσταση Αλεξάνδρεια, σε σύλληψη ιδέας και σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού. Το πρωτότυπο κείμενο της Ζέτης Φίτσιου μάς ταξιδεύει στην αιώνια αυτή πόλη, αναβιώνοντας τη μαγεία μιας εποχής που έσφυζε από ζωή, πάθη και αντιθέσεις. Πρόκειται για μια θεατρική παραγωγή υψηλών προδιαγραφών που ενώνει την ποίηση, τη μουσική και τη θεατρική αφήγηση, προσφέροντας στο κοινό μια πολυδιάστατη εμπειρία.

Η παράσταση αποτυπώνει στη σκηνή μια εποχή όπου η Αλεξάνδρεια υπήρξε λίκνο πολιτισμού, επιστήμης και πνευματικής αναγέννησης — από την αρχαιότητα έως τις αρχές του 20ού αιώνα. Μέσα στο θυελλώδες σκηνικό της δεκαετίας του ’30, το ελληνικό πνεύμα ανθίζει και οι Έλληνες της πόλης, κάτω από το γαλανό της ουρανό, ζουν, δημιουργούν και συμβάλλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση του κοσμοπολίτικου χαρακτήρα της.

Στην Αλεξάνδρεια του Μεσοπολέμου —τη θρυλική πόλη του Καβάφη, όπου η Ιστορία συναντά την ποίηση— ένας απρόσμενος έρωτας έρχεται να ανατρέψει τις ζωές όλων των πρωταγωνιστών. Με φόντο τη Μέση Ανατολή, όπου οι πολιτικές ισορροπίες δοκιμάζονται και τα συμφέροντα συγκρούονται, Άγγλοι, Γάλλοι, Άραβες κι Εβραίοι διεκδικούν την κυριαρχία τους, οδηγώντας το «παιχνίδι» στα άκρα. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή τη δίνη, η μνήμη, η αγάπη και η ανθρώπινη επαφή παραμένουν οι μόνοι σταθεροί άξονες.

Το πρωί της συνέντευξης τύπου στο “Παλλάς” , η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη από συγκίνηση και προσμονή. Όλοι οι συντελεστές μιλούσαν με φως στα μάτια, σαν να είχαν ήδη ταξιδέψει στη δική τους Αλεξάνδρεια — τη μυθική πολιτεία όπου η τέχνη και η ζωή γίνονται ένα. Μια πόλη-σύμβολο συνύπαρξης, πολιτισμού και ψυχικής ευγένειας.

Ο Φωκάς Ευαγγελινός μίλησε για ένα όνειρο που ωρίμαζε χρόνια μέσα του, γοητευμένος πάντα από την πολυπολιτισμικότητα της Αλεξάνδρειας την οποία γνώριζε μόνο μέσα από αναφορές και διαβάσματα. «Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ την Αλεξάνδρεια», παραδέχεται, «γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την εικόνα που έχει σχηματιστεί μέσα μου από την ανάγνωση. Θα πάω μετά την πρεμιέρα».

Το όραμά του βρήκε μορφή μέσα από την συνεργασία του με την Ζέτη Φίτσιου. Η συγγραφέας δημιούργησε ένα πρωτότυπο κείμενο βαθιά ανθρώπινο, γεμάτο συγκίνηση και νοσταλγία, ενώ η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα —μυρωμένη Μεσόγειο— συναντά τους στίχους του Άρη Δαβαράκη, γεννημένου στην ίδια την Αλεξάνδρεια. Τα σκηνικά, τα κοστούμια και το video art συνθέτουν μια μαγική ατμόσφαιρα, μεταφέροντας τον θεατή στο λυρικό σύμπαν της εποχής.

Για τον Φωκά Ευαγγελινό, η Αλεξάνδρεια είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ιστορική αναδρομή: είναι ύμνος στην πολυπολιτισμικότητα και στη δύναμη της μνήμης. «Η λήθη είναι επικίνδυνη», είπε χαρακτηριστικά. «Η μνήμη είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Θέλω με αυτή την παράσταση να θυμίσω ότι όπου κι αν πήγαν οι Έλληνες, έκαναν θαύματα.»

