MAISON DE ALDACI «ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ». ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ – ΚΕΙΜΕΝΑ – ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ από τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου στον Φωταγωγό.

Έχω συνέχεια
στο νου αυτό το κορίτσι από τη Γλυκιά ζωή
του Φελλίνι. Να απλώνει το πεντακάθαρο χαμόγελό του μέχρι την άκρη της
αιωνιότητας. Και να μένει μόνο.



Απέναντι, ο
ηττημένος άνθρωπος του μύθου της αυτοκρατορίας επιστρέφει στο πόστο του.


Μετά από
πολλούς γύρους μέσα στους ίδιους τοίχους, το ονομάζεις γήπεδο, το φτιάχνεις
πρωτάθλημα και εξαντλείσαι μέχρι να γίνεις επίδοση.


Εσύ
χρειάζεσαι ερημιές, χρειάζεσαι να νιώσεις το δέρμα σου να χύνεται στο φως, στο
χώμα, στα δέντρα, στον αέρα.


Εκεί έξω δεν
έχει ούτε πρωταθλητές ούτε βραβευτές. Τα λουλούδια μυρίζουν μέσα σε κίνδυνο.


Αποσύρουμε
το όνομά μας από τις λίστες διαγωνιζομένων και επιτυχόντων. Ισόβιος αποκλεισμός
από τα γήπεδα. Μα γιατί μου χαλάς τη φάση, ρε συ;
Συγγνώμη,
έχετε δίκιο. Λορεντζάτος, Ακριθάκης, Σελίν.


Βγαίνεις
πολύ νωρίς στη σύνταξη. Καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα ότι δεν υπάρχει διάλογος.
Γιατί διάλογος σημαίνει ότι πέφτει ο τοίχος. Πατώνεις;
Τι να
κάνουμε; Είναι και μαύρα τα νερά της αιωνιότητας. Θα περάσει ξυστά το μεγάλο
ψάρι.


Αλλά όχι.
Εδώ καρφωμένοι χειροπόδαρα, να τα βάζουμε με τα ρεύματα. Αρνήθηκα το σώμα σου
για να κρατήσω μία τρίχα.
Τι πάει να
πει εαυτός; Αν όχι αυτό που όλοι μας έχουμε ίδιο. Πώς γίνεται λοιπόν αυτό το
ίδιο να σταματάει κάπου;


Αυτό το εγώ.
Αυτό το χυδαίο οικόπεδο. Να ματώνω, να το συντηρώ, να μη μου φάει ο εαυτός μου
εκατοστό. Επώδυνη η διαδρομή ενός οικοπέδου.


Πώς να
φτάσεις το μέγεθος του κορμιού σου μέσα σε φράχτη; Το πάνω και το κάτω απομένουν
μέσα σου. Ή φαντασίωση ή πνιγμός. 


Μέσα στις
ρωγμές και στα ξεχασμένα περάσματα συναντηθήκαμε πριν κάμποσο καιρό, και
συμφωνήσαμε, προτού να γίνουμε βαγιάρικοι κι εμείς, να τοποθετήσουμε μια
σημαδούρα εκεί που μας έφτασε η μεγαλύτερή μας βουτιά. Μέχρι εκεί που
καταφέραμε να ξεμαντρώσουμε το οικόπεδο. Ο καθένας έφερε κάτι δικό του και
φτιάχτηκαν πράγματα που ο κόσμος τα λέει τέχνη. Εμείς τα λέμε αναπνευστήρες, τα
λέμε συντροφιά, τα λέμε ορίζοντες. Αυτά αφού συγκεντρώθηκαν, εμείς
μοιραστήκαμε. Άλλοι στις ανώνυμες μεριές της γης, άλλοι στην ανώνυμη τροχιά του
χρόνου. Κι έτσι στήθηκε ένα σπίτι για να βάλουμε μέσα την πραμάτεια  μας.


Τώρα δακρύζουμε
συχνά από φροντίδα. Τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχει το έξω. Και κάνουμε μεγάλες
δρασκελιές να γινόμαστε γέφυρα, για να περνάει από πάνω μας αυτό που είναι
μεγαλύτερο. Έτσι καταφέρνουμε να περπατάμε και να τρέχουμε δίπλα-δίπλα,
χέρι-χέρι.
        

 ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ.
          ΦΩΤΑΓΩΓΟΣ / ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ 59Β &
ΛΙΜΠΟΝΑ (ΣΤΟΑ ΚΟΥΡΤΑΚΗ)
105 60 ΑΘΗΝΑ ΤΗΛ. 210 3839355