«Ελεύθερη είσοδος». Για την πρόσβαση στους χώρους Τέχνης & πολιτισμού.

Κοινωνικός διαχωρισμός, υγειονομικός ρατσισμός και πολλή αριστεροσύνη πασπαλισμένη με ναζιστικού τύπου ακροδεξιά άχνη.

Όταν ξανακούσεις ή διαβάσεις πως: Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη, σκέψου το διπλά. Κοίτα λίγο παρακάτω, εκεί που λέει πως «Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με πιστοποιητικό υπακοής ή βεβαίωση από την κυβέρνηση πως είσαι οκ». Οι χώροι Τέχνης έγιναν το προπύργιο της περιορισμένης εισόδου, διαχωρισμού των πολιτών, μιας ρατσιστικής λαίλαπας που υποτίθεται πως οι «καλλιτέχνες» εναντιώνονται a priori. Αυτό είναι το μεγαλύτερο τελικά ψέμα.

Οι εικόνες του σεκιουριτά – μπάτσου να κάνει face control κι αν χρειαστεί να επιβάλλει την τάξη που το φασιστικό παρακράτος επιθυμεί, αλλά και του φασίστα επιμελητή ή διοργανωτή καθώς και των παρατρεχάμενών τους, που επιζητούν διακαώς και με επιμονή να σου σκανάρουν το δελτίο εισόδου είναι η πραγματική «ελεύθερη είσοδος» που σου πλασάρουν. Το τυρί το φαγες, τη φάκα δεν είδες.

Το αίσθημα εξουσίας που διακατέχει όλους αυτούς τους «ελεγκτές» και η αρρωστημένη ανάγκη ελέγχου των πολιτών δημιούργησε σε σύντομο χρόνο μια νέα τάξη. Ο δημόσιος χώρος έπαψε να είναι δημόσιος και ανήκει σε αυτούς που τον διαχειρίζονται πάντα με «ελεύθερη είσοδο», ενώ ο ιδιωτικός λειτουργεί με κανόνες που δήθεν επιβάλλονται από παράνομους και αψήφιστους υπουργούς, σκουπίδια του κυνοβουλευτισμού που τ’ όνειρό τους ήταν να γίνουν δεινοί εξουσιαστές.

Κι ενώ οι ψευτονόμοι τους σε υποχρεώνουν στον αυτοεξευτελισμό καθημερινά, επιτρέποντάς σου να κυκλοφορείς έχοντας στην τσέπη το διαβατήριο υγείας – που σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύει πως είσαι υγιής και δεν αποτελείς κίνδυνο για τη δημόσια υγεία – φαίνεται ήδη πως έχεις εξοικειωθεί με αυτήν αντίληψη του κράτους μπάτσου, όπου πάντα έχει να επιδείξει τον κακό αλλά και τον καλό, που αν συναινέσεις στις ορέξεις τους θα λάβεις τελικά επιβράβευση.

Είναι αυτό που επιθυμούσαν και απεργάζονταν χρόνια τώρα. Ένας ιδιότυπος κοινωνικός διαχωρισμός – αποκλεισμός, που επί της ουσίας καμία απολύτως διαφορά δεν έχει από το κίτρινο αστέρι των Εβραίων και τον μοναδικό αριθμό στον πήχη. Τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι εδώ.

Η δήθεν προοδευτικότητα των περισσοτέρων χάθηκε εν μία νυκτί, ελέω μερικών χιλιάδων ευρώ που μοιράζει αφειδώς το υπουργείο υπονόμευσης και διάλυσης του πολιτισμού της άθλιας διορισμένης μεσόκοπης με τη ρόμπα, ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που θα του προσφέρουν τα πειθήνια όργανα που θα ξεκοκαλίσουν εν τέλει το ψητό. Λίγοι αλλά καλοί… ή μάλλον άριστοι.

Ακριβώς τα ίδια γίνονταν και τη ναζιστική περίοδο στη Γερμανία του Αδόλφου, όταν μοίραζε απλόχερα χρήμα στους συνεργάτες του – διότι περί συνεργασίας πρόκειται – έτσι ώστε να τους έχει στο χέρι και να κάνουν τη δουλειά γρήγορα κι αποτελεσματικά.

Έτσι και τότε, οι επαγγελματικές ομάδες που μπορούσαν να επιβάλλουν τον διαχωρισμό και αποκλεισμό των πολιτών ρούφαγαν το ματωμένο Χιτλερικό χρήμα και έκλειναν τις πόρτες στους «μιαρούς». Μετά την πτώση όμως έλεγαν όλοι πως απλώς εκτελούσαν εντολές που οι άλλοι – οι κακοί – τους επέβαλλαν, και αυτοί με βαριά καρδιά αποδέχονταν. Οι υποψιασμένοι μην έχετε καμία αμφιβολία, τα ίδια θα συμβούν και τώρα.

Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και υποταγής είναι το πάσο για την κοινωνία που ονειρεύτηκαν όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος μιλούσαν – και συνεχίζουν να το κάνουν – για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία πρόσβασης στην υγεία, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στη διασκέδαση αλλά κυρίως στη σκέψη και τη διατύπωση των ιδεών.

Σήμερα σκύβουν την οσφύ και γλείφουν. Η διαφορετικότητα διώκεται, εκτός κι αν ανήκει στις κατηγορίες που επιθυμεί ο δυνάστης και οι υπάλληλοί του. Αν δε σκέφτεσαι και αν δεν πράττεις όπως θέλουν αυτοί είσαι ανεπιθύμητος, ένα είδος όχι μόνο προς αποφυγή αλλά και προς εξαφάνιση.

Ακόμα και τώρα που τ’ αφηγήματά τους ξεφτιλίστηκαν και οι «ειδικοί» που θέλουν να σε σώσουν ξεμπροστιάζονται καθημερινά μέσα από τον ορυμαγδό των κακόγουστων ψεμάτων τους, συνεχίζουν να σου ζητούν να βεβαιώσεις πως δεν είσαι ελέφας! Ή μήπως είσαι;

Οι φασίστες τελικά είμαι σίγουρος πως δε βρίσκονται φυλακή ή τουλάχιστον όλοι. Η νέα τάξη, η νέα κανονικότητα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος δημιούργησε τους νέους εξουσιαστές, τους νέους αληθινούς φασίστες που κρυπτόμενοι πίσω απ’ τα παραμύθια της «ελεύθερης εισόδου» – σε ιδιωτικούς μα και δημόσιους χώρους – θέλουν να σε πείσουν για τις αγαθές τους προθέσεις. Ούτε αυτό όμως είναι κάτι νεοφανές και σίγουρα δε διεκδικεί πρωτείο. Είναι η ιστορική πραγματικότητα που διαιωνίζει τον νόμο των αντιθέσεων αλλά ευτυχώς και των εξαιρέσεων.

Είναι λίγοι αυτοί που στέκονται απέναντι σε αυτήν τη δυστοπία που δημιούργησαν όσοι θα σου πουν πως: Όλα αυτά μας τα επιβάλλουν, άρα είμαστε υποχρεωμένοι να τα δεχτούμε ή ακόμα χειρότερα το κάνουμε ως αλληλεγγύη στους άλλους. Μια γελοιότητα άνευ προηγουμένου που όπως κι αν το δεις δε μπορείς να το προσπεράσεις. Ένα ατελείωτο παραμύθι που όμως δεν έχει δυστυχώς τον επίλογο: Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.