Η Αίθουσα Τέχνης S.G. Art Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Δημητρίου Μανουσέλη με τίτλο: ΩΔΕΣ

Πρόκειται για την πρώτη ατομική έκθεση του καλλιτέχνη στην Ελλάδα, στην οποία παρουσιάζει 35 έργα, ακρυλικά σε χαρτί.

Ο Μάνος Στεφανίδης – Ιστορικός της Τέχνης, αναφέρει σχετικά με το έργο του Δημήτρη Μανουσέλη:

Η Αφαίρεση είναι μία φαινομενολογία χωρίς ρασιοναλισμό. Η απεικόνιση, όχι του αόρατου αλλά του ανίδωτου ή, όπως θα έλεγε ο Νίκος Καρούζος, «να παγιδεύει στο αόρατο στην ορατότητα».

Ο ζωγράφος του abstrait μοιάζει με τον τυφλωμένο Οιδίποδα. Δεν χρειάζεται να βλέπει, επειδή ξέρει…

Ο περίφημος, αμερικανικός, αφηρημένος εξπρεσιονισμός και πιο συγκεκριμένα η σχολή της Νέας Υόρκης, ολοκληρώθηκε αισθητικά στηριγμένος στην δημιουργική σχέση ή την αντιπαράθεση καλλιτεχνών όπως ο Rothko, o Clifford Still, ο Newman αλλά και οι δικοί μας William Baziotes, Chryssa, Steven Antonakos, Mike Lekakis, Θεόδωρος Στάμος, Jean Xeron και πάμπολλοι άλλοι.

Ο Δημήτρης Μανουσέλης, νεότερος ζωγράφος και αρχιτέκτονας που είναι εγκατεστημένος στη Νέα Υόρκη από δεκαέξι ετών, αποτελεί σαφώς γόνιμο παρακολούθημα τους. Μια συνέχεια που οφείλουμε να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε. Επειδή η ζωγραφική του ακουμπώντας σε αυτήν την πολύ στέρεη παράδοση της σχολής της Νέας Υόρκης διακρίνεται για την δομική της επάρκεια και την αισθητική της επάρκεια.

Αν στην διεθνή γλώσσα της αφαίρεσης χρωστάει ο Μανουσέλης την εμμονή στην αποκάλυψη όλων όσα δεν αφορούν στην απλή όραση ή την προφάνεια των πραγμάτων, στην ελληνική του μνήμη αποδίδω την κομψότητα των συνθέσεων και αυτή την ικανότητα, μέσα από τον μινιμαλισμό και τον ρασιοναλισμό, να ιχνηλατεί ψυχικά πάθη, ψυχικά βάθη και, πρωτίστως, υπαρξιακή αγωνία.

Άλλα του χαρακτηριστικά γνωρίσματα η διαφάνεια και η λιτότητα της σύνθεσης, το ακαριαίο της γραφής, η δυναμική κίνηση της φόρμας. Ο ίδιος κάποτε δήλωσε:

“…Ελπίζω η εργασία μου να έχει μία απήχηση και να δώσει μία ευχάριστη αισθητική εμπειρία στους ενδιαφερομένους κι αυτός είναι ουσιαστικά και ο κύριος λόγος για τον οποίο εργάζεται ο καλλιτέχνης, να προσφέρει μέσα από το δικό του έργο και με τη δική του τέχνη, κάτι κοινωνικά ωφέλιμο. Να παρουσιάσει μια όμορφη αισθητική και ψυχική εμπειρία. Οι πίνακες μου, με γραμμικό υπόβαθρο δείχνουν μια διαφορετική διάσταση του χώρου και του χρόνου που είναι κάπως δυσνόητη στο ευρύ κοινό. Η τέχνη σαφώς δημιουργείται και αποτείνεται σε όλους τους ανθρώπους αλλά για ορισμένων ειδών τέχνες, μία θεωρητική γνώση βοηθάει για την εκτίμηση ενός αφηρημένου έργου τέχνης…”

Ο Μανουσέλης είναι μινιμαλιστής με εξπρεσιονιστικό όμως ταμπεραμέντο. Δίνοντας έτσι ένα μάθημα μνημειακής λιτότητας, ζωγραφικής ενδοσκόπησης και στιβαρού στοχασμού. Θα ονόμαζα τα έργα του “τέχνη της ελεγχόμενης απελπισίας”, αν δεν φοβόμουν τη μεγαλοστομία της έκφρασης. Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει με “μπεκετικό” τρόπο την απώλεια του χώρου ως υπαρκτική απόδειξη της απώλειας της μνήμης. Εκεί που κάποτε ήταν τα πράγματα, ορατά και αναγνωρίσιμα… τώρα στέκουν τα φαντάσματα τους, η ερημία του κενού. Έτσι ώστε η ζωγραφική να γίνεται η εγκυρότερη ελεγεία του ανθρώπινου δράματος. Και αυτό δεν είναι λίγο…