Η Βασιλική Κοσκινιώτου συνομιλεί με την Καλλιόπη Λιαδή για τη «θρέψη ενός ανήμερου θηρίου»

Η φυσική επαφή με το έργο τέχνης δεν αντικαθίσταται.  Είναι σαν να «χαίρεσαι» τη θάλασσα από τη φωτογραφία της και μόνο.

 

Σύμβολα, λέξεις στίχοι, χρώμα που κυριαρχεί, τρυφερότητα κι ευαισθησία και ταυτόχρονα εσωτερική δύναμη και αποφασιστικότητα χαρακτηρίζουν τα έργα της εικαστικού Βασιλικής Κοσκινώτου.

Μια συνάντηση με την ίδια έδωσε την ευκαιρία να φωτιστούμε από την καθαρότητα και τη θετικότητα του λόγου της, να συμμεριστούμε την πίστη της στις επιτυχημένες ποιητικές επαναστάσεις του μέλλοντος και να γνωρίσουμε καλύτερα την εικαστική της ποίηση.

Καλλιόπη Λιαδή

 

Πανσέληνοι, μισοφέγγαρα, κύκλοι…σύμβολα και σχήματα που εμφανίζονται πολύ συχνά στα έργα σου. Μίλησε μας για τη σχέση σου με το καθένα. Τι συμβολίζουν στο δικό σου έργο;

 

Η σελήνη είναι ένα μάτι ευπροσήγορο στη θνητή μας καθημερινότητα που με γοητεύει απίστευτα.

Έχω σκεφτεί επίσης ότι είναι το άνθος τ’ ουρανού που περιμένουμε – όλοι εμείς οι λίγο – πολύ βαρεμένοι – με ανυπομονησία να γεμίσει κάθε μήνα, να ανθίσει με όλο του το θάμβος!

Είναι για μένα, φαντάζομαι, και λιγάκι σαν μια προσωπική  λατρεία.

Οι κύκλοι, ναι, είναι οι αγαπημένοι μου, είναι ό,τι μου λείπει περισσότερο στο αστικό τοπίο του κέντρου όπου τα σκληρά τετράγωνα και οι αιχμηρές άκρες δεσπόζουν ασφυκτικά.

Είναι ο καρπός και το περικάρπιο, ο σπόρος, αλλά είναι και ο πλανήτης…

Κοίτα, τα πάντα είναι κύκλος και σπείρα: από το γαλαξία και τις τροχιές των πλανητών ως τις τροχιές των ατόμων γύρω από τον πυρήνα.

Είναι πολύ γοητευτική αυτή η συνειδητοποίηση: ότι ένα σύμπαν μπορεί να αντικατοπτρίζεται στον μικρόκοσμο που εμφανίζεται μόνο στο μικροσκόπιο. Δεν είναι;

Υπάρχει και το αυγό, λατρεμένο σύμβολο, αλλά και το κουκούλι και το σπιτάκι, που κάποιες φορές, φεύγει ως βέλος με τη στέγη του προς τα πάνω- είναι φαντάζομαι η διαρκής ανάγκη για επιστροφή σε μια αγκαλιά- εστία- αναφορά, για να ξαναβρίσκει κανείς την πυξίδα του.

Συχνά υπάρχει μια συντομογραφία βροχής. Η βροχή μαζί με τη Σελήνη και το αυγό, το φύλλο και το φύλο, είναι μάλλον πια σύμβολα της προσωπικής μου μυθολογίας.

 

Και οι σκαλίτσες των έργων σου, πού φθάνουν;

 

Οι σκάλες είναι μια σχηματοποιημένη ιδέα για την άνοδο, την ανάταση αλλά είναι και μια μικρή γέφυρα – το σχήμα μιας δυνατότητας μετάβασης.

Η έλικα του γονιδιώματος είναι και μια αναφορά στα στοιχειώδη που μας συνιστούν, πέρα από ένα πολύ όμορφο σχήμα.

