Ένα ταξίδι στα σύννεφα: Συνέντευξη με τον φωτογράφο Νίκο Μπασιά.

Συναντηθήκαμε στον κοινό τόπο καταγωγής μας πριν από μερικές ημέρες, εκεί όπου ο Νίκος Μπασιάς ζει κι εργάζεται.

Η ατομική του έκθεση «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» παρουσιάζεται στη γκαλερί Gallery Dιe Portiersloge του Γκρόνινγκεν της Ολλανδίας από τις 31 Ιανουαρίου μέχρι και τις 28 Φεβρουαρίου 2019, κλείνοντας τον φετινό κύκλο εκθέσεων του Orange Water Festival.

Αφιερώνοντας το πλέον δημιουργικό κομμάτι της ζωής του στην εκπαίδευση των νέων ανθρώπων, μεταφέρει τη γνώση μέσα απ’ το δημόσιο σχολείο στο οποίο υπηρετεί, αλλά συγχρόνως συνεχίζει να δημιουργεί πυρήνες μάθησης για την Τέχνη που λατρεύει, τη Φωτογραφία.

Δηλώνει «ερασιτέχνης», επιδιώκοντας την ταύτιση με την ετυμολογική έννοια της λέξεως, αφού η Φωτογραφία είναι γι’ αυτόν το μεγαλύτερο πάθος.

Ένα πάθος δημιουργικό, ζωτικής σημασίας για τον ίδιον αλλά και τους δικούς του ανθρώπους, ένα πάθος που τον κρατά σε εγρήγορση και τον κάνει να βλέπει τα πάντα γύρω του μέσα από το φωτογραφικό κλείστρο, που στα χέρια του παγώνει τη στιγμή και την περνά στην αεναότητα.

Εξάλλου, κανείς άλλος δε θα μπορούσε να μιλήσει ευστοχότερα γι’ αυτήν τη διαδικασία από αυτόν τον ίδιο.

Σπούδασε Φυσική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατά των διάρκεια των σπουδών του συνειδητοποίησε το πόσο λάτρευε να παίρνει εικόνες μέσα από τον φωτογραφικό του φακό. Τα Χανιά ήταν εξαρχής το κρυφό ζητούμενο, που υπόβοσκε στη σκέψη του.

Βρέθηκε εκεί κι έγινε ένα με τον τόπο. Πολύχρωμος, σκληρός και κακοτράχαλος μα την ίδια στιγμή ρομαντικός κι εύφορος, με μια βιοποικιλότητα μοναδική στον κόσμο, εκεί όπου τα βουνά σμίγουν με τα σύννεφα, πέρα και πάνω απ’ τον Ομαλό, μέχρι το Ξυλόσκαλο του Φάραγ γα που φτάνει στο Λιβυκό, στην Αγιά Ρουμέλη, εκεί δίπλα στη Σούγια, στο Λουτρό και στη Χώρα. Σε αυτόν τον τόπο ο Νίκος Μπασιάς φτιάχνει τον δικό του εικονικό κόσμο.

Του πρότεινα να μιλήσουμε, όχι μόνο για την τρέχουσα έκθεση στην Ολλανδία αλλά γενικότερα για την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία, και το δέχτηκε με χαρά.

Το ραντεβού μας κλείστηκε και βρεθήκαμε στο πανέμορφο σπίτι του στις Κορακιές Ακρωτηρίου, όπου είχα την ευκαιρία να δω από πολύ κοντά ένα μεγάλο μέρος της φωτογραφικής του δουλειάς.

Ωστόσο, την προσοχή μου τράβηξαν θέλοντας και μη, τα δεκάδες βραβεία και διακρίσεις που κοσμούν τους τοίχους του σπιτιού, και προέρχονται κυρίως από συμμετοχές του σε διεθνείς διαγωνισμούς κι εκθέσεις.

Ο Νίκος Μπασιάς με την έκθεση «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» ταξιδεύει τον θεατή στον ονειρικό κόσμο μιας νεφελώδους πραγματικότητας.

Τα σύννεφα που επικαλείται, είναι μέρος αυτής, και το ανθρώπινο στοιχείο λαμβάνει την κλήση ως δέκτης μηνύματος για να αποκρυπτογραφήσει κάθε εικόνα του με ξεχωριστό τρόπο.

Αν και ασχολείται με μια κατ’ εξοχήν ιμπρεσιονιστική θεματολογία παρουσιάζει εντέλει μια έκθεση γεμάτη εξπρεσιονισμό, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια της φωτογραφικής αφαίρεσης.

