Διαδραστικό project & έκθεση του Γιώργου Τσακίρη στη Dépôt Art Gallery.

Η Dépôt Art Gallery , Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι,
εγκαινιάζει τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 2017 από τις 20:00 έως τις 23:00 το διαδραστικό
project & έκθεση του καθηγητή ζωγραφικής στο τμήμα Εικαστικών κι
Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης Γιώργου Τσακίρη.

Στα εγκαίνια το κοινό θα συμμετέχει στη δράση
«ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΛΕΞΟΥΜΕ γιατί είναι οικογενειακή μας υπόθεση» η οποία θα διαρκέσει
έως το τέλος της έκθεσης, ενώ στο χώρο της gallery θα εκτίθενται έργα του
ζωγράφου Γιώργου Τσακίρη.

Διάρκεια έκθεσης : 15 Μαΐου έως 7 Ιουνίου 2017

Επιμέλεια – Οργάνωση: Γιώργος Τσακίρης

Με ένα εκτεταμένο κείμενο για το έργο του
καλλιτέχνη με τίτλο:

«Το
σύστημα του Γιώργου Τσακίρη: ο κύκλος της ζωής» o Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, Ομότιμος Καθηγητής
ιστορίας τέχνης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αναλύει τις τρεις
διαδοχικές περιόδους του καλλιτεχνικού του έργου. Η πρώτη περίοδος και η
δεύτερη συνδέονται με την αγροτική προέλευση του καλλιτέχνη και τις εμπειρίες
του από το οργανικό αρχικά και το βιολογικό στη συνέχεια, περιβάλλον. Είναι οι
εργασίες που πραγματοποίησε με το Θερμοκήπιο, το 1992, το Ενυδρείο, το 1994, το
Εκτροφείο Σαλιγκαριών και τους Περιστερώνες το 1995, τους Βάτραχους – χειμερία
νάρκη, το 1996, την Κλωσσομηχανή, το
1997, το Σκόρο, την Αλευρόψειρα και το Σαράκι, το 1997 στην Μπιενάλε της
Αλεξάνδρειας και έκτοτε σε μια σειρά εγκαταστάσεων και επεμβάσεων με
αντικείμενο την ανάδειξη της ίδιας της οργανικής λειτουργίας της φύσης και της
λειτουργίας της βιολογικής γονιμότητας.

Η τρίτη σύγχρονη περίοδος του έργου του που
διανύεται τώρα, συνδέεται με το πέρασμα από την αγροτική οικονομία στην οικιακή
οικονομία και από το αγροτικό περιβάλλον, στο περιβάλλον της πόλης. Μια μεγάλη
και πολύ εύθυμη ομάδα εκατό περίπου ατόμων, καλλιτεχνών, φίλων, φοιτητών του,
θα ξεκινήσει με τον Τσακίρη από την Πλατεία Κολωνακίου και θα κυκλοφορήσει
στους γύρω δρόμους, θα μοιράζει ρακί, θα δίνει πληροφορίες για τις ιδιαιτερότητες
της αγροτικής και της οικιακής οικονομίας και σε ατμόσφαιρα χαλάρωσης και
διασκέδασης θα καταλήξει στην γκαλερί όπου εκεί θα αναλάβει να επεξεργαστεί
απλωμένες βελέντζες και να ασχοληθεί συστηματικά με το πλέξιμο. Όλα μαζί θα
είναι μια γιορτή.

Προλογίζοντας την έκθεση, στην αρχή του
κειμένου του ο Εμμανουήλ Μαυρομμάτης γράφει τα εξής:

[…] Είχα τη χαρά να έχω δημοσιεύσει από το
1993 έως το 2006, είκοσι κείμενα για τον Γιώργο Τσακίρη, μέρος των οποίων
συγκέντρωσα στο βιβλίο μου, Γιώργος Τσακίρης: Οργανικές και βιολογικές
λειτουργίες, που εκδόθηκε από τον Οργανισμό Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα
της Ευρώπης, το 1997. Είναι ο καλλιτέχνης για τον οποίο έχω γράψει τα
περισσότερα κείμενα στο διάστημα της ζωής μου με εξαίρεση τη διδακτορική μου
διατριβή, -και ορισμένες μονογραφίες. Με την απόσταση του χρόνου είμαι σε θέση
να βεβαιώσω σήμερα ότι πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό καλλιτέχνη του οποίου
το έργο δεν έχει πάρει ακόμα τη θέση που θα του άρμοζε, στην ιστορία της
σύγχρονης τέχνης. Η παρατήρηση δεν αναφέρεται στην πρακτική του ιστορικού, του
κριτικού του θεωρητικού της τέχνης να εντάξουν τον καλλιτέχνη σε μια καλλιτεχνική
κατηγορία, σε ένα κίνημα, σε μια τάση ή σε ένα κυρίαρχο προσανατολισμό, αλλά
εννοεί ότι το έργο του Τσακίρη αντλεί την ειδικότητά του από τα ίδια καθεαυτά
τα πράγματα του οργανικού ή του βιολογικού ή του κοινωνικού του χώρου ως προς
τη δική τους αποκλειστικά – και ως προς την εκείνη κάθε φορά συγκεκριμένη,
ειδική τους αναγκαιότητα. Ο Τσακίρης δημιουργεί ανασυστάσεις της λειτουργίας
τους και η ανασύσταση είναι το έργο. Αυτή ήταν και η έννοια, η προέλευση του
μοντέρνου κινήματος, δηλαδή η άντληση του καλλιτέχνη από τα πράγματα τα ίδια
της δικής τους δομής και της συμπεριφοράς τους, ως τα απαραίτητα υλικά και τα
δομικά μέσα με τα οποία θα επαναφέρει τις χρήσεις τους – και μέσα από τις
χρήσεις, τις λειτουργίες τους. Ο Τσακίρης δεν αναπαράγει τις εικόνες των
πραγμάτων, δείχνει το πώς τα πράγματα λειτουργούν. [……]. Η επιστροφή στο πλέξιμο (στην οικογενειακή
μας υπόθεση) είναι μια σαφώς πολιτική πράξη του καλλιτέχνη: θα ξαναβρούμε τη
δική μας αυτάρκεια, τον έλεγχο της ζωής μας, τη διαχείριση του τόπου; Όλα είναι ανοιχτά για όποιον είναι σε θέση
ακόμα, να διατηρεί τη μνήμη μιας πρόσβασης στις αποφάσεις του.