Αποτυπώνοντας μνήμες με την Έλλη Εμπεδοκλή στις Εικαστικές Αναζητήσεις ( Βίντεο / Φωτορεπορτάζ ).

Η Έλλη
Εμπεδοκλή αποφοίτησε από το Α΄ εργαστήριο Ζωγραφικής της Α.Σ.Κ.Τ. με
καθηγητή τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τον Ιούνιο του 2017, προβάλλοντας τότε και την
πτυχιακή της εργασία. Λίγους μήνες αργότερα – βρισκόμαστε πλέον στον Ιανουάριο
του 2018 – μεταφέρει τη συγκεκριμένη δουλειά στις Εικαστικές Αναζητήσεις του
Μελέτη Φικιώρη στο Κολωνάκι, για μια ατομική έκθεση με γενικό τίτλο «Μνήμη», που
θα διαρκέσει έως και τις 3 Φεβρουαρίου
2018.

Σε αυτήν της την προσπάθεια προσθέτει στα ήδη
υπάρχοντα έργα τα οποία ανήκουν στην ίδια ενότητα – όλα δημιουργίες ίδιου ύφους
και πλασμένα με την ίδια τεχνική – έχοντας ως κύριο σκοπό την απόδοση τιμής και
σεβασμού σε πολύ οικεία της πρόσωπα. Οι προγονικές της ρίζες είναι γι΄ αυτήν
σημείο εκκίνησης και δημιουργικής αναμόχλευσης στον χρόνο, που έχει τη δυνατότητα
να ξυπνά ένστικτα και συναισθήματα που πολλές φορές τείνουν να σβήσουν, όπως οι
παλιές φωτογραφίες στο τυπωμένο χαρτί.

Η έκθεση εγκαινιάστηκε την Τρίτη 9 Ιανουαρίου παρουσία φιλότεχνων, εικαστικών και συλλεκτών. Ο σκηνογράφος Μανώλης Παντελιδάκης, ο καθηγητής Άγγελος Αντωνόπουλος, η κα. Μαίρη Χατζάκη από την αίθουσα Τέχνης “Αντί” στην Αντίπαρο, η φωτογράφος Αλεξάνδρα Φωκαέως, οι εικαστικοί Μανώλης Μεραμπελιώτης κι Έλενα Κυρκιλή, ο καθηγητής Φωτογραφίας Αλέξανδρος Βούτσας και πολλοί άλλοι τίμησαν με την παρουσία τους τη νέα εικαστικό.

Η δουλειά μου πραγματεύεται
ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη μνήμη
και τη φθορά του ανθρώπου στο πέρασμα του χρόνου. Αφορμή στάθηκε ο θάνατος της γιαγιάς μου πριν από δύο χρόνια, οπότε και άρχισα να
αναρωτιέμαι: τι είναι τελικά αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο μετά τον θάνατό
του.

Πώς τον θυμόμαστε;

Άρρωστο και γερασμένο, όπως είναι συνήθως στα
τελευταία χρόνια της ζωής του, ή νέο, δημιουργικό και παραγωγικό, όπως άλλοτε
ήταν;

Θέλοντας, λοιπόν, να
διατηρήσω ζωντανή την εικόνα των ανθρώπων σε μία όμορφη ηλικία, συνδυάζω
γνώσεις και αναμνήσεις, των προγόνων μου συγκεκριμένα, που μετέδωσαν οι ίδιοι
με τις φωτογραφίες στη συγκεκριμένη νεανική τους φάση.

Γνώρισα την ακμάζουσα φάση
τους μέσα από τις φωτογραφίες, τους έμαθα και κατανόησα όμως μέσα από τα κεντήματα.
Μέσω της βιωματικής μου ενασχόληση με την διαδικασία του εργόχειρου πέρασα από
την οπτική στην απτική μνήμη.

Συγκεκριμένα εδώ, έχω
χρησιμοποιήσει μαζί με τη φωτομεταφορά
και το κέντημα. Αυτό άλλοτε εισάγεται στα έργο μου αυτούσιο, με κομμάτια που δημιουργήθηκαν από τις γιαγιάδες μου ως
μέρος της προίκα τους, και άλλοτε ως στοιχείο που δημιούργησα εγώ στην
προσπάθεια αναβίωσης της «μνήμης» τους, μέσω της τεχνικής του εργόχειρου που με
δίδαξαν οι ίδιες.

Κεντώντας, έχω βρει έναν
τρόπο να έρθω πιο κοντά με το παρελθόν μου, να γνωρίζω διαφορετικά τους
προγόνους μου, και να τους «ζήσω» σε μία φάση της ζωή τους που εγώ δεν υπήρξα.
Εξάλλου, τόσο η διαδικασία της φωτομεταφοράς όσο και εκείνη του κεντήματος
περνούν από την οπτική στην απτική αντίληψη καθιστώντας εν τέλει τη μνήμη
βίωμα.

Έλλη
Εμπεδοκλή