Δίνει την αίσθηση μιας μεταφυσικής προσέγγισης των πραγμάτων στον χώρο, όπου τα όρια εξαπλώνονται σε όλες τις διαστάσεις, εκχωρώντας μέρος της κυριαρχίας του φωτός σε φλουταρισμένες μορφές, που «πνίγονται» αισθησιακά μέσα στο φόντο που τις περιβάλλει.

Ζώης Σπ. Κουτρούλης

Ζ.Κ. Γνωρίζοντας εκ προοιμίου πως η φωτογραφία έχει να κάνει επί της ουσίας με το φως και την επίδρασή του σε ειδικά διαμορφωμένες φωτοευαίσθητες επιφάνειες, όπως επίσης και το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια ζεις, εργάζεσαι και δημιουργείς στα Χανιά, μου προκύπτει το εύλογο ερώτημα αν ο χώρος παίζει τον δικό του ρόλο στην παραγωγή του φωτογραφικού σου υλικού. Και αυτό το ρωτώ γιατί γνωρίζω πως η συγκεκριμένη πόλη αλλά γενικότερα και η ευρύτερη περιοχή έχουν μια ιδιαίτερη ποιότητα φωτός, πράγμα το οποίο γίνεται άμεσα αντιληπτό σε όλους όσους την επισκεφθούν.

Μ.Ν. Σίγουρα ο χώρος όπως και οι συναναστροφές με λογής – λογής ανθρώπους διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του ατόμου. Όταν βρίσκεσαι σε χώρους σκιερούς και περιορισμένους ο χαρακτήρας σου διαμορφώνεται ανάλογα. Όταν πάλι βρίσκεσαι κάτω από τον «μαγικό» και όχι απλά μαγευτικό φως που έχουν τα Χανιά και ειδικότερα η Σούγια στην οποία περνάω τα καλοκαίρια, αυτό αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες με αποτελέσματα αυτές να έχουν χαρακτήρα αισιόδοξο. Άλλωστε οι εικόνες έχουν και την προσωπικότητα του ανθρώπου που κρατά την κάμερα, είναι σαν μικρά παράθυρα που σε αφήνουν να ανακαλύψεις το εσωτερικό του φωτογράφου.

Ζ.Κ. Βλέποντας τις φωτογραφίες που παίρνεις, μέσα από τις δημοσιεύσεις και τους διαγωνισμούς που κατά καιρούς συμμετέχεις, παρατηρώ μια εξόχως επαγγελματική προσέγγιση του αντικειμένου. Όχι τόσο όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι αλλά κυρίως την αγαπητική σχέση που δημιουργείται μεταξύ εσένα του ίδιου και της φωτογραφίας, ως αποτύπωμα όλων των στοιχείων που περιλαμβάνονται στο φωτογραφικό σου κάδρο. Είναι βασική σου επιδίωξη αυτό το αποτέλεσμα ή είναι κάτι το οποίο αποτελεί φυσική κατάληξη;

Μ.Ν. Παραφράζοντας την Μέριλιν Μονρόε θα έλεγα ότι η σύνθεση της φωτογραφίας, το τι θα περιλαμβάνει το φωτογραφικό κάδρο, πρέπει να είναι σαν την φούστα της γυναίκας: αρκετά μακριά, ώστε να καλύπτει το θέμα και αρκετά κοντή ώστε να προκαλεί το ενδιαφέρον…

Ο τρόπος που φωτογραφίζω επηρεάζεται, εκτός από τον τόπο και τον χρόνο, ενδόμυχα ίσως, από την Επιστήμη της Φυσικής που έχω σπουδάσει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό.

Τώρα τελευταία ασχολούμαι φωτογραφίζοντας «την γέννηση του τυχαίου». Φωτογραφίζω αυτό που φαντάζομαι ότι θα συμβεί στα επόμενα δευτερόλεπτα. Άραγε όμως πόσοι νόμοι των θετικών επιστημών δεν ανακαλύφθηκαν τυχαία; Απομακρυνόμενος λοιπόν από την επιστημονική σκέψη μήπως κάνω κύκλο και ξαναγυρίζω πάλι σε αυτήν; Ή μήπως η Φυσική είναι Τέχνη;

Ζ.Κ. Στα χρόνια του Μεσοπολέμου ο μεγάλος Alfred Stieglitz δημιούργησε και παρουσίασε τις Ισοδυναμίες του ( Equivalents ), μια πρωτοπόρα για την εποχή του abstract σειρά φωτογραφιών με κυρίαρχο θέμα τα σύννεφα.

Το έκανε ορμώμενος υπό την «πίεση» που ουσιαστικά ασκούσε η εμμονή των ιμπρεσιονιστών ν’ αποδίδουν κατά κανόνα εικόνες απόλυτα περιγραφικές, όπου το συναίσθημα στα μάτια του θεατή πάντα ερχόταν σε δεύτερη φάση, ίσως να μην εμφανιζόταν και ποτέ.

Στις φωτογραφίες σου – οι οποίες κι αποτελούν μέρος του project «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» – το αποτέλεσμα δείχνει – τουλάχιστον στα δικά μου μάτια – ως μια εισχώρηση του ανθρωποκεντρισμού μέσα στο φυσικό περιβάλλον, όπου τα σύννεφα παίζουν τον δικό τους κυρίαρχο ρόλο.

Είναι εξάλλου σαφές πως πρόκειται για κάτι το οποίο ουδέποτε λείπει ως εικόνα από την καθημερινή ζωή όλων των έμβιων όντων. Είναι μια κατά ένα μέρος ερμηνεία που έχει αληθή βάση ή απέχει κατά πολύ από αυτό που εσύ ήθελες ν’ αποδώσεις;

Μ.Ν. Ο τίτλος «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» είναι αλληγορικός. Η φύση έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι είναι, αδιαφιλονίκητα, ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης ever. Όμως, ώρες-ώρες, αφήνει τα επίγεια, πηγαίνει στα σύννεφα κι ασχολείται με «ανώτερα» θέματα.

Κι εκεί ασχολείται με την γλυπτική. Άυλα μεν, ορατά δε, αντί για μάρμαρο χρησιμοποιεί τα σύννεφα και αντί για το σφυροκάλεμο βάζει τον Αίολο να κάνει υπερωρίες.

Τί αφηγούνται τα σύννεφα; Δύσκολο να τ’ αποκρυπτογραφήσεις. Ακόμα και η λέξη σύννεφο ανήκει σε μια μεγάλη κατηγορία λέξεων που επιδέχονται πολλές ερμηνείες. Πέφτω απ’ τα σύννεφα, με ανέβασε στα σύννεφα, είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου, που ‘μοιαζε συννεφάκι, συννεφούλα μου, μας σιγομουρμουρίζει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο Φορτηγό.

Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τι απεικονίζει η φωτογραφία αλλά μας ενδιαφέρει τα συναισθήματα που αποκομίζει ο θεατής και ο οποίος μετατρέπει μια φωτογραφία σε μια νέα ζωντανή, δική του πραγματικότητα.

Τα σύννεφα δημιουργούν την αστραπή, αντιπροσωπεύουν το ταξίδι. Το project «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» σας καλεί να αφεθείτε στην φαντασία σας και να ταξιδέψετε, με το δικό σας σύννεφο, πλάθοντας την δικιά σας ιστορία, τον δικό σας μύθο .

Ζ.Κ. Μια απ’ τις παράλληλες ενασχολήσεις σου, πάντα σε σχέση με το φωτογραφικό αντικείμενο και σε άμεση σύνδεση με αυτό, είναι η διδασκαλία της φωτογραφικής τέχνης στις μικρότερες ηλικίες. Αυτό ωστόσο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καινοφανές εφεύρημα, αφού εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκεις έτσι κι αλλιώς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως Καθηγητής Φυσικής, κι έχεις αναπτύξει ως φαίνεται έντονους δεσμούς με την καλλιέργεια της εκπαιδευτικής αντίληψης, ως μέσο μετάδοσης γνώσης αλλά και προτροπής μελέτης και έρευνας σε κάθε επί μέρους γνωστικό αντικείμενο. Προφανώς είναι κάτι το οποίο όχι απλά το κάνεις γιατί έτσι έγινε αλλά αποτελεί μάλλον ένα ξεχωριστό, ένα ιδιαίτερο κομμάτι της ζωής σου αλλά και της ιδιοσυγκρασίας σου.

Μ.Ν. Πριν ασχοληθώ και σαν καθηγητής Φυσικής είχα εργαστεί σαν «μπάρμαν» έχοντας κατόπιν και δικές μου επιχειρήσεις. Όταν άρχισα να διδάσκω ως καθηγητής αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που συνδέει τις δύο μεγάλες μου αγάπες, του «μπάρμαν» με το «καθηγητηλίκι» που φαίνονται εξ αρχής τελείως διαφορετικές. Κατέληξα ότι η σύνδεση είναι η επικοινωνία με τον κόσμο.

Στην φωτογραφική ομάδα, εκτός από τη διασπορά της γνώσης, αυξάνεται η επικοινωνία καθηγητή – μαθητών, με αποτέλεσμα η γενικότερη διάχυση της γνώσης να είναι ευκολότερη.

Από έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί ( Stephensen, 2009 ), έχει διαπιστωθεί ότι η χρήση της φωτογραφικής κάμερας από παιδιά, βοηθάει να εκφράσουν πληρέστερα τις εμπειρίες και τα συναισθήματά τους. Έρευνες, επίσης, επιβεβαιώνουν ότι η χρήση της φωτογραφίας στην εκπαίδευση λειτουργεί ενθαρρυντικά σε δραστηριότητες γραφής και ανάγνωσης. (Burger, Winner, 2000).

Η ενασχόληση με την φωτογραφία και την τέχνη γενικότερα, αναπτύσσει την κριτική σκέψη στο παιδί και το εισάγει σε μια ζωή όπου η διαδικασία της εκπαίδευσης σε συνδυασμό με το παιχνίδι και την διασκέδαση αποτελούν τα συστατικά του ευ ζην.

Ο ρόλος του καθηγητή είναι να δίνει διεξόδους, να κάνει όλα τα φανάρια πράσινα ώστε να μπορέσει ο μαθητής να περάσει ελεύθερα και να πετάξει με τα δικά του φτερά. Άλλωστε, όπως λέει και η αγαπημένη μου σύμβουλος των Φυσικών, η Μαρία η Καλαθάκη, δεν είναι ανάγκη να τους κάνουμε όλους Φυσικούς, κάποιοι μπορεί να γίνουν καλοί φωτογράφοι!

Αυτή την εποχή εξελίσσω μία εργασία που είχα παρουσιάσει σε συνέδριο στην Κύπρο με τίτλο «Όταν η Φυσική γίνεται Τέχνη» για το πως ο μαθητής μπορεί να γίνει δημιουργός και πομπός νοημάτων, αξιοποιώντας τον οπτικό εγγραμματισμό, πέρα από την γλώσσα.

Ζ.Κ. Από την εποχή της Camera obscura και πολύ αργότερα της νταγκεροτυπίας μέχρι και σήμερα, την εποχή της ψηφιακής αποτύπωσης κι επεξεργασίας η ανθρωπότητα έζησε θαυμαστά γεγονότα αλλά και μεγάλα παγκόσμια δράματα. Τα περισσότερα εξ αυτών, όπως οι μεγάλοι πόλεμοι των τελευταίων εκατό χρόνων, οι επαναστάσεις, οι μεγάλες ανακαλύψεις, οι εν τω βάθει εξερευνήσεις, οι εξέλιξη των επιστημών αλλά και των Τεχνών είχαν ως συνοδοιπόρο τους σε όλες τους τις εκφάνσεις τη φωτογραφία. Έχεις στ’ αλήθεια φανταστεί ποτέ έναν κόσμο χωρίς την ύπαρξη της φωτογραφίας;

Μ.Ν. Όταν κοιτάμε μία φωτογραφία στο γνωστό παραλληλόγραμμο χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστή, τα μάτια ακούνε πιο πολλά από τα αυτιά. Ακούνε να μιλάνε για αναμνήσεις, εντυπώσεις, εμπειρίες, επαναστάσεις στην πολιτική αλλά και στην επιστήμη.

Η φωτογραφία είναι οπτική γλώσσα, ένας ακόμη τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο και να μιλάμε για αυτά που ζούμε και για τον εαυτό μας. Η σύγχρονη εποχή στηρίζετε στην φωτογραφία. Αν πριν από κάποια χρόνια κάποιος λεγόταν αναλφάβητος αν δεν είχε πάει σχολείο, στην εποχή μας αναλφάβητος είναι αυτός που δεν μπορεί να διαβάσει και να αποκωδικοποιήσει τα επιμελώς κρυμμένα μηνύματα που έρχονται κατά εκατοντάδες μέσα από φωτογραφίες με σκοπό να καθοδηγήσουν τις αγορές του και να διαμορφώσουν την γνώμη του.

Ζ.Κ. Βλέποντας σχεδόν καθημερινά εικαστικές παρουσιάσεις, εκθέσεις υπό τη μορφή μεγάλων ή μικρότερων διοργανώσεων αλλά και μεμονωμένες δράσεις, όπως οι ατομικές εκθέσεις καλλιτεχνών που όμως εντάσσονται σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο καλλιτεχνικής πολυφωνίας, παρατηρώ την αδιάσπαστη σχέση μεταξύ των μορφών της Τέχνης και ειδικότερα των λεγόμενων Καλών Τεχνών, όπου σίγουρα ο ρόλος της φωτογραφίας είναι πλέον πρωταγωνιστικός. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα στοιχεία που επιβάλλουν πλέον αυτή τη σημαντική συνθήκη στον ευρύτερο χώρο της Τέχνης;

Μ.Ν. Η ρεαλιστική αναπαράσταση του κόσμου, επιδίωξη πολλών ζωγράφων από πολύ παλιά, κατορθώθηκε με μοναδική επιτυχία με την ανακάλυψη της φωτογραφίας το 1839. Ήταν τέτοιος ο εντυπωσιασμός απ’ αυτό το επίτευγμα ώστε ο P. Delaroche να πει την ιστορική φράση: «Από σήμερα η ζωγραφική πέθανε».

Από τις πρώτες ακόμα λήψεις της ιστορικής της πορείας, η φωτογραφία δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν αποτελούσε έργο τέχνης ή όχι – κυρίως επειδή πολλοί δεν είχαν καταλάβει πλήρως τι ακριβώς ήταν.

Γεγονός είναι ότι οι φωτογράφοι διδάχθηκαν από τους ζωγράφους τους κανόνες σύνθεσης, φωτοσκιάσεων κ.λ.π. αλλά και οι ζωγράφοι χρησιμοποίησαν την φωτογραφία ως βοήθημα και αυτή η ανάγκη μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Όλοι οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την φωτογραφία για να δείξουν το έργο τους. Τα έργα τους είναι γνωστά στον περισσότερο κόσμο, μέσα από φωτογραφίες σε άλμπουμ και λευκώματα παρά από τα μουσεία στα οποία ευρίσκονται.

Με την είσοδο του 20ου αιώνα η φωτογραφία και ο κινηματογράφος γιγαντώνονται και επιβάλλουν την κυριαρχία τους στον πολιτισμό μας, σ’ αυτόν που ονομάστηκε «πολιτισμός της εικόνας».

Στις μέρες μας η έννοια της τέχνης και του καλλιτέχνη έχει επαναπροσδιοριστεί με αποτέλεσμα όλες οι μορφές των λεγόμενων Καλών Τεχνών να συνυπάρχουν αρμονικά και να αλληλοσυμπληρώνουν η μία την άλλη σε κοινές εκθέσεις.

Ζ.Κ. Η συνεχόμενη εξέλιξη των απεικονιστικών μέσων αποτελεί ένα στοιχείο το οποίο θεωρώ ότι συνεισφέρει με τον δικό του καταλυτικό τρόπο στην εξάπλωση, διάδοση, προώθηση και προβολή των εικαστικών Τεχνών σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο, στο πέρασμα των χρόνων εξαιρετικά φωτογραφικά έργα αποτυπώθηκαν στο χαρτί με ελάχιστα διαθέσιμα μέσα, δίχως υψηλές τεχνολογικές δυνατότητες, όμως παρ’ όλα αυτά η ιστορία της Τέχνης τα καταγράφει ως σημεία αναφοράς. Είναι μήπως αυτό ένα μέσο διδαχής ή κάτι που μπορεί να επιφέρει ακόμα και προβληματισμό;

Μ.Ν. Στη σύγχρονη εποχή φωτογραφίες τραβηγμένες μέσω smartphones κατακλύζουν το διαδίκτυο. Όμως, δεν πιστεύω ότι αυτός ο «εκδημοκρατισμός» της εικόνας μπορεί να προκαλέσει σύγχυση σε κάποιον ο οποίος είναι φιλότεχνος: η τέχνη της φωτογραφίας είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όπως είχε πει και ο Robins «η φωτογραφία αντί να παρουσιάζεται ως απεικόνιση της πραγματικότητας, αποτελεί κάτι που δημιουργήθηκε για να μας δείξει πράγματα που αισθανόμαστε και όχι αναγκαστικά όσα βλέπουμε». Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά, η οποία διακρίνει τις απλές φωτογραφίες από τις φωτογραφίες – έργα τέχνης.

Από τις πρώτες ερωτήσεις που μου γίνονται όταν βρεθώ σε μία παρέα είναι με τι φωτογραφική μηχανή τραβάω, εννοώντας το πόσο ακριβή είναι. Ένα παλιό ρητό λέει ότι «Τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα, Αλλά πρέπει να είσαι μάστορας για να τα δουλέψεις.»

Αν έχεις μία ακριβή κουζίνα στο σπίτι σου δεν σημαίνει ότι ξέρεις και να μαγειρεύεις. Αν το αποτέλεσμα μιας καλής φωτογραφίας εξαρτάται από ένα κλικ, τότε θα μιλάγαμε για διάσημες φωτογραφικές μηχανές και όχι για διάσημους φωτογράφους.

«Η φωτογραφία είναι από τα πιο εύκολα στη χρήση τους μέσα. Σαν το χαρτί και το μολύβι. Όλοι μπορούν να γράψουν, ποιος όμως μπορεί να γράψει σαν τον Καζαντζάκη;»

Ζ.Κ. Τι θα συμβούλευες τους νεότερους σε ηλικία αλλά ακόμα και τους λίγο μεγαλύτερους, που θα ήθελαν να εισέλθουν σε αυτόν τον μαγικό κόσμο του φωτός και της γραφής, προκειμένου να γευθούν έστω και λίγο από αυτό που βιώνεις εσύ όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την ενασχόλησή σου με την Τέχνη της φωτογραφίας;

Μ.Ν. Η φωτογραφία σε βάζει σε ένα κόσμο μαγικό. Ιδίως στην εποχή μας που τρέχουν τόσα προβλήματα, εκτός του ότι αποτελεί μία σύγχρονη γλώσσα εξίσου σημαντική με τον έναρθρο λόγο, είναι μία διέξοδος, είναι μία ψυχοθεραπεία. Σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά. Εκεί που ένας κοιτάζει το νερόλακκο και βλέπει τη λάσπη, ο φωτογράφος βλέπει μέσα του τα άστρα που αντανακλώνται.

Δοκιμάστε την φωτογραφία, είναι όπως το κρασί. Η πρώτη γουλιά είναι αρκετή για να δει κανείς αν του αρέσει. Αν σας αρέσει, το μπουκάλι είναι πάνω στο τραπέζι, από εσάς εξαρτάται μέχρι που θα το φτάσετε.

Ζ.Κ. Κλείνοντας θα ήθελα ν’ αναφερθούμε και στην προσπάθεια που γίνεται μέσω του Orange Water Festival. Οφείλω να ομολογήσω ότι το Festival που αισίως έφτασε στην τέταρτη χρονιά του, στα πλαίσια του οποίου παρουσιάζεται και η ατομική σου έκθεση με γενικό τίτλο «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» στο Groningen της Ολλανδίας και ουσιαστικά «κλείνει» τη φετινή διοργάνωση, αποτελεί μια ιδιαίτερα σημαντική καλλιτεχνική σύμπραξη, ερμηνεύοντάς τη και κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος.

Έλληνες και Ολλανδοί εικαστικοί συνεργάζεστε δημιουργικά και παρουσιάζετε κάθε χρονιά πραγματικά κάτι ολοένα και καλύτερο. Πως προέκυψε αυτό το μοντέλο διεθνούς καλλιτεχνικής – εικαστικής συνεργασίας και πως το αντιμετωπίζετε όλοι εσείς που συμμετέχετε σε αυτό;

Μ.Ν. Ιδρυτής και ατμομηχανή του Orange Water Festival είναι ο εικαστικός Αποστόλης Ζολωτάκης. Όντας αξιόλογος ζωγράφος (και όχι μόνο) και μοιράζοντας τον χρόνο του σε Ελλάδα και Ολλανδία θέλησε να δημιουργήσει ένα Διεθνές Φεστιβάλ σαν γέφυρα πολιτισμού μεταξύ των δύο χωρών.

Έχει καταφέρει και έχει συγκεντρώσει αξιόλογους εικαστικούς γύρω του διοργανώνοντας εκθέσεις σε σημαντικούς χώρους τέχνης και μουσεία στην Ελλάδα, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, του Υπουργείου Τουρισμού και της Ολλανδικής Πρεσβείας.

Φέτος σε κλίμα εξωστρέφειας, διοργάνωσε εκθέσεις στην Ολλανδία δίνοντας την ευκαιρία σε Έλληνες καλλιτέχνες να δείξουν τα έργα τους στο εξωτερικό. Μέσα σε αυτή την προσπάθεια επιμελήθηκε την ατομική μου έκθεση φωτογραφίας «Ερμηνεύοντας τα σύννεφα» στο Groningen της Ολλανδίας και τον ευχαριστώ.