ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΝΟΣΑΤΗ: Η εκκωφαντική λάμψη του χρώματος ( Video )

Ταξίδι στη μαγεία του αφηρημένου εξπρεσιονισμού

Παραμένει δημιουργική, παραγωγική όσο ποτέ άλλοτε, ακόμα και τώρα την εποχή του κορωναϊού, όπου η τάση οδηγεί αναπόφευκτα στον δρόμο της αδράνειας και της χαλάρωσης.

Δυναμική εικαστικός η ίδια όπως και η ζωγραφική της, δε χωρά πουθενά και πάντα προσπαθεί να ξεπερνά τα όρια, αναζητώντας τη συνάντηση με το νέο.

Αποφοίτησε από το εργαστήριο του Άγγελου Αντωνόπουλου της Α.Σ.Κ.Τ. και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Kingston του Λονδίνου.

Ζωγραφίζει σ’ αυτοσχέδιους καμβάδες, πάνω σε πανιά που η ίδια επιλέγει, έργα όλων των διαστάσεων, κυρίως όμως μεσαίων και μεγαλύτερων.

Με αυτόν τον τρόπο τοποθετεί νοητά τον εαυτό της μέσα σε αυτά, εντάσσοντας έτσι και την παρουσία της παντού στον χώρο.

Το ατελιέ της είναι λιτό, φωτεινό κι ευρύχωρο. Η ζωγραφική της εμπνέεται από τα αφηγήματα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και τα έργα της πλημμυρίζουν από χρώμα.

Παρόλα αυτά τη συναρπάζουν οι μονοχρωμίες, η απλότητα της δομής του ακόρεστου χρώματος, η ιδιαίτερη υφή της πάστας που δίνει μορφή στο αφηρημένο και ανεικονικό, καθιστώντας το οικείο στα μάτια του παρατηρητή.

Παρατηρώντας τα έργα της εύκολα διαπιστώνει κανείς πως σφύζουν από τον μοντερνισμό της αισθητικής που χαρακτηρίζει τον Αμερικάνικο εξπρεσιονισμό, παραπέμποντας όμως σιωπηρά στην περίοδο των ιμπρεσιονιστών του Μονέ και του Βαν Γκογκ.

Τα πινέλα της διασχίζουν τις επιφάνειες των καμβάδων φορτωμένα με χρώμα αλλά συχνά κι απογυμνωμένα από το βάρος των υλικών, δίνοντας την ευκαιρία στις φόρμες ν’ αναδείξουν μορφές και σχήματα.

Η διαδικασία αυτή είναι κάτι που ξεπηδά από το παρελθόν της, όταν ως μαθητευόμενη στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας σχεδίαζε και γέμιζε με χρώμα τη λεπτομέρεια, αποδίδοντας με ακρίβεια «φωτογραφική» την όποια εικόνα.

Στο διάβα του χρόνου ο πειραματισμός την οδήγησε σε άλλα δημιουργικά μονοπάτια, διατηρώντας όμως ακέραια την προσωπική της εικαστική ταυτότητα.

Σήμερα η πληρότητα που αντικρύζεις στα έργα της είναι εξαιρετικά συμπαγής, ως θεώρημα που παραμένει ασάλευτο στην εξέλιξη της επιστήμης.

Λατρεύει τη σιωπή που δημιουργεί η ζωγραφική της και τα σενάρια που ξετυλίγονται μέσα από τα έργα της.

Η Τέχνη δε χρειάζεται συστάσεις, δε δίνει εξηγήσεις, δε λογοδοτεί παρά μόνο

εκφράζει τη νόηση του καλλιτέχνη και τις διαθέσεις του.

Μια μυσταγωγική προσέγγιση μπορεί να δώσει τις απαντήσεις και να φωτίσει

την αλήθεια που εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται.

Μια εκκωφαντική λάμψη ίσως είναι αυτό που ξεπηδά μέσα από τα έργα της και σε κάνει να αισθανθείς εκείνο που με κανέναν άλλον τρόπο δε μπορεί να αποδοθεί.

Η ζωγραφική γίνεται το διάμεσο για την επικοινωνία, την τέλεση των έργων και την αποκάλυψη των εννοιών.

Το απόσταγμα της σοφίας που κουβαλά διαχρονικά κάθε ύπαρξη εντός της, φωτίζει τις πτυχές που σχηματίζουν οι σελίδες του βιβλίου της ιστορίας του.

Εκεί, από αυτό το σημείο δίνεται η εκκίνηση για τη συνειρμική συνδιαλλαγή ανάμεσα σε αυτό που δεν υφίσταται και σε αυτό που θα δημιουργηθεί.