Ιδιαίτερα από το καλοκαίρι του 2019 και την ατομική έκθεση που έδειξα στην Αργαλαστή του Πηλίου με τίτλο «12 ανεμόσκαλες για το καλοκαίρι», στα πλαίσια του υπέροχου «φεστιβάλ στη μόνη Πάου, είναι κι ένα παιχνίδι της φαντασίας οι σκαλίτσες αυτές, που μπορεί να πάνε τον καθένα εκεί που επιθυμεί.

 

 

 

 

Παρατηρούμε μια χρωματική ενότητα στα έργα σου, που μεταφέρει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, μια άποψη συναισθηματισμού. Στην πλειοψηφία τους και ανεξάρτητα από το θέμα και τον τίτλο τους αναδύουν μια αισιοδοξία, μια επιμονή στη ζωή. Ποια είναι η αφετηρία αυτής της διάθεσης;

 

Αφετηρία για τη χρωματική διάθεση που έχουν τα περισσότερα έργα …. είναι μάλλον μια θεραπευτική χαρά, σχεδόν «λαχτάρα»  που τρέφω για τη φύση, τα χρώματα, τα δέντρα, τη θάλασσα, αλλά και για τα πάντα γύρω μου.

Αγαπώ τα πάντα σ’ αυτή την ζωή, ρε παιδί μου! Και άλλο τόσο βέβαια την ίδια την τέχνη. Νιώθω ότι αυτή υπάρχει για να μετριάζει την άκρατη αδηφαγία και τη βαρβαρότητά μας ως είδος.

Θα έλεγα ότι νιώθω ευτυχής, κυρίως, που υπάρχει η μουσική, οι λέξεις, η ποίηση, ο κινηματογράφος, η αρχιτεκτονική, και προς το τέλος θα άφηνα τη ζωγραφική!

Ελπίζεις πάντα να μεταφέρουν κάτι απ΄ τη χαρά της διαδικασίας τους τα έργα. Προσωπικά, μου αρέσει η θρέψη όλων των αισθήσεων, και άλλο τόσο η ονειροπόληση, αλλά και η θρέψη του ανήμερου θηρίου που είναι το πνεύμα!

Βρίσκω συναρπαστικό το γεγονός ότι με την πράξη της ζωγραφικής κι ενώ εργάζεσαι με υλικά «σωματικά» όπως τα χρώματα, τα πινέλα, τα μολύβια σου κλπ, το έργο σου δουλεύεται κυρίως με τα «άδηλα» πνευματικά και ψυχικά σου αποθέματα.

Και όπως λέει κι ο αγαπημένος Πάουλ Κλέε: η ζωγραφική έρχεται να κάνει ορατό το αόρατο.

 

 

Τα έργα σου διαθέτουν έντονα ονειρικά και λυρικά στοιχεία πράγμα που ενισχύει η επιλογή σου να εντάξεις σε αυτά λέξεις και φράσεις. Πώς γίνεται η επιλογή τους; Προϋπάρχουν ή εμφανίζονται κατά τη διάρκεια δημιουργίας του έργου:     

 

Οι γραφές, οι λέξεις, τα σήματα κυκλοφορίας, τα ολόκληρα αποσπάσματα κειμένου εγγράφονται πάνω ή, μάλλον, μέσα στο υγρό σώμα του έργου ή επανεγγράφονται μετά με παστέλ ή γραφίτη.

Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε όταν αναζητούσα το δικό μου δρόμο στη ζωγραφική, σαν ανάγκη και σαν παιχνίδι μαζί, να  γράφω φράσεις, λέξεις, στίχους στον άγραφο καμβά και στο χαρτί, μετά να τους «εικονογραφώ» και κατόπιν να ξανασκαλίζω την υγρή επιφάνεια του έργου για να ανασύρω το στίχο που δεν φαινόταν πια…

Κάποια στιγμή, απενοχοποίησα τη διαδικασία και ξεκίνησα να γράφω καθαρά ή να χαράζω ξανά τους στίχους – και ολόκληρα αποσπάσματα από έργα κάποιες φορές πάνω στο έργο, ενσωματώνοντας τα ως σύμβολα , κάτι σαν ιερογλυφικά, ας πούμε.

 

 

Κάποιες φορές αυτές οι γραφές παραμένουν δυσανάγνωστες. Ο θεατής πρέπει να επικεντρωθεί και να προσπαθήσει να διακρίνει τι γράφεις…

 

Δεν επιθυμώ  να είναι πάντα ξεκάθαρα για να διαβαστούν. Το μυστήριο ενίοτε φέρνει  περισσότερη χαρά από την «αλήθεια». Δεν είναι όλα αυτά απαραίτητα καθοριστικά ως σημασίες, λειτουργούν κυρίως ως ένα άλλοθι, μια αφορμή, ή λειτουργούν ως οδηγός στην χάραξη ενός νέου χάρτη κάθε φορά.

 

 

 

 

Πες μας για τα λαδοπαστέλ που φαίνεται ότι αγαπάς ιδιαίτερα…

 

Τα λαδοπαστέλ παλαιότερα τα μισούσα, μετά πήραν τη θέση τους κανονικά δίπλα στα λάδια και τα sticks λαδιού που μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ, κι αυτό γιατί δένουν με το σώμα των λαδιών πολύ φυσικά – προσφέρονται επίσης ιδιαίτερα για να γράφεις στο στεγνό σώμα του καμβά, ή να προσθέτεις λεπτομέρειες που θέλεις.

Τα παστέλ γενικά – λαδιού κ ξηρά -ταιριάζουν και με μια τρυφερότητα που πράγματι με ενδιαφέρει κάποιες φορές περισσότερο από την εξπρεσιονιστική χειρονομία.

 

 

Τους τελευταίους μήνες είχες προγραμματίσει δύο εκθέσεις, η μια έγινε διαδικτυακά την πρώτη περίοδο της καραντίνας, ενώ η δεύτερη ακυρώθηκε. Πώς βίωσες αυτές τις δύο ανατροπές; Πώς ήταν η εμπειρία της διαδικτυακής έκθεσης;

 

Τον καιρό της πρώτης καραντίνας, πραγματοποίησα πράγματι μια διαδικτυακή έκθεση με τον τίτλο “in between” (μια ειδική αναφορά στον “ενδιάμεσο χώρο” του Διαδικτύου που παίζει πια το ρόλο του πραγματικού χώρου όλων των συναντήσεων μας).

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία μιας και στα “εγκαίνια” – ας πούμε – είχαμε μια πολύ καλή συζήτηση για τα έργα της έκθεσης και για τη σύγχρονη τέχνη με πολλούς συμμετέχοντες στη zoom συνάντηση μας.

Ήταν ένα βάπτισμα για εμένα στις διαδικτυακές συναντήσεις, που δεν έχω και την καλύτερη σχέση με την τεχνολογία.

Όσο για την άλλη έκθεση που προγραμμάτιζα για το τέλος της φετινής χρονιάς, θα πάει για αρκετά αργότερα απ΄ ότι φαίνεται, δεν με πειράζει όμως, γιατί καθώς θα έχει περισσότερο χαρακτήρα αναδρομικής, με έργα από όλες τις περιόδους της δουλειάς μου,  μου δίνεται  ακόμη χρόνος για καλύτερη προετοιμασία.

 

 

Πόσο σημαντικό είναι για το δημιουργό και τα έργα του να βγουν έξω από εργαστήριο του;

 

Εννοείται ότι το πιο σημαντικό για έναν εικαστικό, αμέσως μετά το εργαστήριο και τη δυνατότητα να δουλεύει στην τέχνη του, είναι η δυνατότητα να δείξει αυτή τη δουλειά, να φέρει τους καρπούς των κόπων του με «σάρκα και οστά» μπροστά στους σύγχρονούς του.

Η φυσική επαφή με το έργο τέχνης δεν αντικαθίσταται.  Είναι σαν να «χαίρεσαι» τη θάλασσα από τη φωτογραφία της και μόνο.

Λείπει η μαγεία και η αύρα των έργων, η σχεδόν σωματική επίδραση που έχουν στον αποδέκτη τους. Είναι τόσο απλό.

 

 

 

 

Τι είναι το Εργαστήρι του Ουρανού;

 

Το Εργαστήρι τ’ Ουρανού, είναι – ή μάλλον ήταν- ένα εργαστήρι μες στο εργαστήριο μου.

Ξεκίνησε το 2014, λίγο σαν δημιουργική απασχόληση των τριών παιδιών μιας φίλης στη γειτονιά μου, εξελίχθηκε σε μια πολύ χαρούμενη δημιουργική ολιγομελή ομάδα για μικρούς και μεγάλους, με μαθήματα ζωγραφικής, πλαστικής, χαρακτικής, ιστορίας τέχνης και επισκέψεις σε κοντινές ενδιαφέρουσες εκθέσεις – ένα πολύ εναλλακτικό δημιουργικό εργαστήρι χαρούμενη γνώσης, αλλά διήρκεσε μόνο μέχρι πριν δυο χρόνια.

Τότε ξεκίνησα να εργάζομαι ως πλήρους απασχόλησης καθηγήτρια καλλιτεχνικών στη δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση και δεν έχω αρκετό χρόνο πια για να το συνεχίσω.

Προς το παρόν συνεχίζει να υπάρχει μόνο σαν διαδικτυακή ομάδα με στόχο να προωθεί νέες εμπνευσμένες ιδέες για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, αλλά και για τα νέα των ομοτέχνων…

 

 

Αν ήταν πράγματι στον ουρανό, τι θέα θα επιθυμούσες να έχει;

 

Λοιπόν τ όνομα του «το εργαστήρι τ ´ουρανού» το πήρε από την οδό όπου βρίσκεται, την Νικηφόρου Ουρανού, ψηλά στην Νεάπολη Εξαρχείων. Παλαιότερα η γειτονιά λεγόταν Πευκάκια Νεαπόλεως και σκαρφαλώνει στους πρόποδες του Λυκαβηττού.

Αν μπορούσε να ανεβεί και λίγο πιο ψηλά, θα ήταν τέλειο να βρίσκεται πάνω σ ένα τεράστιο δεντρόσπιτο στη κορφή του ίδιου λόφου που είναι κατάφυτος από πεύκα, και να έχει θέα την υπέροχη θέα της ευρύτερης πόλης της Αθήνας, με τη θάλασσα στο λιμάνι του Πειραιά ν´ αστράφτει υπέροχα προς το νότο – αυτή τη θέα δεν την χορταίνω ποτέ!

 

 

Πόσο σημαντική είναι η διδασκαλία των εικαστικών σε μικρά παιδιά;

 

Η διδασκαλία των εικαστικών και στα μικρά και στα μεγαλύτερα παιδιά είναι τόσο σημαντική όσο το να μαθαίνεις κολύμπι στα παιδιά ενός νησιού! Δεν γίνεται τα χέρια και η φαντασία να ελευθερωθούν καλύτερα απ΄ ότι με το ελεύθερο σχέδιο και τη ζωγραφική, αλλά και με το πλάσιμο του πηλού ή τις περιπέτειες των πρώτων δοκιμών στη χαρακτική!

Πέρα από τη λεπτή κινητικότητα που κατακτούν τα παιδιά, κατακτούν πολύ περισσότερο τη  δυνατότητα να ενεργοποιούν την κριτική τους σκέψη και τη ροή της δημιουργικότητάς τους που περνάει ιδανικά μέσα απ΄ τα χεράκια τους.

Για τους ίδιους λόγους και ακόμη περισσότερους,  η διδασκαλία των εικαστικών αλλά και της ιστορίας της τέχνης και του πολιτισμού θα έπρεπε να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και όχι να βγαίνει εντελώς από τις τάξεις του λυκείου όπως αδιανόητα έπραξε η τωρινή υπουργός παιδείας. Θα θέλαμε πολύ χώρο και χρόνο για να μιλήσουμε και μόνο γι’ αυτό.

 

 

…Και ειδικά τον καιρό της κρίσης και της πανδημίας;

 

Τα εικαστικά στην εποχή της πανδημίας προσφέρουν πολλά περισσότερα, ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά: η αίσθηση του χώρου που ανοίγεται στην επιφάνεια του χαρτιού, η προετοιμασία για τη γραφή, σε μια εποχή όπου από νήπια ακόμα περνούν πολλές ώρες μπροστά από μια οθόνη, είναι σωτήρια στην κυριολεξία, μια λέμβος σωτηρίας ακόμη και για την αποφόρτιση τους από το άγχος και το θυμό.

Είναι το καλύτερο δημιουργικό παιχνίδι που τα οδηγεί χωρίς καν να το καταλάβουν σε μια χαρούμενη γνώση: τη μόνη πολύτιμη γνώση για τα μικρά παιδιά.

 

 

 

 

Με ποιον εικαστικό θα ήθελες να έχεις την ευκαιρία να πας μια ημερήσια εκδρομή;

 

Υπάρχει μια εικαστικός των αρχών του προηγούμενου αιώνα που αγαπώ πολύ χωρίς να γνωρίζω καν τα έργο της, και πολύ θα ήθελα πράγματι αν μπορούσα, να περνούσα μια μέρα μαζί της, στο αρχοντικό της και το εργαστήριο της στις Σπέτσες, για να δω από κοντά τα έργα της – πριν να τα κάνει όλα στάχτη σε εκείνο το μοιραίο παρανάλωμα όταν έμαθε για το θάνατο του γιου της στην Στοκχόλμη, να κολυμπήσουμε στην όμορφη παραλία του Γαρύφαλλου, να μιλήσουμε για τις φιλίες μας τις εκτός συνόρων, και κυρίως να ακούσω από κοντά τις περιπέτειες της απίστευτης ζωής της.

 

Πολύ θα μου άρεσε να έχουμε στην παρέα μας και την αγαπημένη μου συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη που της έγραψε εκείνη την υπέροχη μυθιστορηματική βιογραφία ‘Ελένη, ή ο Κανένας’ από την οποία τη γνώρισα κι εγώ.

 

Πρόκειται για την Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα, την πρώτη Ελληνίδα ζωγράφο, που μπήκε ντυμένη άνδρας στην καλών τεχνών της Ρώμης για να σπουδάσει καλές τέχνες  κι ερωτεύτηκε τον ομότεχνό της Σαβέριο Αλταμούρα…μια προσωπικότητα εκπληκτική και σχεδόν ακόμη άγνωστη, όσο και τραγική δυστυχώς.

 

Υπάρχει και μια σύγχρονη εικαστικός και μουσικός που πολύ θα μου άρεσε να περάσω μια μέρα μαζί της και να διηγηθούμε τις περιπέτειες της ζωής μας πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, ελπίζοντας ότι θα καθίσει και λίγο στο πιάνο της ή θα πάρει την κιθάρα της:  είναι η αγαπημένη μου Joni Mitchell που τη λατρεύω για τη μοναδική μουσική της, κυρίως!

 

 

Έχεις ονομάσει ένα έργο σου Μικρή νοσταλγία για τον Αντρέι Ταρκόφσκι…

 

Ναι. Πρόκειται για ένα μικρό  έργο σε χαρτί, μεικτής τεχνικής που προέκυψε αφού το δούλεψα ξανά και ξανά, αρχικά με μελάνια και υδροχρώατα και τελικά με την τεχνική της «ιχνοτυπίας», όπως την ονομάζω. Είναι μια τεχνική που έχω αναπτύξει, προσπαθώντας να κρατήσω και να αξιοποιήσω τα τυχαία ή ηθελημένα ίχνη τυπώματος που αφήνουν τα φρέσκα μελάνια και κυρίως τα παστέλ όταν ζωγραφίζεις από την ανάποδη σε φύλλα χαρτιού όπου από την άλλη είχες πάλι χρώμα κ.ο.κ.

 

Το αποτέλεσμα θα έλεγα ότι είναι μια μονοτυπία πάνω σε μια ήδη ζωγραφισμένη επιφάνεια. Κάποιες φορές με εκπλήσσει ευχάριστα το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας οπότε την επαναλαμβάνω συχνά.

 

Για την κάπως νοσταλγική του ατμόσφαιρα, το ονόμασα «αναφορά στον Αντρέι Ταρκόφσκι», έναν ποιητή του κινηματογράφου που λατρεύω.

 

 

 

 

Αν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια ευχή σου για το χώρο των εικαστικών τεχνών στην Eλλάδα, σαν δώρο για τη νέα χρονιά, ποια θα ήταν αυτή;

 

Μια ευχή διαχρονική είναι αυτή: να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί κατ΄ αρχάς η εικαστική παιδεία στη χώρα μας, να αξιοποιηθεί όλος αυτός ο πλούτος από το ταλέντο και το δημιουργικό κέφι των  νέων καθηγητών  των εικαστικών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης!

 

Το βλέμμα, όπως και η κριτική σκέψη χρειάζονται εκπαίδευση, και είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να κάνει η ελληνική πολιτεία και να το κάνει άμεσα, δηλαδή στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πηγαίνει η σημερινή πολιτική ηγεσία- στην περίπτωση βέβαια που μας ενδιαφέρει να πλάσουμε πολίτες πολιτισμένους και όχι ανυποψίαστους, αυτό είναι το πρώτο κριτήριο…

 

Να πληθύνουν – αντί να συρρικνώνονται – οι χώροι όπου θα μπορούν καλλιτέχνες και πολίτες να αλληλοεπιδρούν, και πέρα από τις εκθέσεις των γκαλερί, να δημιουργηθούν αυτό που λέμε στέκια όπως ήταν παλιότερα τα στέκια ποιητών και διανοουμένων.

 

Και τέλος, η πολιτεία να φροντίσει να επαναφέρει τον θεσμό των χορηγιών για τα εικαστικά έργα, όπως θα πρέπει να το κάνει για όλες τις τέχνες, και μάλιστα με έναν τρόπο αναγκαστικό για τις μεγάλες πολυδύναμες επιχειρήσεις- είναι μια ουσιώδης πρακτική δημοκρατίας αυτή: να συμβάλλει μια οικονομική δύναμη στην ενίσχυση  της ανάπτυξης της τέχνης και της εκπαίδευσης του κόσμου μέσα από αυτήν.

 

 

Μπορείς να μας δώσεις ένα παράδειγμα του πώς θα μπορούσε να υπάρξει αυτή η αντίστροφη πραγματικότητα;

 

Αρκεί να έχει κανείς ταξιδέψει και μόνο ως τη γειτονική Ιταλία για να καταλάβει ποσό πίσω είμαστε στο πως η τέχνη διασπείρεται, διανθεί και μεγαλύνει το δημόσιο χώρο! Περπατώντας στους δρόμους και τις πλατείες  της Ρώμης που είναι γεμάτες αριστουργήματα γλυπτικής και αρχιτεκτονικής, έχεις την αίσθηση ενός  μεγαλείου στα μέτρα του ανθρώπου, κάτι που ξέρουμε όλοι πόσο λείπει από τη δική μας πόλη…

 

Η πολιτεία θα έπρεπε να προσκαλεί διαρκώς τους καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, μουσικούς, κινηματογραφιστές, όλους τους ανθρώπους των τεχνών κ των γραμμάτων να δίνουν προτάσεις και ιδέες για το δημόσιο χώρο κ για ό,τι πιστεύουν ότι μπορεί να συμβάλλει στην πραγματική πνευματική κα8 ψυχική  ανάπτυξη των πολιτών της, και όχι να μας έχει πείσει ότι η λέξη «ανάπτυξη» ταυτίζεται μόνο με τη συρροή κεφαλαίων και επιχειρήσεων… – άλλο ένα σημείο των καιρών;…-

 

Αν έστω και μια ουσιαστική συζήτηση άνοιγε μες στην επόμενη χρονιά για όλα αυτά τα παραπάνω, θα ήμουν και πάλι ευτυχής!

 

 

 

 

Μοιράσου μαζί μας ένα αγαπημένο παραμύθι και ένα αγαπημένο σου ποίημα και τι σημαίνει για σένα.

 

Αντί για αγαπημένο παραμύθι θα σου πω από δύο αγαπημένες μου ταινίες δύο σκηνοθετών που λατρεύω:  Η Νοσταλγία και Η Θυσία, του Ταρκόφσκι, και Το Πιάνο και ‘Ενας άγγελος στο τραπέζι μου, της Jane Campion, χωρίς να μπορώ να σου πω με ακρίβεια το γιατί.

 

Το αγαπημένο μου ποίημα;

My heart leaps up when I behold

A rainbow in the sky:

So was it when my life began;

So is it now I am a Man;

So be it when I shall grow old,

or let me die!

The child is Father of the Man;

And I could wish my days to be

Bound each to each by natural piety.

 

William Wordsworth, μεγάλος Άγγλος ποιητής του 19ου αιώνα.  Νιώθω και εγώ την ίδια χαρά κοιτάζοντας το ουράνιο τόξο ή τη σελήνη, όπως όταν ήμουν παιδί.

 

Θα παραθέσω και το αγαπημένο μου του Νίκου Καρούζου που μιλάει για το θάνατο σαν να μιλάει για τη ζωή:

«Με θάνατο στοχάσου μες στην έρημοσύνη

ουρανισκόφωνη χαρά και πίκρα χειλεόφωνη

άμα πεθαίνεις, έως που πεθαίνεις;

κεντρομόλος φεύγεις φυγόκεντρος έρχεσαι.»

 

Ως γνήσια Καρουζομανής, πιστεύω με πάθος στο μέλλον και στις ποιητικές επαναστάσεις που θα γεννηθούν μετά από μας.

 

Πιστεύω ότι στο μέλλον αυτό ο Καρούζος θα διδάσκεται από τα νηπιαγωγεία ακόμα, μαζί με τα χρώματα και την αλφάβητο.

 

Είμαι πεπεισμένη ότι ζούμε προς τα τέλη μάλλον ενός βαθύ και απάνθρωπου μεσαίωνα, κάτι σαν την προϊστορία μιας ανθρωπινότερης ανθρωπότητας, και πιστεύω μόνο στα μελλοντικά χαρισματικά πλάσματα που θα μας διαδεχθούν.

 

Ευχαριστώ πολύ, Βασιλική! Καλή χρονιά και χρόνια πολλά!

Καλή χρονιά!

 

 

 

Η Καλλιόπη Λιαδή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και κατάγεται από τη Χίο. Σπούδασε ζωγραφική στο Brooklyn College (CUNY) στη Νέα Υόρκη (1990-1995) και έχει κάνει πολλές διαφορετικές διαδρομές στο χώρο της δημιουργικής έκφρασης. Όσες ολοκληρώθηκαν είχαν αίσιο τέλος, ενώ κάποιες εξελίσσονται ακόμα. Σημαντικοί σταθμοί αποτέλεσαν η εγκατάσταση της στη Χίο και η δημιουργία της πολιτιστικής δράσης «Αίθουσα Τεχνών Καλλιόπη» (2006 – 2014).

 

Τα τελευταία χρόνια μπήκε στον κόσμο της αφηγηματικής τέχνης που τώρα εξερευνά δημιουργώντας πια εικόνες με τον προφορικό λόγο.

 

Συνεργάστηκε με την πολιτιστική ιστοσελίδα “Απλωταριά”, κυρίως, ως παραγωγός της εκπομπής-podcast “Ανοιχτά Ημερολόγια” (2015-2018). Από το 2018 η εκπομπή μεταδίδεται κάθε Πέμπτη, 8-9μ.μ., στο διαδικτυακό “Πορτοκαλί Ραδιόφωνο”. Από το 2016 συντονίζει εικαστικά εργαστήρια για παιδιά στην “Ομάδα έκφρασης και παιχνιδοπλασίας Αερικό”.