Η Ζέτη Φίτσιου περιέγραψε τη δική της διαδρομή ως «ένα μεγάλο ταξίδι μέσα στις αντιφάσεις και τις ομορφιές μιας πόλης που ο Καβάφης ύμνησε με τους στίχους του». Μέσα από τη δική της ματιά, η Αλεξάνδρεια γίνεται ποιητικό τοπίο, όπου ο έρωτας, η μνήμη και η απώλεια συνυπάρχουν με την ιστορία και την πολιτική αναταραχή.

Η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας μεγάλης ηθοποιού που, λίγο πριν το τέλος της ζωής της, επιστρέφει μέσα από τη μνήμη στην παιδική της ηλικία και στην Αλεξάνδρεια των ονείρων της. Το παρόν και το παρελθόν μπλέκονται σε ένα συγκινητικό παιχνίδι αναμνήσεων, μετατρέποντας τη σκηνή σε καθρέφτη της ψυχής. Όπως είπε συγκινημένη η Αννα Μάσχα στη συνέντευξη, “η Αλεξάνδρεια είναι για εμένα μια ελεγεία, ένα λυπημένο τραγούδι για τον αποχαιρετισμό· μια συμφιλίωση με τις απώλειες της ζωής και το γεγονός ότι πρέπει κάποια στιγμή να πεις με γενναιότητα και θάρρος το οριστικό αντίο”.

Φεύγοντας από τη συνέντευξη Τύπου, η αίσθηση ήταν πως δεν παρακολούθησες απλώς μια παρουσίαση, αλλά μοιράστηκες ένα κομμάτι από το ίδιο το όνειρο των δημιουργών. Ο ενθουσιασμός τους και η πίστη τους σ’ αυτό που έχουν δημιουργήσει, μεταδόθηκαν αβίαστα στο κοινό, κάνοντάς μας να ανυπομονούμε για την πρεμιέρα. Μια πρεμιέρα που υπόσχεται να μας ταξιδέψει όχι μόνο στην Αλεξάνδρεια του ’30, αλλά και στη δική μας, εσωτερική Αλεξάνδρεια — εκεί όπου η μνήμη συναντά την ψυχή.

Τους ρόλους ενσαρκώνει ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών:

Άννα Μάσχα, Εριέττα Μανούρη, Ιωάννης Παπαζήσης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας,  Χριστίνα Αλεξανιάν, Ελένη Καρακάση, Αλίνα Κοτσοβούλου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Φωτεινή Παπαθεοδώρου, Λήδα Ματσάγγου, Γιώργος Ψυχογυιός, Γιάννης Στόλλας, Γιάννης Μανιός, Αλέξανδρος Σιάτρας, Δημήτρης Μαχαίρας, Χρίστος Νικολάου, Δανάη Πολίτη, Ειρήνη Βαλατσού, Άννα Λεμπεντένκο, Παναγιώτης Παντέρας, Μάγια Βασιλάκη, Νίκος Φραντζέσκος, Βασιλική Σουρρή, Ηλιάνα Ιωαννίδου.

Η Έλενα Ντάκουλα σπούδασε Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις και εργάστηκε στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων της “AVINOIL S.A.” του Ομίλου Βαρδινογιάννη και της ημερήσιας εφημερίδας «Μεσημβρινή» του ιδίου Ομίλου καθώς και στο τμήμα Διεθνών Συναλλαγών της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, στο υποκατάστημα της Βοστώνης.

Σταμάτησε να εργάζεται όταν γεννήθηκε το πρώτο της παιδί και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Όταν ο χρόνος της το επέτρεψε έμαθε ισπανικά, κληρώθηκε στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και ολοκλήρωσε επιτυχώς το πρόγραμμα «Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμός».

Πιστεύοντας στη δια βίου μάθηση παρακολούθησε κύκλους σεμιναρίων για φιλοσοφία, τέχνη και πολιτισμό, τα οποία εκπονήθηκαν από την «Ακαδημία Πλάτωνα» και τον «Κωστή Παλαμά», υπό την αιγίδα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Λάτρης της Αθήνας, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης με ενεργό συμμετοχή και εθελοντική εργασία σε αντίστοιχες ομάδες, συλλόγους και σωματεία.

Εκτός από τα ταξίδια και τη Σίφνο αγαπάει πολύ τα ζώα έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στις 7 οικόσιτες γάτες της.

Αρθρογραφεί στην https://www.athensvoice.gr και στο διαδίκτυο. Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες.