Το μνημειώδες έργο του Werner Bischof.

Ο Bischof υπήρξε ο απόλυτος εκφραστής της Ουμανιστικής φωτογραφίας.

Ο Werner Bischof ( Βέρνερ Μπισόφ ) γεννήθηκε το 1916 στη Ζυρίχη της Ελβετίας και εξελίχθηκε σ’ έναν απ’ τους σημαντικότερους φωτογράφους που ασχολήθηκαν με την Ουμανιστική φωτογραφία.

Η δεκαπενταετής φωτογραφική του καριέρα άφησε ως παρακαταθήκη ένα απαράμιλλης πληρότητας έργο, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο αν δε χανόταν τόσο πρόωρα, σε ηλικία μόλις τριάντα οκτώ ετών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Νότια Αμερική το 1954.

Νωρίτερα, το 1949 εντάχθηκε στην ομάδα του πρακτορείου Magnum ( το πρώτο μη ιδρυτικό μέλος ) ενώ ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’40 φωτογράφιζε για το περιοδικό Life αλλά και νωρίτερα για το ελβετικό περιοδικό Du.

Τα φωτορεπορτάζ του έτυχαν τεράστιας αποδοχής και οι περισσότερες φωτογραφίες του χαρακτηρίζονται από μια άκρως επαγγελματική νοοτροπία που αποδεικνύει το πόσο καλά καταρτισμένος ήταν πάνω στα θέματα των τεχνικών λήψεων, του φωτισμού, της σύνθεσης.

Ο Μπισόφ δεν ήταν ένας απλός φωτογράφος της εποχής που έζησε. Οι εικόνες του στη σημερινή πραγματικότητα δείχνουν μνημειακές και φαντάζουν ως εγχειρίδια διδασκαλίας για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στη φωτογραφική πρακτική.

Επιπλέον αναδεικνύουν την εμμονική σχέση μεταξύ φωτογράφου και θέματος αλλά και το άκρατο πάθος που πλημμυρίζει τη ζωή ενός πραγματικού καλλιτέχνη, κάτι το οποίο ο Μπισόφ το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή.

Οξύτητα, βάθος πεδίου, τέλεια εστίαση, εξαιρετικό κάδρο και χειρισμός του φωτός που ξεπερνά τη λογική. Ο Μπισόφ υπήρξε ο απόλυτος κυρίαρχος σε κάθε είδους φωτογραφία που έκανε.

Τα πορτραίτα του συγκλονίζουν, καθώς πολλά απ’ αυτά έχουν γίνει κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες: Μικρά παιδιά που κλαίνε ή κοιτούν κατάματα τον φακό, βρίσκονται χαμένα στις εμπόλεμες ζώνες ή τη βαθιά φτώχεια της Ινδοκίνας.

Πολεμιστές, εργάτες, γεωργοί, μανάδες με παιδιά στην αγκαλιά, ενήλικες που απλά στέκονται, ποζάρουν ή έτυχε να περάσουν μπροστά από τον φακό του.

Η ίδια η ζωή απεικονίζεται στις φωτογραφίες του κι αυτός εκεί, πάντα εκεί, να καθορίζει με ακρίβεια εκατοστού την έκθεση για να πάρει αυτό που ζητά.

Το έργο του μπορεί να χαρακτηριστεί συνολικά άρτιο, καθώς δεν πρόκειται για κάποιο στείρο και άνευ ουσίας υλικό αλλά για ένα κομμάτι κατεργασμένης Τέχνης που εμπεριέχει όλα όσα χρειάζονται για να του αποδοθεί εύλογα ο τίτλος του αριστουργήματος, κι αυτό δεν είναι διόλου υπερβολικό.

Χρησιμοποίησε κάθε είδους φωτογραφικό εξοπλισμό, μηχανές όλων των ειδών και φορμά, φωτογραφίζοντας όχι μόνο στην ύπαιθρο αλλά και στο στούντιο, παράγοντας φωτογραφίες πολύ υψηλού επιπέδου.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 το έγχρωμο φιλμ του έδωσε τη δυνατότητα να αποτυπώσει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα σκηνές από τη ζωή σε μεγαλουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κεντρικής Αμερικής, λίγο πριν το κύκνειο άσμα του στις Περουβιανές Άνδεις όταν και έκλεισε για πάντα το μοναδικό του δημιουργικό φωτογραφικό ταξίδι._